Background: Knee and hip osteoarthritis (OA) among older adults account for substantial disability and extensive healthcare use. Effective pain coping strategies help to deal with OA. This study aims to determine the long-term relationship between pain coping style and the course of healthcare use in patients with knee and/or hip OA over 10 years. Methods: Baseline and 10-year follow-up data of 861 Dutch participants with early knee and/or hip OA from the Cohort Hip and Cohort Knee (CHECK) cohort were used. The amount of healthcare use (HCU) and pain coping style were measured. Generalized Estimating Equations were used, adjusted for relevant confounders. Results: At baseline, 86.5% of the patients had an active pain coping style. Having an active pain coping style was significantly (p = 0.022) associated with an increase of 16.5% (95% CI, 2.0–32.7) in the number of used healthcare services over 10 years. Conclusion: Patients with early knee and/or hip OA with an active pain coping style use significantly more different healthcare services over 10 years, as opposed to those with a passive pain coping style. Further research should focus on altered treatment (e.g., focus on self-management) in patients with an active coping style, to reduce HCU.
Objectives To identify factors associated with kinesiophobia (fear of movement) after cardiac hospitalisation and to assess the impact of kinesiophobia on cardiac rehabilitation (CR) initiation.Design Prospective cohort study.Setting Academic Medical Centre, Department of Cardiology.Participants We performed a prospective cohort study in cardiac patients recruited at hospital discharge. In total, 149 patients (78.5% male) with a median age of 65 years were included, of which 82 (59%) were referred for CR.Primary and secondary outcome measures We assessed kinesiophobia with the Tampa Scale for Kinesiophobia (TSK). For this study, the total score was used (range 13–52). We assessed baseline factors (demographics, cardiac disease history, questionnaire data on anxiety, biopsychosocial complexity and self-efficacy) associated with kinesiophobia using linear regression with backward elimination. For linear regression, the standardised beta (β) was reported. Prospectively, the impact of kinesiophobia on probability of CR initiation, in the first 3 months after hospital discharge (subsample referred for CR), was assessed with logistic regression. For logistic regression, the OR was reported.Results Moderate and severe levels of kinesiophobia were found in 22.8%. In the total sample, kinesiophobia was associated with cardiac anxiety (β=0.33, 95% CI: 0.19 to 0.48), social complexity (β=0.23, 95% CI: 0.06 to 0.39) and higher education (β=−0.18, 95% CI: −0.34 to −0.02). In those referred for CR, kinesiophobia was negatively associated with self-efficacy (β=−0.29, 95% CI: −0.47 to −0.12) and positively with cardiac anxiety (β=0.43, 95% CI: 0.24 to 0.62). Kinesiophobia decreased the probability of CR initiation (ORRange13–52 points=0.92, 95% CI: 0.85 to 0.99).Conclusion In patients hospitalised for cardiovascular disease, kinesiophobia is associated with cardiac anxiety, social complexity, educational level and self-efficacy. Kinesiophobia decreased the likelihood of CR initiation with 8% per point on the TSK.
Objective We examined whether the role of maternal education in children's unhealthy snacking diet is moderated by other socio-economic indicators. Methods Participants were selected from the Amsterdam Born Children and their Development cohort, a large ongoing community-based birth cohort. Validated Food Frequency Questionnaires (FFQ) (n = 2782) were filled in by mothers of children aged 5.7±0.5yrs. Based on these FFQs, a snacking dietary pattern was derived using Principal Component Analysis. Socio-economic indicators were: maternal and paternal education (low, middle, high; based on the highest education completed) household finance (low, high; based on ability to save money) and neighbourhood SES (composite score including educational level, household income and employment status of residents per postal code). Cross-sectional multivariable linear regression analysis was used to assess the association and possible moderation of maternal education and other socio-economic indicators on the snacking pattern score. Analyses were adjusted for children's age, sex and ethnicity. Results Low maternal education (B 0.95, 95% CI 0.83;1.06), low paternal education (B 0.36, 95% CI 0.20;0.52), lower household finance (B 0.18, 95% CI 0.11;0.26) and neighbourhood SES (B -0.09, 95% CI -0.11;-0.06) were independently associated with higher snacking pattern scores (p<0.001). The association between maternal education and the snacking pattern score was somewhat moderated by household finance (p = 0.089) but remained strong. Children from middle-high educated mothers (B 0.44, 95% CI 0.35;0.52) had higher snacking pattern scores when household finance was low (B 0.49, 95% CI 0.33;0.65). Conclusions All socio-economic indicators were associated with increased risk of unhealthy dietary patterns in young children, with low maternal education conferring the highest risk. Yet, within the group of middle-high educated mothers, lower household finance was an extra risk factor for unhealthy dietary patterns. Intervention strategies should therefore focus on lower educated mothers and middle-high educated mothers with insufficient levels of household finance.
Low back pain is the leading cause of disability worldwide and a significant contributor to work incapacity. Although effective therapeutic options are scarce, exercises supervised by a physiotherapist have shown to be effective. However, the effects found in research studies tend to be small, likely due to the heterogeneous nature of patients' complaints and movement limitations. Personalized treatment is necessary as a 'one-size-fits-all' approach is not sufficient. High-tech solutions consisting of motions sensors supported by artificial intelligence will facilitate physiotherapists to achieve this goal. To date, physiotherapists use questionnaires and physical examinations, which provide subjective results and therefore limited support for treatment decisions. Objective measurement data obtained by motion sensors can help to determine abnormal movement patterns. This information may be crucial in evaluating the prognosis and designing the physiotherapy treatment plan. The proposed study is a small cohort study (n=30) that involves low back pain patients visiting a physiotherapist and performing simple movement tasks such as walking and repeated forward bending. The movements will be recorded using sensors that estimate orientation from accelerations, angular velocities and magnetometer data. Participants complete questionnaires about their pain and functioning before and after treatment. Artificial analysis techniques will be used to link the sensor and questionnaire data to identify clinically relevant subgroups based on movement patterns, and to determine if there are differences in prognosis between these subgroups that serve as a starting point of personalized treatments. This pilot study aims to investigate the potential benefits of using motion sensors to personalize the treatment of low back pain. It serves as a foundation for future research into the use of motion sensors in the treatment of low back pain and other musculoskeletal or neurological movement disorders.
Aanleiding Mede door de vergrijzing groeit de zorgvraag in Nederland. Tegelijkertijd vallen veel verpleegkundigen uit door fysieke en mentale arbeidsbelasting. Dit begint al tijdens de opleiding/aan de start van de loopbaan. Dreigende arbeidstekorten en decentralisatie in de zorg vragen om verpleegkundigen die regie kunnen voeren over hun eigen werkgerelateerde gezondheid. Er is nog weinig wetenschappelijke kennis over het vroegtijdig signaleren en aanpakken van uitval onder verpleegkundigen. Bovendien hapert de invoer van effectieve interventies. Daarom willen zorginstellingen, verpleegkunde-opleidingen en wetenschappelijke organisaties onderzoek doen naar de oorzaken van uitval en een instrument ontwikkelen om problemen vroegtijdig te herkennen en te ondervangen. Doelstelling Het consortium wil een wetenschappelijk en praktisch onderbouwd instrumentarium ontwikkelen voor het signaleren van risicofactoren, gezondheidsproblemen, productiviteitsverlies en uitval bij stagiairs en beginnende verpleegkundigen, met daaraan gekoppeld effectieve preventieve interventies voor in de onderwijs- en stagepraktijk. Het programma kent twee fases. 1) literatuuronderzoek, kwalitatief onderzoek naar nog onbekende risicofactoren en longitudinaal cohortonderzoek vormen de basis voor een signaleringsinstrument/predictiemodel. In het cohortonderzoek worden van 750 (aankomend) verpleegkundigen 2,5 jaar de determinanten voor uitval gemonitord. In expertmeetings selecteert men vervolgens 6 evidencebased interventies. 2) het onderzoeksteam pre-test deze interventies op eerste haalbaarheid bij studenten verpleegkunde met risico. De 2 kansrijkste interventies, één voor mentale en één voor fysieke werkbelasting, worden in pilots op effectiviteit getoetst. In het onderzoek zet men de psychometrisch beproefde meetinstrumenten in van de European Nurses Early Exit Study (online enquêtes), aangevuld met inzichten uit interviews, fysieke metingen en praktijkobservaties. Beoogde resultaten De beoogde resultaten van het project zijn: " inzicht in de fysieke en mentale problemen van verpleegkundigen; " een gevalideerd predictiemodel voor geïndiceerde preventie in de zorg; " good practices en een kant-en-klare webapplicatie voor vroegsignalering met interventies in het stageonderwijs en het werkveld om uitval te voorkomen; " valorisatie van kennis in co-creatie met studenten, zorginstellingen en zorgprofessionals in de regio; " kennisinput voor de opleidingen Nurse practitioner, Verpleegkunde, Arbeid en Gezondheid, HRM. Een grote groep studenten is respondent in het onderzoek. In de uitvoering participeren ook studenten en daarnaast onder meer lectoren, onderzoekers en docenten van Hogeschool Rotterdam en twee promovendi. Voor de wetenschappelijke disseminatie worden refereerbijeenkomsten en presentaties gehouden op internationale congressen, en proefschriften en artikelen geschreven gepubliceerd. De verspreiding onder maatschappelijke partners gebeurt via vakpublicaties, expertmeetings en een slotsymposium. Met internationale partners uit het netwerk worden mogelijkheden verkend voor internationale parallelstudies.
Ouderbetrokkenheid in het basisonderwijs stagneert, zo blijkt uit landelijk trendonderzoek. Leerkrachten hebben behoefte aan ondersteuning om moeilijk bereikbare ouders ?mee? te krijgen, of om veeleisende ouders aan te kunnen. Vooral beginnende leerkrachten vinden gesprekken met ouders met andere ambities/overtuigingen of een andere cultureel-etnische achtergrond dan zijzelf hebben, moeilijk. Dit project beoogt deze leerkrachten te ondersteunen bij het realiseren van educatief partnerschap, door hen een handreiking te bieden voor het voeren van ?tweerichting? gesprekken met ouders van ?gewone? leerlingen, zorgleerlingen en achterstandsleerlingen. Daarbij brengen leerkrachten hun praktijkkennis in als expertise. Het onderzoek wordt uitgevoerd op 95 scholen in Zuid-Limburg: reguliere basisscholen, achterstandsscholen en scholen voor speciaal basisonderwijs. In deze regio woont meer dan de helft van alle leerlingen in een ?armoede- postcodegebied?. Cohortstudies tonen aan dat zij maar moeilijk hun onderwijskansen kunnen benutten. Onderwijsondersteunend gedrag van ouders is daarbij een belangrijke factor. Ouders kunnen via hun betrokkenheid bij het onderwijs bijdragen aan de onderwijskansen van hun kinderen. De bedoeling van het project is om (1) de aanwezige praktijkkennis van leerkrachten over het voeren van oudergesprekken met diverse ouders middels vragenlijstonderzoek en interviews te onderzoeken, (2) deze kennis, gedifferentieerd naar verschillende ervaringscontexten, toegankelijk te maken voor andere leerkrachten, en (3) kennis en onderwijs te genereren voor (aankomende) professionals. Essentieel onderdeel van het project is dat samen met leerkrachten van twee ?gewone? basisscholen, twee scholen voor speciaal basisonderwijs en twee achterstandsscholen en Pabo- en Pedagogiekstudenten, een cultuur-sensitieve gespreksvaardighedentraining in de praktijk wordt ontwikkeld. Deze training wordt na afloop opgenomen in het basiscurriculum van de Pabo en Pedagogiek en aangeboden als bijscholingstraject. Interessante voorbeelden uit lerareninterviews en trainingsopnamen worden op de websites van de scholen geplaatst, en na afloop van het project gepubliceerd in een Handboek best practices educatief partnerschap. Onderzoeksresultaten worden verder gedeeld via conferentiepresentaties, publicaties op kennisportals en in wetenschappelijke- en vaktijdschriften.
