BACKGROUND: In critically ill patients, auscultation might be challenging as dorsal lung fields are difficult to reach in supine-positioned patients, and the environment is often noisy. In recent years, clinicians have started to consider lung ultrasound as a useful diagnostic tool for a variety of pulmonary pathologies, including pulmonary edema. The aim of this study was to compare lung ultrasound and pulmonary auscultation for detecting pulmonary edema in critically ill patients.METHODS: This study was a planned sub-study of the Simple Intensive Care Studies-I, a single-center, prospective observational study. All acutely admitted patients who were 18 years and older with an expected ICU stay of at least 24 h were eligible for inclusion. All patients underwent clinical examination combined with lung ultrasound, conducted by researchers not involved in patient care. Clinical examination included auscultation of the bilateral regions for crepitations and rhonchi. Lung ultrasound was conducted according to the Bedside Lung Ultrasound in Emergency protocol. Pulmonary edema was defined as three or more B lines in at least two (bilateral) scan sites. An agreement was described by using the Cohen κ coefficient, sensitivity, specificity, negative predictive value, positive predictive value, and overall accuracy. Subgroup analysis were performed in patients who were not mechanically ventilated.RESULTS: The Simple Intensive Care Studies-I cohort included 1075 patients, of whom 926 (86%) were eligible for inclusion in this analysis. Three hundred seven of the 926 patients (33%) fulfilled the criteria for pulmonary edema on lung ultrasound. In 156 (51%) of these patients, auscultation was normal. A total of 302 patients (32%) had audible crepitations or rhonchi upon auscultation. From 130 patients with crepitations, 86 patients (66%) had pulmonary edema on lung ultrasound, and from 209 patients with rhonchi, 96 patients (46%) had pulmonary edema on lung ultrasound. The agreement between auscultation findings and lung ultrasound diagnosis was poor (κ statistic 0.25). Subgroup analysis showed that the diagnostic accuracy of auscultation was better in non-ventilated than in ventilated patients.CONCLUSION: The agreement between lung ultrasound and auscultation is poor.TRIAL REGISTRATION: NCT02912624. Registered on September 23, 2016.
DOCUMENT
Background: Ventilation with lower positive end–expiratory pressure (PEEP) may cause loss of lung aeration in critically ill invasively ventilated patients. This study investigated whether a systematic lung ultrasound (LUS) scoring system can detect such changes in lung aeration in a study comparing lower versus higher PEEP in invasively ventilated patients without acute respiratory distress syndrome (ARDS). Methods: Single center substudy of a national, multicenter, randomized clinical trial comparing lower versus higher PEEP ventilation strategy. Fifty–seven patients underwent a systematic 12–region LUS examination within 12 h and between 24 to 48 h after start of invasive ventilation, according to randomization. The primary endpoint was a change in the global LUS aeration score, where a higher value indicates a greater impairment in lung aeration. Results: Thirty–three and twenty–four patients received ventilation with lower PEEP (median PEEP 1 (0–5) cm H2O) or higher PEEP (median PEEP 8 (8–8) cm H2O), respectively. Median global LUS aeration scores within 12 h and between 24 and 48 h were 8 (4 to 14) and 9 (4 to 12) (difference 1 (–2 to 3)) in the lower PEEP group, and 7 (2–11) and 6 (1–12) (difference 0 (–2 to 3)) in the higher PEEP group. Neither differences in changes over time nor differences in absolute scores reached statistical significance. Conclusions: In this substudy of a randomized clinical trial comparing lower PEEP versus higher PEEP in patients without ARDS, LUS was unable to detect changes in lung aeration.
DOCUMENT
BackgroundFluid therapy is a common intervention in critically ill patients. It is increasingly recognised that deresuscitation is an essential part of fluid therapy and delayed deresuscitation is associated with longer invasive ventilation and length of intensive care unit (ICU) stay. However, optimal timing and rate of deresuscitation remain unclear. Lung ultrasound (LUS) may be used to identify fluid overload. We hypothesise that daily LUS-guided deresuscitation is superior to deresuscitation without LUS in critically ill patients expected to undergo invasive ventilation for more than 24 h in terms of ventilator free-days and being alive at day 28.MethodsThe “effect of lung ultrasound-guided fluid deresuscitation on duration of ventilation in intensive care unit patients” (CONFIDENCE) is a national, multicentre, open-label, randomised controlled trial (RCT) in adult critically ill patients that are expected to be invasively ventilated for at least 24 h. Patients with conditions that preclude a negative fluid balance or LUS examination are excluded. CONFIDENCE will operate in 10 ICUs in the Netherlands and enrol 1000 patients. After hemodynamic stabilisation, patients assigned to the intervention will receive daily LUS with fluid balance recommendations. Subjects in the control arm are deresuscitated at the physician’s discretion without the use of LUS. The primary endpoint is the number of ventilator-free days and being alive at day 28. Secondary endpoints include the duration of invasive ventilation; 28-day mortality; 90-day mortality; ICU, in hospital and total length of stay; cumulative fluid balance on days 1–7 after randomisation and on days 1–7 after start of LUS examination; mean serum lactate on days 1–7; the incidence of reintubations, chest drain placement, atrial fibrillation, kidney injury (KDIGO stadium ≥ 2) and hypernatremia; the use of invasive hemodynamic monitoring, and chest-X-ray; and quality of life at day 28.DiscussionThe CONFIDENCE trial is the first RCT comparing the effect of LUS-guided deresuscitation to routine care in invasively ventilated ICU patients. If proven effective, LUS-guided deresuscitation could improve outcomes in some of the most vulnerable and resource-intensive patients in a manner that is non-invasive, easy to perform, and well-implementable.Trial registrationClinicalTrials.gov NCT05188092. Registered since January 12, 2022
MULTIFILE
Introduction: Peripheral intravenous cannulation is the preferred method to obtain vascular access, but not always successful on the first attempt. Evidence on the impact of the intravenous catheter itself on the success rate is lacking. Faster visualization of blood flashback into the catheter, as a result of a notched needle, is thought to increase first attempt success rate. The current study aimed to assess if inserting a notched peripheral intravenous catheter will increase first attempt cannulation success up to 90%, when compared to inserting a catheter without a notched needle. Design: In this block-randomized trial, adult patients in the intervention group got a notched peripheral intravenous catheter inserted, patients in the control group received a traditional non-notched catheter. The primary objective was the first attempt success rate of peripheral intravenous cannulation. Intravenous cannulation was performed according to practice guidelines and hospital policy. Results: About 328 patients were included in the intervention group and 330 patients in the control group. First attempt success was 85% and 79% for the intervention and control group respectively. First attempt success was remarkably higher in the intervention group regarding patients with a high risk for failed cannulation (29%), when compared to the control group (10%). Conclusion: This study was unable to reach a first attempt success of 90%, although first attempt cannulation success was higher in patients who got a notched needle inserted when compared to those who got a non-notched needle inserted, unless a patients individual risk profile for a difficult intravenous access.
MULTIFILE
The studies reported on in this thesis addressed the development of suckingpatterns in preterm newborns. Preterm infants often have problems learningto suckle at the breast or to drink from a bottle. It is unclear whether this isdue to their preterm birth or whether it is the consequence of neurologicaldamage. From the literature, as well as from daily practice, we know thatthere is much variation in the time and in the way children start suckingnormally. Factors such as birth weight and gestational age may indeed berisk factors but they do not explain the differences in development. A smallspot-check proved that most hospitals in the Netherlands start infants onoral feeding by 34 weeks’ post-menstrual age (pma). By and large the policyis aimed at getting the infant to rely on oral feeding entirely as soon aspossible. The underlying rationale is to reduce the stay in hospital, and theidea that prolonged tube-feeding delays or even hampers the development ofsucking.
DOCUMENT
Objectives Patients who underwent corrective surgery for tetralogy of Fallot (TOF) have increased long-term risk of cardiovascular morbidity and mortality. Yet, limited information is available on how to evaluate the risk in this population. Therefore, the aim of this study was to investigate the prognostic value of aerobic exercise capacity, along with other related parameters, at medium-term follow-up in adult patients with tetralogy of Fallot. Methods and results Between 2000 and 2003, 92 adults (age 26.2 ± 7.8 years; 63 male) with corrected TOF or TOF-type morphology underwent a cardiopulmonary exercise test (CPET) until exhaustion and echocardiography. During a mean follow-up of 7.3 ± 1.2 years (range 0.9 to 9.3 years), 2 patients died and 26 patients required at least 1 cardiac-related intervention at a mean age of 28.9 ± 7.9 years. Event-free survival tended to be higher in patients with the classical type of TOF (P = 0.061). At multivariate Cox analysis, age at CPET [hazard ratio (HR): 1.13, P = 0.006], age at correction (HR: 0.82, P = 0.037), right ventricular (RV) function (HR: 4.94, P = 0.001), QRS duration (HR: 1.02, P = 0.007), percentage of predicted peak oxygen uptake (peak VO2%) (HR: 0.96, P = 0.029) and ventilatory effi ciency slope (VE/VCO2 slope) (HR: 1.13, P = 0.021) were signifi cantly related to the incidence of death/cardiac-related intervention during medium follow-up. Conclusions Early corrective surgery and a well-preserved RV are associated with a better outcome in adults with corrected TOF. Furthermore, CPET provides important prognostic information; peak VO2% and VE/VCO2 slope are independent predictors for event-free survival in patients with corrected TOF.
DOCUMENT
Sicca syndrome (dry mouth and dry eyes) occurs predominantly due to the side effects of medication, systemic diseases (Sjögren’s disease), and radiotherapy of the head and neck region. Sicca complaints decrease the quality of life, cause sleep disturbances, and affect overall health. This systematic literature review investigates the correlation and/or association between dry mouth and dry eyes. A comprehensive search was conducted through PubMed and Web of Science databases up to November 2024. English-language research studies investigating the association and/or correlation between dry mouth and dry eyes were included. Study quality was assessed using NIH quality assessment tools. Data on publication details, participant characteristics, assessment methods, and outcomes was extracted and synthesised based on the type of outcome (objective and/or subjective assessments) and cohort type.
MULTIFILE
Wat hebben we onderzocht?: Hoop en positief denken zijn begrippen die in het dagelijks taalgebruik van mensen met kanker veelvuldig worden gebruikt. Dit proefschrift wil bijdragen aan meer kennis over en inzicht op het gebied van hoop en positief denken bij mensen met kanker in verschillende stadia van de ziekte én vanuit het perspectief van hulpverleners. Onderzoeksvragen van dit proefschrift waren: 1) Wat is de betekenis van hoop voor mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn? 2) Hoe gaan hulpverleners om met mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn en hopen op zo lang mogelijk leven? 3) Welke factoren worden geassocieerd met hoop bij mensen met kanker die bezig zijn met behandelingen? 4) Welke betekenis heeft positief denken voor mensen met kanker die met curatieve opzet (genezend) worden behandeld. We zochten antwoorden op deze vragen door de ervaringen van mensen met kanker en hulpverleners centraal te plaatsen in de studies van dit proefschrift. Resultaten: Betekenis van hoop bij mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn: Hopen wordt ervaren als stress reducerend en wordt gezien als noodzakelijk om te kunnen omgaan met hun situatie. Hopen geeft mensen met kanker veerkracht en maakt dat ze kunnen genieten in het heden. De sterkte van de hoop wordt vooral bepaald door het belang van het object waarop ze hopen, bijvoorbeeld het willen zien opgroeien van de kinderen. De sterkte van de hoop wordt nauwelijks bepaald door de kans om het doel daadwerkelijk te kunnen bereiken. Hopen geeft energie, maar kost ook energie. Mensen putten hoop uit verschillende bronnen, zoals positieve berichten van artsen. Als mensen de hoop niet uit krachtige bronnen kunnen putten, creëren mensen deze hoop zelf. Mensen gebruiken verschillende strategieën om hoop te creëren, zoals onder andere deel te nemen aan behandelingen en door vertrouwen in hun artsen te hebben. De hoop wordt bedreigd als de mogelijkheid op een negatieve uitkomst groter wordt. Het proces van het koesteren, voeden van de hoop en het verdedigen van de hoop, wanneer deze wordt bedreigd hebben we ‘the work of hope’ genoemd. Ervaringen van hulpverleners in het omgaan met ongeneeslijke zieke mensen met kanker: Onze studie laat zien dat de moeilijkheden die hulpverleners ervaren in het omgaan met hoopvolle palliatieve patiënten gebaseerd lijken te zijn op normatieve ideeën. Deze normatieve ideeën lijken gebaseerd te zijn op een gemeenschappelijk concept: een goede dood. Voor deze hulpverleners is een goede dood gebaseerd op goed afscheid kunnen nemen van hun dierbaren, zodat zij verder met hun leven kunnen. Goed afscheid kunnen nemen betekent dat de waarheid aanvaard dient te worden en dat men daarin berust. Hulpverleners zien het als hun professionele rol om patiënten te begeleiden naar de aanvaarding, berusting van het naderende einde. Hierdoor is de zorg niet altijd afgestemd op de wensen en behoeften van de patiënten. Literatuuronderzoek naar factoren geassocieerd met hoop gedurende behandelingen: Hoop is positief geassocieerd met kwaliteit van leven, sociale steun, spiritueel en existentieel welbevinden. Hoop is negatief geassocieerd met symptoomlast, psychologische distress en depressie. Geen relatie werd aangetoond tussen hoop, demografische en klinische factoren, zoals bijvoorbeeld leeftijd, geslacht en fase van de ziekte. De rol tussen hoop en angst is onduidelijk gebleven. Deze resultaten laten ons zien dat externe factoren (zoals demografische en klinische factoren) niet geassocieerd zijn met hoop. Terwijl intrinsieke factoren, wat wil zeggen factoren die worden ervaren en vastgesteld door patiënten zelf, zoals kwaliteit van leven, symptoomlast, psychologische distress en sociale steun wel geassocieerd zijn met hoop. Hoop lijkt veel meer een cognitief proces te zijn van een persoon, en gestuurd wordt door welke betekenis mensen toekennen aan factoren, dan dat deze van buitenaf wordt beïnvloed. Betekenis van positief denken bij mensen die met curatieve opzet (genezend) worden behandeld: Bij mensen met kanker die met curatieve opzet (genezend) zijn of worden behandeld blijkt niet hoop maar positief denken het centrale concept te zijn. Positief denken wil voor hen zeggen, leven alsof genezing een zekerheid is. Positief denken blijkt een manier te zijn om om te kunnen gaan met de onzekere toekomst. Mensen vinden dat ze positief moeten denken. Door positief te denken lukt het mensen om van het leven te kunnen genieten. Op deze manier kunnen ze ook de negatieve gedachten, die vaak aanwezig zijn, tijdelijk parkeren. Door dit tijdelijk parkeren van negatieve gedachten kan de stress gereduceerd worden en dit geeft ruimte om te leven. Dit leven kan dan op een meer betekenisvolle manier worden ingevuld. De mate waarin er inspanningen geleverd moeten worden om positief te denken kan per individu verschillen. Relatie hoop positief denken: Hoop en positief denken zijn afzonderlijke concepten, die dicht bij elkaar liggen en elkaar deels overlappen. Positief denken verschilt van hoop in de houding die mensen met kanker aannemen ten opzichte van de werkelijkheid. Positief denken wil zeggen dat mensen een negatieve afloop onwaarschijnlijk achten. Bij hoop is, in de ogen van wie hoopt, het bestaan van een negatieve afloop niet uit te sluiten maar daarom niet minder ongewenst. Hoop is er als een negatieve uitkomst ook mogelijk is, en tegen deze mogelijkheid willen mensen zich verzetten. Door te hopen zetten ze deze mogelijkheid als het ware achter een tochtscherm. In de curatieve fase brengt hoop geen rust wat ze met positief denken wel kunnen bewerkstelligen. Voor mensen in de curatieve fase levert hoop hen te weinig op. Hoop veronderstelt meer onzekerheid dan ze kunnen verdragen. Bij positief denken zegt men: “ik ga er vanuit dat het goed zal komen”, Bij hoop zegt men: “het kan ook goed komen”. Bij zowel hoop als positief denken gaat het over ‘iets’ wat ondraaglijk is, maar dat ‘iets’ is voor beide groepen wel iets anders. Aanbevelingen? Implicaties en aanbevelingen voor de praktijk: Het uitgangspunt voor de zorg van mensen met kanker zou moeten zijn om mensen te ondersteunen en helpen om te gaan met de uitdagingen waar ze voor staan. Een manier om zorg te bieden die afgestemd is op de wensen en behoeften van mensen met kanker, vereist in de eerste plaats dat hulpverleners weten wat deze wensen en behoeften zijn. Eenvoudige vragen als: “Wat is voor u belangrijk?” of “wat is, op dit moment, voor u belangrijk?” kunnen hierbij ondersteunend zijn. Patiënten voelen zich ondersteund als ze mogen hopen. Dat de hoop er mag zijn, ook als hetgeen waarop ze hopen, in de ogen van hulpverleners onrealistisch kan zijn. Patiënten waarderen eerlijkheid over de medische feiten die hulpverleners met hen bespreken. Deze eerlijke informatie hebben patiënten ook nodig. Ze willen immers geen valse hoop, patiënten willen weten hoe ze ervoor staan, alleen wel gecommuniceerd op een manier dat mensen hoop kunnen behouden. Hulpverleners kunnen hoop als hoop bevestigen door te zeggen: “Dat hoop ik ook, voor u”. Een helpende benadering zou kunnen zijn dat hulpverleners goed luisteren naar mensen met kanker met oprechte interesse. Door proberen te begrijpen wat mensen zeggen en daar hun boodschappen weer op af te stemmen, met eerbied voor de ambivalenties. Een persoonsgerichte benadering kan hierbij ondersteunend zijn. Implicaties voor onderwijs: Wat het onderwijs betreft, geldt dat hoop en positief denken bij mensen met kanker, of bij mensen met een (mogelijk of waarschijnlijke) ongunstige prognose in het algemeen, een thema moet zijn dat voldoende aandacht krijgt in de opleiding. Dat geldt voor de basisopleiding, maar al helemaal voor nascholingen aan zorgverleners en vrijwilligers werkzaam in de oncologische en palliatieve zorg. Eerlijke informatie geven, of eerlijk op uitspraken van patiënten reageren, en hoop niet wegnemen waar patiënten die koesteren, is niet vanzelfsprekend. Er is meer voor nodig dan vuistregels of communicatietechnieken. Onze ervaring met scholing in deze materie heeft ons geleerd dat positieve leereffecten bereikt kunnen worden door o.a. gebruik te maken van lesvormen waarin bestaande casuïstiek besproken kan worden en waarin de zorgverleners of vrijwilligers met elkaar in kleine groepjes kunnen discussiëren over deze casussen. In ziekenhuizen of andere zorginstellingen kan het ook helpen om deze thematiek te bespreken tijdens de patiëntenbespreking/ het multidisciplinair overleg of moreel beraad. Aanbevelingen voor verder onderzoek: In onze studies hebben we een aanzet gedaan om de relatie tussen de concepten hoop en positief te beschrijven, meer onderzoek naar de overeenkomsten en verschillen tussen beide concepten kan bijdragen aan een verdere conceptuele helderheid. Meer onderzoek kan ook gedaan worden naar de betekenis van hoop en positief denken bij specifieke groepen, zoals bijvoorbeeld naasten, mensen met een migratie achtergrond of bij mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn en daar langdurig (10-15 jaar) mee (moeten) leven.
DOCUMENT
