Background: To determine whether adolescents with generalized hypermobility spectrum disorder/hypermobile Ehlers-Danlos syndrome (G-HSD/hEDS) show changes in the level of disability, physical functioning, perceived harmfulness and pain intensity after completing multidisciplinary rehabilitation treatment.Methods: Pre-test post-test design. Fourteen adolescents with G-HSD/hEDS participated. The multi-disciplinary rehabilitation treatment consisted of a combination of physical training and exposure in vivo. Physical training aims to improve aerobic capacity, muscle strength and propriocepsis for compensating hypermobility. Exposure in vivo aims to decrease disability and pain-related fear. Pre- and post-treatment assessments were conducted to assess the level of disability, physical functioning (motor performance, muscle strength and physical activity level), perceived harmfulness and pain intensity.Results: After completing multidisciplinary rehabilitation treatment, the adolescents showed a significant and clinically relevant improvement (improvement of 67%, p < 0.01) in functional disability. Furthermore, significant improvements were found in motor performance (p < 0.01), muscle strength (p < 0.05), perceived harmfulness (p < 0.01) and pain intensity (p < 0.01) after completing multidisciplinary rehabilitation treatment.Conclusion: Multidisciplinary rehabilitation treatment leads to a significantly and clinically relevant improvement in the level of disability for adolescents with G-HSD/hEDS. Positive effects were also found in physical functioning, perceived harmfulness and pain intensity. Although the results of this multidisciplinary rehabilitation treatment for adolescents with G-HSD/hEDS are promising, further study is needed to confirm these findings in a randomized design.
Introduction: Musculoskeletal pain (MSP) is a burden to patients and to society. In addition to well-known prognostic factors, illness perceptions (IPs) may be associated with pain intensity and physical functioning in MSP but their role is not fully understood. Our research focused on these questions: 1) Do IPs differ between patients with acute, sub-acute and persistent MSP 2) Are IPs, in addition to well-known prognostic factors, associated with pain intensity and with limitations in physical functioning? Methods: Eligible MSP patients from 29 physical therapy practices were invited to participate in a cross-sectional study. IPs were measured with the Brief IPQ-DLV. We compared IPs between patients with acute, sub-acute and persistent MSP (1-way ANOVA with Tukey post-hoc tests). Secondly, associations between IPs with pain intensity and physical functioning were assessed (multiple linear regression). Results: With 658 participants, most IP dimensions showed small differences between acute, sub-acute or persistent pain. For pain intensity, the IP dimensions Consequences, Identity and Comprehensibility explained an additional 13.3% of the variance. For physical functioning, the dimensions Consequences, Treatment Control, Identity and Concern explained an additional 26.5% of the variance. Discussion/conclusion: Most IP dimensions showed small differences between acute, sub-acute or persistent pain. In addition to some well-known prognostic variables, higher scores on some IP dimensions are associated with higher pain intensity and more limitations in physical functioning in patients with MSP. Longitudinal studies are needed to explore the longitudinal associations.
LINK
BACKGROUND: Chronic musculoskeletal pain (CMP), Generalized Joint Hypermobility (GJH) and pain-related fear have influence on physical functioning in adolescents.AIM: to evaluate differences in physical functioning between adolescents with CMP, GJH or the combination of both, and in addition evaluate the potential contribution of pain-related fear.DESIGN: The design of this study was observational and cross-sectional.SETTING: The adolescents with CMP were recruited by a physician in rehabilitation medicine and measured in the university outpatient rehabilitation clinic (Adelante/Maastricht University Medical Center+, the Netherlands). The adolescents without CMP were recruited in the Southern area of the Netherlands and measured in the university outpatient rehabilitation clinic (Adelante/Maastricht University Medical Center+, the Netherlands).POPULATION: Four subgroups of adolescents were included; 21 adolescents with CMP without GJH, 9 adolescents with CMP and GJH, 51 adolescents without CMP without GJH, and 11 adolescents without CMP with GJH.METHODS: Outcome measures were muscle strength and endurance, motor performance, physical activity level, and pain-related fear. Hierarchical regression analyses were used to study differences in physical functioning and the contribution of pain-related fear in adolescents with/without CMP as well as with/without GJH.RESULTS: Adolescents with CMP had decreased muscle strength (P=0.01), endurance (P=0.02), and lower motor performance (P<0.01) compared to adolescents without CMP. Higher levels of pain-related fear were related to decreased muscle strength (P=0.01), endurance (P<0.01), and motor performance (P<0.01). No differences in physical functioning and pain-related fear between hypermobile and non-hypermobile adolescents with CMP were found.CONCLUSIONS: Adolescents with CMP had decreased muscle strength and motor performance associated with increased levels of pain-related fear compared to adolescents without CMP. The association of being hypermobile with physical functioning is not more pronounced in adolescents with CMP.CLINICAL REHABILITATION IMPACT: No differences were found in physical functioning and pain-related fear between hypermobile adolescents with CMP compared to non-hypermobile adolescents with CMP. Future rehabilitation treatment in hypermobile adolescents with CMP should also focus on psychological components, such as pain-related fear.
Low back pain is the leading cause of disability worldwide and a significant contributor to work incapacity. Although effective therapeutic options are scarce, exercises supervised by a physiotherapist have shown to be effective. However, the effects found in research studies tend to be small, likely due to the heterogeneous nature of patients' complaints and movement limitations. Personalized treatment is necessary as a 'one-size-fits-all' approach is not sufficient. High-tech solutions consisting of motions sensors supported by artificial intelligence will facilitate physiotherapists to achieve this goal. To date, physiotherapists use questionnaires and physical examinations, which provide subjective results and therefore limited support for treatment decisions. Objective measurement data obtained by motion sensors can help to determine abnormal movement patterns. This information may be crucial in evaluating the prognosis and designing the physiotherapy treatment plan. The proposed study is a small cohort study (n=30) that involves low back pain patients visiting a physiotherapist and performing simple movement tasks such as walking and repeated forward bending. The movements will be recorded using sensors that estimate orientation from accelerations, angular velocities and magnetometer data. Participants complete questionnaires about their pain and functioning before and after treatment. Artificial analysis techniques will be used to link the sensor and questionnaire data to identify clinically relevant subgroups based on movement patterns, and to determine if there are differences in prognosis between these subgroups that serve as a starting point of personalized treatments. This pilot study aims to investigate the potential benefits of using motion sensors to personalize the treatment of low back pain. It serves as a foundation for future research into the use of motion sensors in the treatment of low back pain and other musculoskeletal or neurological movement disorders.
De zorg voor de 1.6 miljoen mensen met chronische musculoskeletale pijn in Nederland kan en moet beter. Hoewel fysio- en oefentherapeuten een belangrijke rol hebben in het herstel van mensen met chronische musculoskeletale pijn is de biomedische aanpak die veelal wordt gekozen niet in lijn met de nieuwste wetenschappelijke inzichten en praktijkrichtlijnen. Veel eerstelijns zorgverleners voelen zich op dit moment incompetent bij het integreren van biopsychosociale factoren in diagnostiek en behandeling bij deze patiëntengroep. Daarom is de vraag uit de beroepspraktijk: Hoe kunnen fysio- en oefentherapeuten in de eerste lijn beter in staat worden gesteld om mensen te herkennen die beperkt zijn door chronische pijn, een inschatting te maken van de complexiteit van de klachten, en te behandelen vanuit een biopsychosociale visie? Het project is opgedeeld in drie fasen. Al eerste zullen bestaande eerstelijns biopsychosociale Beweegzorg interventies in kaart worden gebracht met behulp een scoping review. Het doel hiervan is om kennishiaten te identificeren, maar ook om een set van kennis en vaardigheden op te stellen die essentieel is voor een effectieve behandeling. De tweede fase zal bestaan uit het ontwikkelen van een compleet scholingsprogramma, inclusief ondersteunende materialen zoals richtlijnen, vragenlijsten, oefeningen en intervisie-structuren. Dit totaalpakket stelt fysiotherapeuten in staat om een state-of-the-art biopsychosociale interventie vorm te geven die aansluit op de specifieke hulpvraag en de persoonlijke context patiënten. In de derde fase zal deze aanpak worden getest in een feasibility studie, met als doel om inzicht te krijgen in de haalbaarheid van het scholingsprogramma en de biopsychosociaal georiënteerde interventies. Met behulp van dit project zal er een beweging worden gemaakt in de richting van eerstelijns Beweegzorg op maat, die inhoudelijk aansluit op de tweede- en derdelijns behandelprincipes. Daarnaast is het de ambitie van dit consortium om de inzichten uit dit project breed te verspreiden over aankomende en huidige zorgprofessionals.
Aanleiding Hoe effectief zijn de chronische pijnprogramma's, vooral op de lage termijn? Die vraag leeft bij een aantal revalidatiecentra in Nederland. De revalidatiecentra behandelen patiënten met chronische musculoskeletale pijn. Veel van de patiënten hebben of krijgen te maken met persoonlijk en maatschappelijk disfunctioneren. Programma's zijn met name gericht op het beïnvloeden en veranderen van het gedrag van patiënten, zodat ze in hun dagelijks leven beter met de pijn om kunnen gaan. Zelfmanagement speelt daarbij een belangrijke rol. Echter, patiënten met chronische pijnklachten zijn lang niet altijd trouw aan hun therapie en gaan ook niet altijd goed om met een terugval. Hulpverleners in chronische-pijnbehandelteams van revalidatiecentra en ziekenhuizen constateren dat een deel van hun patiënten zelfmanagement niet volledig kunnen bestendigen in het dagelijks leven. Doelstellingen Vanuit de beroepspraktijk is de volgende vraag geformuleerd: wat is het langetermijneffect van een chronische-pijnprogramma en zijn er strategieën te ontwikkelen om een eventuele terugval te voorkomen? Deze vraag is leidend in het RAAK-project SOLACE. Het start met een onderzoek naar het langetermijneffect van een revalidatieprogramma en meet de terugval van patiënten die een programma hebben gevolgd. Daarna worden strategieën ontwikkeld die gericht zijn op gedragsbehoud. Professionals, onderzoekers, studenten en docenten werken hierbij nauw samen. Om de effectiviteit van de strategieën in de praktijk te testen, wordt een pilot uitgevoerd. Boogde resultaten Het SOLACE-project verbindt het onderwijs- en onderzoeksveld met de beroepspraktijk door het samen ontwikkelen van strategieën die het vermogen tot zelfmanagement van patiënten met chronische pijn vergroten. Verspreiding van de opgedane kennis en ervaring vindt plaats via de verschillende projectpartners en hun netwerken. Denk aan intercollegiaal overleg, stages en fysiotherapeutische en pijngenootschappen. Daarnaast zullen de resultaten geïmplementeerd worden in het onderwijs van het Instituut voor Bewegingsstudies van de Hogeschool Utrecht.
