Objective: This article explores the use of experiential knowledge by traditional mental health professionals and the possible contribution to the recovery of service users. Design and Methods: The review identified scientific publications from a range of sources and disciplines. Initial searches were undertaken in databases PsycINFO, PubMed, and Cochrane using specific near operator search strategies and inclusion and exclusion criteria. Results: Fifteen articles were selected. These were published in a broad range of mental health and psychology journals reporting research in western countries. In the selected articles, a varying conceptualization of experiential knowledge was found, differing from therapeutic self-disclosure embedded in psychotherapeutic contexts to a relational and destigmatizing use in recovery-oriented practices. Nurses and social workers especially are speaking out about their own experiences with mental health distress. Experiential knowledge stemming from lived experience affects the professional’s identity and the system. Only a few studies explored the outcomes for service users’ recovery. Conclusion: A small body of literature reports about the use of experiential knowledge by mental health professionals. The mental health system is still in transformation to meaningfully incorporate the lived experience perspective from traditional professionals. There is little data available on the value for the recovery of service users. This data indicates positive outcomes, such as new understandings of recovery, feeling recognized and heard, and increased hope, trust, and motivation. More research about the meaning of experiential knowledge for the recovery of service users is desirable.
MULTIFILE
Het gebruik van ervaringskennis onder behandelaren in de geestelijke gezondheidszorg (ggz) is een opkomend fenomeen. Een significant percentage van alle ggz-professionals heeft zélf te maken gehad met psychische ontregeling. Studies suggereren uiteenlopende percentages in de groep ggz-professionals, variërend van 45 procent tot zeventig procent, wat hoger is dan gemiddeld genomen in de beroepsbevolking. Velen voelen zich juist ook om deze reden aangetrokken tot het hulpverlenerschap, hoewel slechts een minderheid expliciet gebruikmaakt van deze kennis. In opleidingen en nascholingen werd oorspronkelijk ruim aandacht besteed aan de risico’s van zelfonthulling. Daarnaast blijkt uit onderzoek dat het klimaat tijdens leertherapie en intervisies niet altijd veilig genoeg is om persoonlijke ervaringen met ontwrichting bespreekbaar te maken. Als dit wel het geval is, dan ligt de nadruk op het inzichtelijk krijgen van de eigen problematiek zodanig dat deze niet interfereert met toekomstig cliëntcontact. Hiermee wordt vaak uitgegaan van een mogelijk negatieve invloed van ervaringskennis. Eenmaal werkzaam in de ggz is het eveneens niet vanzelfsprekend om er openlijk over te spreken met collega’s en is er regelmatig sprake van (zelf-)stigma. Er bestaan namelijk nog veel misvattingen over het gebruik van ervaringskennis en -deskundigheid, voornamelijk voortkomend uit de psychoanalyse, zoals het idee dat het schadelijk zou zijn voor cliënten. Ggz-professionals hebben de neiging zich te verschuilen achter hun professionele identiteit, met vaak weinig ruimte voor persoonlijke aspecten. Daarbij komt dat er een trend is om in toenemende mate de interventie boven de relatie te prevaleren. Terwijl het belang van ervaringskennis in behandelingen internationaal en ook in Nederland steeds meer wordt erkend, raken psychotherapeuten op achterstand. Beroepsorganisaties als het Royal Australian and New Zealand College of Psychiatrists en de British Psychological Society benadrukken juist dat persoonlijke ervaringen een essentiële rol kunnen spelen bij het verminderen van stigma. In Nederland heeft de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie onlangs kenbaar gemaakt dit als een positieve ontwikkeling te zien. In Nederland is tevens een kwaliteitsstandaard en zorgstandaard voor het gebruik van ervaringsdeskundigheid en worden ervaringsdeskundigen steeds meer gewaardeerd vanwege hun unieke bijdragen. Terwijl dus steeds meer ex-cliënten worden opgeleid om hun ervaringen met psychische problemen en herstel in te zetten om anderen te helpen, wordt het psychologen nog steeds afgeleerd om open te zijn over hun persoonlijke verleden. Zodoende startte in 2019 een promotieonderzoek naar het gebruik van ervaringsdeskundigheid onder ggz-professionals. Gedurende ruim vier jaar werd kwalitatief en participatief onderzoek uitgevoerd bij vier zorgorganisaties. Naast een literatuurstudie werd er ook praktijkgericht samengewerkt met cliënten, ervaringsdeskundigen, professionals, bestuurders en managers. Een belangrijke vraag hierin was: ‘Wat levert professionele ervaringskennis binnen een therapeutische setting op en hoe kan dit door ggz-professionals worden ingezet?’
DOCUMENT
Werken met ervaringskennis als professionele waarde in de ggz krijgt steeds meer aandacht binnen de geestelijke gezondheidszorg, die tegelijkertijd zeer technocratisch en interventionistisch georiënteerd is. Naast ervaringsdeskundigen kunnen ook traditionele professionals ervaringskennis benutten. In deze bijdrage staan we stil bij resultaten uit promotieonderzoek en de dagelijks praktijk van een psychiater en directeur van een ggz instelling. Dit artikel is ook terug te vinden in de maart 2025 editie van het tijdschrift Sozio
LINK
Many mental health professionals have also used mental health services. What role should their personal experience play in their clinical practice - if any? - a commentary
LINK
"Purpose: This study aims to explore the perspectives of psychiatrists with lived experiences and what their considerations are upon integrating the personal into the professional realm. Design/methodology/approach: As part of a qualitative participatory research approach, participant observations during two years in peer supervision sessions (15 sessions with 8 psychiatrists with lived experiences), additional interviews as part of member feedback and a focus group were thematically analysed. Findings: Although the decision to become a psychiatrist was often related to personal experiences with mental distress and some feel the need to integrate the personal into the professional, the actual use of lived experiences appears still in its early stages of development. Findings reveal three main considerations related to the personal (3.1), professionality (3.2) and clinical relevance (3.3) comprising 11 facilitators and 9 barriers to harness lived experiences. Research limitations/implications: This study was conducted locally and there are no similar comparable studies known. It was small in its size due to its qualitative nature and with a homogeneous group and therefore may lack generalisability. Practical implications: Future directions to further overcome shame and stigma and discover the potential of lived experiences are directed to practice, education and research. Originality/value: Psychiatrists with lived experiences valued the integration of experiential knowledge into the professional realm, even though being still under development. The peer supervision setting in this study was experienced as a safe space to share personal experiences with vulnerability and suffering rather than a technical disclosure. It re-sensitised participants to their personal narratives, unleashing its demystifying, destigmatising and humanising potential."
DOCUMENT
There is increasing interest in the use of experiential knowledge and the development of experiential expertise in mental health. Yet, little is known about how best to use this expertise in the role of a psychiatrist. This study aims to gain insight into the concerns of psychiatrists using their lived experiences with mental health distress as a source of knowledge for patients, colleagues and themselves. Eighteen psychiatrists with lived experience as patients in mental health care were interviewed with a semi-structured questionnaire. The interviews were analyzed using qualitative narrative thematic analysis. The majority of the respondents use their lived experience implicitly in the contact with patients, which makes the contact more equal and strengthens the treatment relationship. When explicitly using experiential knowledge in the contact with patients, thought should be given at forehand to its purpose, timing and dosage. Recommendations are that the psychiatrist should be able to reflect on his/her lived experience from a sufficient distance and should take patient factors into account. When working in a team, it is advisable to discuss the use of experiential knowledge in advance with the team. An open organizational culture facilitates the use of experiential knowledge and safety and stability in the team are vital. Current professional codes do not always offer the space to be open. Organizational interests play a role, in the degree of self-disclosure as it can lead to conflict situations and job loss. Respondents unanimously indicated that the use of experiential knowledge in the role of a psychiatrist is a personal decision. Self-reflection and peer supervision with colleagues can be helpful to reflect on different considerations with regard to the use of experiential knowledge. Having personal lived experiences with a mental disorder affects the way psychiatrists think about and performs the profession. The perception of psychopathology becomes more nuanced and there seems to be an increased understanding of the suffering. Even though harnessing experiential knowledge makes the doctor-patient relationship more horizontal it remains unequal because of the difference in roles. However, if adequately used, experiential knowledge can enhance the treatment relationship.
MULTIFILE
That expressive writing can be a beneficial response to trauma or grief is well-established in the literature. Grief research also shows that the majority of people are resilient in the face of the death of loved ones. That said, traditional rituals around loss are no longer ubiquitous, well-known phase models of bereavement are contested, and ‘unfinished business’ can create difficulties in the face of loss. Increasingly, bereavement scholars speak of a need for individuals in western society to make meaning of their own grief through narrative construction, though little is said about what constitutes a beneficial story. The author takes an autoethnographic approach to write and reflect on her spouse’s illness and death and explores through a multi-voiced expressive dialogue a personal issue around her bereavement. In an analysis of her writing, using Dialogical Self Theory, she identifies markers which may be indicative of the development of a beneficially constructed narrative. The model of writing-for-transformation is used to describe the overall intent of the process, while the dialogical markers show how progress may be identified. Reinekke Lengelle (2020) Writing the Self and Bereavement: Dialogical Means and Markers of Moving Through Grief, Life Writing, 17:1, 103-122, DOI: 10.1080/14484528.2020.1710796
DOCUMENT
Is het wenselijk dat professionals die huiselijk geweld of kindermishandeling hebben meegemaakt, hun ervaringen inzetten in het werken met cliënten met vergelijkbare problematiek? Cliënten en (aankomend) professionals in ons onderzoek denken hier positief over. Zij menen dat dit van meerwaarde is voor cliënten, doordat professionals met ervaringen met huiselijk geweld, gemakkelijker een vertrouwensband opbouwen met cliënten, beter aansluiten bij wat cliënten nodig hebben en ook een positief voorbeeld en hoop aan cliënten geven. Voor professionals zelf draagt het bij aan een diepere verwerking en herstel, en geeft het voldoening om de eigen negatieve ervaringen om te zetten in iets positiefs voor een ander. Voor de teams waar deze professionals werken, levert dit eveneens een verrijking op. Wel noemden de geïnterviewden enkele voorwaarden. Zo moet het inzetten van de ervaringskennis in het belang van cliënten zijn: het moet bijdragen aan verwerking en herstel. Hoe dat er dan precies uitziet, bleek lastig te verwoorden. Intuïtie en inschatting van de behoeften van cliënten bleken daarin een grote rol te spelen. Een andere belangrijke voorwaarde was dat professionals hun eigen ervaringen voldoende verwerkt hebben, zodat het risico op valkuilen zoals projectie en vermenging van beleving en emoties tussen cliënten en professionals zo klein mogelijk is. Belangrijk daarbij is dat er visie, draagvlak en kaders zijn binnen de organisaties waar deze professionals werken. Dit helpt een veilig klimaat en ruimte voor reflectie te creëren om ervaringskennis in te zetten.
MULTIFILE
Introduction: Nowadays the Western mental health system is in transformation to recovery-oriented and trauma informed care in which experiential knowledge becomes incorporated. An important development in this context is that traditional mental health professionals came to the fore with their lived experiences. From 2017 to 2021, a research project was conducted in the Netherlands in three mental health organizations, focussing on how service users perceive the professional use of experiential knowledge. Aims: This paper aims to explore service users’ perspectives regarding their healthcare professionals’ use of experiential knowledge and the users’ perceptions of how this contributes to their personal recovery. Methods: As part of the qualitative research, 22 service users were interviewed. A thematic analysis was employed to derive themes and patterns from the interview transcripts. Results: The use of experiential knowledge manifests in the quality of a compassionate user-professional relationship in which personal disclosures of the professional’s distress and resilience are embedded. This often stimulates users’ recovery process. Conclusions: Findings suggest that the use of experiential knowledge by mental health professionals like social workers, nurses and humanistic counselors, demonstrates an overall positive value as an additional (re)source.
DOCUMENT
This module for Involving Anthropology presents an account of one of the plenary debates held at the International Union of Anthropological and Ethnological Sciences (IUAES) World Congress held at Manchester University, 5-10 August 2013. The module begins with a brief introduction to provide the context for the debate, which included two speakers for (Amita Baviskar and Don Nonini) and two speakers against (Helen Kopnina and Veronica Strang) the motion: ‘Justice for people must come before justice for the environment’. The introduction is followed by an edited transcript of John Gledhill’s welcome and introduction, the texts of the arguments made by each speaker for and against the motion (with the exception of Veronica Strang, whose presentation is being published elsewhere a summary of the comments and questions subsequently invited from the floor of the hall, and then a transcript of the responses of the presenters. https://doi.org/10.1080/00664677.2015.1102229 https://www.linkedin.com/in/helenkopnina/
MULTIFILE
