Er is geen twijfel over mogelijk dat de motorische vaardigheden van Nederlandse kinderen al decennia lang achteruit gaan. Zo laat onderzoek van Runhaar en collega's (2010) zien dat kinderen uit 2006 motorisch minder vaardig waren dan kinderen uit 1980 (zie ook Collard, Chinapaw, Verhagen, Valkenberg & Lucassen, 2014). Een peiling van de Inspectie van het Onderwijs concludeert dat in 2016 de motorische vaardigheid nog weer minder was dan in 2006 (Inspectie van het Onderwijs, 2018). Recent gepubliceerd onderzoek van Anselma et al. (2020) laat in deze periode een afname zien in vrijwel alle fitheidsaspecten; snelheid, behendigheid, kracht en lenigheid. Wel hebben de kinderen een betere oog/hand coördinatie gekregen. Belgisch onderzoek geeft zelfs aan dat naar mate de kinderen ouder worden de kloof met de vorige generatie groter wordt (Lenoir et al. 2014). Deze achteruitgang in motorische vaardigheid baart zorgen, en heeft ertoe bijgedragen dat sportbonden, gemeenten, het ministerie VWS, het onderwijs, de kinderopvang en maatschappelijke partners het landelijk sportakkoord hebben opgesteld en ondertekend. Binnen dit landelijke akkoord zijn een zestal deelakkoorden opgesteld, waaronder het deelakkoord ‘Van jongs af aan vaardig in bewegen’. Dit deelakkoord beschrijft de ambitie om de neerwaartse spiraal van de motorische vaardigheid van kinderen om te buigen, met als uiteindelijk doel kinderen een goede start te geven voor een leven lang vaardig bewegen (zie kader). In navolging van het landelijk sportakkoord worden er op lokaal niveau actieplannen opgesteld (lokale sportakkoorden) om deze doelstellingen te bereiken. Binnen deze lokale akkoorden wordt veelvuldig gesproken over breed motorische ontwikkeling (BMO), een term die gebruikt wordt als kapstok om bijvoorbeeld veel lokale initiatieven aan op te hangen. Maar ook binnen de sport krijgt BMO steeds meer aandacht. Sterker nog, BMO lijkt momenteel haast de heilige graal te zijn om de motorische vaardigheid van de jeugd weer op peil te krijgen. Maar wat is BMO nu eigenlijk precies? En wat is er bekend vanuit onderzoek naar de mogelijke voordelen van BMO?
MULTIFILE
Modifiable (biomechanical and neuromuscular) anterior cruciate ligament (ACL) injury risk factors have been identified in laboratory settings. These risk factors were subsequently used in ACL injury prevention measures. Due to the lack of ecological validity, the use of on-field data in the ACL injury risk screening is increasingly advocated. Though, the kinematic differences between laboratory and on-field settings have never been investigated. The aim of the present study was to investigate the lower-limb kinematics of female footballers during agility movements performed both in laboratory and football field environments. Twenty-eight healthy young female talented football (soccer) players (14.9 ± 0.9 years) participated. Lower-limb joint kinematics was collected through wearable inertial sensors (Xsens Link) in three conditions: (1) laboratory setting during unanticipated sidestep cutting at 40-50°; on the football pitch (2) football-specific exercises (F-EX) and (3) football games (F-GAME). A hierarchical two-level random effect model in Statistical Parametric Mapping was used to compare joint kinematics among the conditions. Waveform consistency was investigated through Pearson's correlation coefficient and standardized z-score vector. In-lab kinematics differed from the on-field ones, while the latter were similar in overall shape and peaks. Lower sagittal plane range of motion, greater ankle eversion, and pelvic rotation were found for on-field kinematics (p < 0.044). The largest differences were found during landing and weight acceptance. The biomechanical differences between lab and field settings suggest the application of context-related adaptations in female footballers and have implications in ACL injury prevention strategies. Highlights: Talented youth female football players showed kinematical differences between the lab condition and the on-field ones, thus adopting a context-related motor strategy. Lower sagittal plane range of motion, greater ankle eversion, and pelvic rotation were found on the field. Such differences pertain to the ACL injury mechanism and prevention strategies. Preventative training should support the adoption of non-linear motor learning to stimulate greater self-organization and adaptability. It is recommended to test football players in an ecological environment to improve subsequent primary ACL injury prevention programmes.
The aim of the present study was to investigate if the presence of anterior cruciate ligament (ACL) injury risk factors depicted in the laboratory would reflect at-risk patterns in football-specific field data. Twenty-four female footballers (14.9 ± 0.9 year) performed unanticipated cutting maneuvers in a laboratory setting and on the football pitch during football-specific exercises (F-EX) and games (F-GAME). Knee joint moments were collected in the laboratory and grouped using hierarchical agglomerative clustering. The clusters were used to investigate the kinematics collected on field through wearable sensors. Three clusters emerged: Cluster 1 presented the lowest knee moments; Cluster 2 presented high knee extension but low knee abduction and rotation moments; Cluster 3 presented the highest knee abduction, extension, and external rotation moments. In F-EX, greater knee abduction angles were found in Cluster 2 and 3 compared to Cluster 1 (p = 0.007). Cluster 2 showed the lowest knee and hip flexion angles (p < 0.013). Cluster 3 showed the greatest hip external rotation angles (p = 0.006). In F-GAME, Cluster 3 presented the greatest knee external rotation and lowest knee flexion angles (p = 0.003). Clinically relevant differences towards ACL injury identified in the laboratory reflected at-risk patterns only in part when cutting on the field: in the field, low-risk players exhibited similar kinematic patterns as the high-risk players. Therefore, in-lab injury risk screening may lack ecological validity.
MULTIFILE
