Stimulating patients to approach their pain from a biopsychosocial perspective is central to chronic pain rehabilitation. However, conversations between patients and their healthcare professionals about the social and psychological factors that may contribute to the continuation of pain and disability can be challenging. The current scientific literature does not sufficiently pinpoint the difficulties in patient–practitioner interaction on chronic pain, and it falls short of answering the question of how a joint exploration of the social and psychological factors that might be involved in the patient’s pain and evolving disability can be enhanced. In this theoretical article, we introduce discursive psychology as a potentially valuable research perspective to gain a better understanding of the difficulties in patient–practitioner interaction in the context of chronic pain rehabilitation. Discursive psychology focuses on features of people’s talk (e.g. that of patients and practitioners) and is concerned with the social practices that people perform as part of a specific interactional context. In this paper, we provide an introduction to the main theoretical notions of discursive psychology. We illustrate how discursive psychological analyses can inform our understanding of the specific sensitivities in conversations between patients with chronic pain and their practitioners. Finally, we address how a better understanding of these sensitivities offers a gateway towards improving these conversations. Een belangrijk principe in revalidatie bij chronische pijn is de benadering van de pijn vanuit een biopsychosociaal perspectief. Het blijkt echter een uitdaging voor patiënten en behandelaars om de sociale en psychologische factoren die een rol spelen bij chronische pijn te bespreken. In de huidige wetenschappelijke literatuur is hier nog niet voldoende aandacht voor; en wordt geen perspectief geboden voor verbetering van de gezamenlijke verkenning van sociale en psychologische factoren. In dit theoretische artikel introduceren we discursieve psychologie als een mogelijk waardevol onderzoeksperspectief om een beter begrip tot stand te brengen van de complexiteit van interactie in de context van chronische pijn revalidatie. Discursieve psychologie richt zich op kenmerken van interactie, in het bijzonder de sociale praktijken die tot stand worden gebracht binnen een specifieke interactionele context. We beschrijven de belangrijkste theoretische principes van discursieve psychologie en illustreren hoe een DP analyse licht kan werpen op de specifieke gevoeligheden in conversaties tussen patiënten met chronische pijn en hun behandelaars. Tot slot bespreken we hoe een beter begrip van deze gevoeligheden een ingang biedt tot het verbeteren van deze conversaties.
Purpose: To assess the factor structure, related constructs and internal consistency of the Child Activity Limitation Interview 21-Child version for use in Dutch-language countries.Methods: Cross-sectional validation study: After forward and back translation of the Dutch version of the Child Activity Limitation Interview 21-Child adolescents (11–21 years old) with chronic musculoskeletal pain completed an assessment. The assessment contained the Dutch Child Activity Limitation Interview, and questionnaires about demographics, pain intensity, functional disability, anxiety and depression. Internal consistency and construct validity were evaluated through exploratory factor analysis (principal axis factoring with oblique rotation) and hypotheses testing using pain intensity, activity limitations, anx- iety and depression as comparative constructs.Results: Seventy-four adolescents completed the assessment. Exploratory factor analysis resulted in a two- factor structure, explaining 50% of the variance. Internal consistency was good (Cronbach’s a 1⁄4 0.91 total scale, a 1⁄4 0.90 Factor 1, a 1⁄4 0.80 Factor 2). All nine hypotheses were confirmed.Conclusion: The Dutch version can be used to assess pain-related disability in Dutch-speaking adolescents comparable to the study sample. Scores on both subscales provide insight into the severity of the pain- related disability in both daily routine and more physically vigorous activities.
Generic self-management programs aim to facilitate behavioural adjustment and therefore have considerable potential for patients with chronic musculoskeletal pain. Our main objective was to collect and synthesize all data on the effectiveness of generic self-management interventions for patients with chronic musculoskeletal pain in terms of physical function, self-efficacy, pain intensity and physical activity. Our secondary objective was to describe the content of these interventions, by means of classification according to the Behaviour Change Technique Taxonomy. We searched PubMed, CENTRAL, Embase and Psycinfo for eligible studies. Study selection, data extraction and risk of bias were assessed by two researchers independently. Meta-analyses were only performed if the studies were sufficiently homogeneous and GRADE was used to determine the quality of evidence. We identified 20 randomized controlled trials that compared a self-management intervention to any type of control group. For post-intervention results, there was moderate quality evidence of a statistically significant but clinically unimportant effect for physical function and pain intensity, both favouring the self-management group. At follow-up, there was moderate quality evidence of a small clinically insignificant effect for self-efficacy, favouring the self-management group. All other comparisons did not indicate an effect. Classification of the behaviour change techniques showed large heterogeneity across studies. These results indicate that generic self-management interventions have a marginal benefit for patients with chronic musculoskeletal pain in the short-term for physical function and pain intensity and for self-efficacy in the long-term, and vary considerably with respect to intervention content. Significance: This study contributes to a growing body of evidence that generic self-management interventions have limited effectiveness for patients with chronic musculoskeletal pain. Furthermore, this study has identified substantial differences in both content and delivery mode across self-management interventions.
LINK
Aanleiding Hoe effectief zijn de chronische pijnprogramma's, vooral op de lage termijn? Die vraag leeft bij een aantal revalidatiecentra in Nederland. De revalidatiecentra behandelen patiënten met chronische musculoskeletale pijn. Veel van de patiënten hebben of krijgen te maken met persoonlijk en maatschappelijk disfunctioneren. Programma's zijn met name gericht op het beïnvloeden en veranderen van het gedrag van patiënten, zodat ze in hun dagelijks leven beter met de pijn om kunnen gaan. Zelfmanagement speelt daarbij een belangrijke rol. Echter, patiënten met chronische pijnklachten zijn lang niet altijd trouw aan hun therapie en gaan ook niet altijd goed om met een terugval. Hulpverleners in chronische-pijnbehandelteams van revalidatiecentra en ziekenhuizen constateren dat een deel van hun patiënten zelfmanagement niet volledig kunnen bestendigen in het dagelijks leven. Doelstellingen Vanuit de beroepspraktijk is de volgende vraag geformuleerd: wat is het langetermijneffect van een chronische-pijnprogramma en zijn er strategieën te ontwikkelen om een eventuele terugval te voorkomen? Deze vraag is leidend in het RAAK-project SOLACE. Het start met een onderzoek naar het langetermijneffect van een revalidatieprogramma en meet de terugval van patiënten die een programma hebben gevolgd. Daarna worden strategieën ontwikkeld die gericht zijn op gedragsbehoud. Professionals, onderzoekers, studenten en docenten werken hierbij nauw samen. Om de effectiviteit van de strategieën in de praktijk te testen, wordt een pilot uitgevoerd. Boogde resultaten Het SOLACE-project verbindt het onderwijs- en onderzoeksveld met de beroepspraktijk door het samen ontwikkelen van strategieën die het vermogen tot zelfmanagement van patiënten met chronische pijn vergroten. Verspreiding van de opgedane kennis en ervaring vindt plaats via de verschillende projectpartners en hun netwerken. Denk aan intercollegiaal overleg, stages en fysiotherapeutische en pijngenootschappen. Daarnaast zullen de resultaten geïmplementeerd worden in het onderwijs van het Instituut voor Bewegingsstudies van de Hogeschool Utrecht.
