Risicotaxatie is niet meer weg te denken uit het forensische veld. Het gebruik van wetenschappelijk gefundeerde instrumenten om een gestructureerde inschatting te maken van recidiverisico’s heeft de afgelopen decennia een belangrijke rol gekregen in de besluitvorming inzake de strafoplegging en het resocialisatieproces. In verschillende fasen van een traject is het gebruik van deze instrumenten ingebed in de procedures, bijvoorbeeld bij Pro Justitia onderzoeken, bij advisering en toezicht door de reclassering en binnen de ambulante en klinische forensische zorg. De uitkomsten van een risicotaxatie zijn van invloed op zowel de berechting als op (vervolg)trajecten. Als een risicotaxatie niet correct is uitgevoerd, of als de resultaten niet duidelijk zijn geformuleerd en daardoor niet goed worden begrepen, kan dit nadelige gevolgen hebben. Een relevant thema waar nog relatief weinig aandacht naar uitgaat, is hoe over de resultaten van een risicotaxatie helder wordt gecommuniceerd naar bijvoorbeeld besluitvormers. Risicocommunicatie vormt in feite de link tussen enerzijds de risicotaxatie en anderzijds de besluitvorming en het daaropvolgende risicomanagement. Het is belangrijk dat er helder over de resultaten van een risicotaxatie wordt gecommuniceerd, zodat de besluitvormer de risico’s adequaat kan inschatten en hierop diens beslissingen zo goed mogelijk kan afstemmen. Dit artikel gaat nader in op het communiceren over de risicotaxatie-resultaten naar besluitvormers, zoals rechters, of naar collega’s in de keten.