Hoofdstuk 3.1: Advance care planning (ACP) is een dynamisch proces van reflectie en dialoog tussen de patiënt, naasten en/of zorgverleners, bedoeld om behandelkeuzes vast te leggen met betrekking tot de toekomstige (palliatieve en levenseinde)zorg en kwaliteit van leven, op basis van de waarden, wensen en voorkeuren van de patiënt en de naasten. ■ Voordelen van ACP zijn: een betere kwaliteit van zorg, meer tevredenheid over de zorg, minder stress of angst bij de betrokkenen, minder belastende en onnodige behandelingen, een betere inschatting van de wenselijkheid van interventies, en versterking van de relatie met naasten. ■ In België zit relevante wetgeving rond ACP vervat in drie wetten, rond patiëntenrechten, palliatieve zorg en euthanasie. In Nederland gaat het om de Wet op de geneeskundige behandelingsovereenkomst (WGBO), de euthanasiewet en het Kwaliteitskader palliatieve zorg. ■ Bij ACP is het gebruikelijk dat afspraken die gemaakt worden – bijvoorbeeld rond bepaalde levenseindebeslissingen – in een schriftelijke wilsverklaring en een individueel behandelplan worden vastgelegd. Daarnaast kan de patiënt een vertrouwenspersoon of wettelijk vertegenwoordiger aanstellen, die kan spreken voor de patiënt indien deze wilsonbekwaam wordt. ■ De Toolkit ‘Proactieve palliatieve zorg in de GGZ’ biedt hulpverleners in de ggz handvatten en structuur bij tijdige en goede palliatieve begeleiding. De Toolkit behandelt vijf stappen. ► Tijdige herkenning van een palliatieve zorgbehoefte. ► In kaart brengen van symptomen, problemen en behoeften. ► Proactieve zorgplanning en uitvoering. ► Zorg in de stervensfase. ► Nazorg voor naasten. ■ Het is zaak tijdig ACP-gesprekken te voeren, dus ruim voordat de patiënt is uitbehandeld of bij de laatste behandeloptie is gekomen. Het is belangrijk een ACP-gesprek aan te kondigen, zodat de patiënt zich met de naasten hierop kan voorbereiden. Gesprekken worden bij voorkeur in een voor de patiënt vertrouwde omgeving gevoerd.
DOCUMENT
BackgroundHospital admissions are common in the last phase of life. However, palliative care and advance care planning (ACP) are provided late or not at all during hospital admission.AimTo provide insight into the perceptions of in-hospital healthcare professionals concerning current and ideal practice and roles of in-hospital palliative care and advance care planning.MethodsAn electronic cross-sectional survey was send 398 in-hospital healthcare professionals in five hospitals in the Netherlands. The survey contained 48 items on perceptions of palliative care and ACP.ResultsWe included non-specialists who completed the questions of interest, resulting in analysis of 96 questionnaires. Most respondents were nurses (74%). We found that current practice for initiating palliative care and ACP was different to what is considered ideal practice. Ideally, ACP should be initiated for almost every patient for whom no treatment options are available (96.2%), and in case of progression and severe symptoms (94.2%). The largest differences between current and ideal practice were found for patients with functional decline (Current 15.2% versus Ideal 78.5%), and patients with an estimated life expectancy <1 year (Current 32.6% versus ideal 86.1%). Respondents noted that providing palliative care requires collaboration, however, especially nurses noted barriers like a lack of inter-professional consensus.ConclusionsThe differences between current and ideal practice demonstrate that healthcare professionals are willing to improve palliative care. To do this, nurses need to increase their voice, a shared vision of palliative care and recognition of the added value of working together is needed.
MULTIFILE
Inleiding: Het totale pijn concept en het management van pijn heeft een interdisciplinaire invalshoek nodig. Naast medicamenteuze behandeling hebben patiënten de wens om meer symptoom management interventies die complementair zijn. Verpleegkundigen zijn een stabiele dagelijkse factor bij pijnmanagement en vaak de eerste professional in het signaleren van pijn. Het inzetten van nonfarmacologische verpleegkundige interventies zou kunnen bijdragen aan het verlichten van pijn.Onderzoeksvraag: Welke non-farmacologische verpleegkundige interventies zijn er voor het verlichten van pijn bij de palliatieve patiënten?Methoden: Een opgestelde zoekstrategie werd gebruikt en aangepast naar de databases: PubMed, CINAHL, PsycINFO en Embase. De zoekresultaten werden dubbelblind gescreend en de methodologische kwaliteit dubbelblind beoordeeld met de Joanna Briggs Institute Critical Appraisal Tools. Data-extractie vond plaats en de resultaten samengevat. Er werd een best-evidence synthese gebruikt waarin de methodologische kwaliteit, aantal studies met dezelfde interventies en consistentie in resultaten werden vertaald naar sterk, gematigd, gemixt of onvoldoende evidentie.Resultaten: Er werden 2385 artikelen gevonden. 22 studies zijn geselecteerd waarin verschillende nonfarmacologische verpleegkundige interventies werden gebruikt. Een aantal interventies zijn in meerder studies onderzocht: massage en virtual reality hadden de meeste evidentie voor het ondersteunen bij pijn verlichting en kunst therapie had onvoldoende bewijs. Mindful breathing gafgeen significante pijnverlichting. Alle andere interventies zijn onvoldoende onderzocht. Hypnose, progressieve relaxatie met interactieve geleide visualisaties, cognitive behavioural audiotapes, voetenbad, reflexology en muziek therapie gaven veelbelovende resultaten voor pijnverlichting en mindfulness-based stress reductie programma, aromatherapie en aromatherapie massage gaven deze resultaten niet.Conclusies: Ondanks dat niet alle studies significante veranderingen in pijnscores lieten zien kunnen non-farmacologische verpleegkundige interventies nog wel klinisch relevant zijn voor de palliatieve patiënt. De interventies kennen geen risico’s, hebben allemaal een korte-termijn effect op pijn, zijn in alle settingen van zorg in te zetten, kunnen waar gewenst ook aangeleerd worden door de patiënt of mantelzorg en door de verpleegkundige 24/7 in te zetten. Vanwege de waarde die de interventies voor de patiënt kunnen hebben zou de inzet ervan overwogen moeten worden voor het pijn management plan. Onderzoek met sterke methodologische kwaliteit naar non-farmacologische verpleegkundige interventies blijft nodig.Aanbevelingen: De interventies massage, virtual reality en kunst therapie zouden vanwege de beste evidentie een eerste optie kunnen zijn die verpleegkundigen aanbieden aan patiënten. Vanwege de klinische relevantie is het van belang naar de wens van de patiënt, het ziektebeeld en progressie van de ziekte te kijken welke non-farmacologische verpleegkundige interventies het best passend is.
LINK
Het ZonMw-programma ‘Ontwikkeling Kwaliteitsstandaarden 2019-2022: Wijkverpleging’ draagt bij aan het ontwikkelen, implementeren en evalueren van kwaliteitsstandaarden voor verpleegkundigen en verzorgenden. Het is belangrijk om te weten voor welke onderwerpen en patiëntproblemen mogelijk een knelpuntanalyse of een kwaliteitsstandaard nodig is, of waar een kwaliteitsstandaard geactualiseerd dient te worden. Om dit helder te krijgen wordt in 2020-2021 de ‘Programmeringsstudie Ontwikkeling Kwaliteitsstandaarden 2019-2022: Wijkverpleging’ uitgevoerd
DOCUMENT
Second career teachers (SCT) are key role models in vocational education (VE) because they prepare students for the vocational practice they were part of, and they bring up-to-date vocational knowledge and skills into VE schools. Therefore, the early leaving of SCTs in VE is a problem, adding to the worldwide teacher shortages. Induction programs have been developed to support starting teachers to grow into their new profession and to diminish high attrition rates. However, it is argued that current induction programs fail to support SCTs adequately. For instance, induction programs rarely adapt to SCTs’ various needs, such as recognizing and integrating previously developed competencies and specific backgrounds. Further-more, SCTs’ induction programs in the specific context of VE are largely under-studied. This study explores the experiences of SCTs in VE during their induction programs regarding four themes identified in research on SCTs in other education sectors: 1) professional identity development, 2) learning processes, 3) tailor-made coaching, and 4) co-creation of induction programs. Eleven SCTs from eight Dutch VE schools were interviewed. The data show a rich variation of SCTs’ experiences. For example, they experienced the opportunity to develop their professional identity as teachers while preserving and including their former identity as practitioners of the vocation they teach for. Yet, only a few SCTs experienced co-creation of the induction program, which seems to have a positive impact. The insights of this study offer an understanding of what SCTs in VE go through and what might support them during their induction.
LINK
The generalist-plus-specialist palliative care model is endorsed worldwide. In the Netherlands, the competencies and profile of the generalist provider of palliative care has been described on all professional levels in nursing and medicine. However, there is no clear description of what specialized expertise in palliative care entails, whereas this is important in order for generalists to know who they can consult in complex palliative care situations and for timely referral of patients to palliative care specialists. Objective: To gain insight in the roles and competencies attributed to palliative care specialists as opposed to generalists. Methods: A scoping review was completed based on PRISMA-ScR guidelines to explore the international literature on the role and competence description of specialist and expert care professionals in palliative care. Databases Embase.com, Medline (Ovid), CINAHL (Ebsco) and Web of Science Core Collection were consulted. The thirty-nine included articles were independently screened, reviewed and charted. Thematic codes were attached based on two main outcomes roles and competencies. Results: Five roles were identified for the palliative care specialist: care provider, care consultant, educator, researcher and advocate. Leadership qualities are found to be pivotal for every role. The roles were further specified with competencies that emerged from the analysis. The title, roles and competencies attributed to the palliative care specialist can mostly be applied to both medical and nursing professionals. Discussion: The roles and competencies derived from this scoping review correspond well with the seven fields of competence for medical/nursing professionals in health care of the CanMEDS guide. A specialist is not only distinguished from a generalist on patient-related care activities but also on an encompassing level. Clarity on what it entails to be a specialist is important for improving education and training for specialists. Conclusion: This scoping review adds to our understanding of what roles and competencies define the palliative care specialist. This is important to strengthen the position of the specialist and their added value to generalists in a generalist-plus-specialist model
DOCUMENT
Open access publicatiekanalen kunnen een aantrekkelijk medium zijn voor studenten, menen IDM-docenten Peter Becker en Jos van Helvoort. Maar dan moeten nog wel onduidelijkheden over het auteursrecht uit de weg worden geruimd. Ook zou meer interactiviteit de aantrekkelijkheid ervan vergroten. Open-access publishing channels can be an attractive medium for students in higher education. But a lack of clarity on copyright issues must be adressed first. Also, more interactivity would enhance the attractiveness. [Peter Becker en Jos van Helvoort]
DOCUMENT
As migrant populations age, the care system is confronted with the question how to respond to care needs of an increasingly diverse population of older adults. We used qualitative intersectional analysis to examine differential preferences and experiences with care at the end of life of twenty-five patients and their relatives from Suriname, Morocco and Turkey living in The Netherlands. Our analysis focused on the question how–in light of impairment–ethnicity, religion and gender intersect to create differences in social position that shape preferences and experiences related to three main themes: place of care at the end of life; discussing prognosis, advance care, and end-of-life care; and, end-of-life decision-making. Our findings show that belonging to an ethnic or religious minority brings forth concerns about responsive care. In the nursing home, patients’ minority position and the interplay thereof with gender make it difficult for female patients to request and receive responsive care. Patients with a strong religious affiliation prefer to discuss diagnosis but not prognosis. These preferences are at interplay with factors related to socioeconomic status. The oversight of this variance hampers responsive care for patients and relatives. Preferences for discussion of medical aspects of care are subject to functional impairment and faith. Personal values and goals often remain unexpressed. Lastly, preferences regarding medical end-of-life decisions are foremost subject to religious affiliation and associated moral values. Respondents’ impairment and limited Dutch language proficiency requires their children to be involved in decision-making. Intersecting gendered care roles determine that mostly daughters are involved. Considering the interplay of aspects of social identity and their effect on social positioning, and pro-active enquiry into values, goals and preferences for end-of-life care of patients and their relatives are paramount to achieve person centred and family-oriented care responsive to the needs of diverse communities.
DOCUMENT
Fons van der Velden en Titus van der Spek betogen in hun artikel De mythe van microfinanciering dat aandacht zou moeten uitgaan naar sociale ondernemingen. Een preek voor eigen parochie met wat slogans tegen microfinanciering, zegt Klaas Molenaar. Kritiek zoals de twee naar voren brengen is volgens hem niet goed onderbouwd.
DOCUMENT
Uit het artikel: "Social media zijn alle internettoepassingen waarmee het mogelijk is om informatie met elkaar te delen op een gebruiksvriendelijke en aantrekkelijke wijze. Niet alleen informatie in de vorm van tekst, maar ook geluid en beeld worden gedeeld via social media websites. Bekende voorbeelden zijn Facebook, Hyves, YouTube, Flickr, LinkedIn en Twitter. Onderzoekers van de Universiteit Twente gaan in opdracht van het Ivoren Kruis interviews houden bij dentale praktijken. Met uw kennis en mening worden vervolgens nieuwe methoden ontwikkeld voortoepassing van social media voor het bevorderen van mondgezondheid bij uw patiënten."
DOCUMENT
