De zogenoemde “21th century skills” worden, aldus het Ministerie van Onderwijs, steeds belangrijker. Het zijn eigenschappen die we terugvinden in de eindtermen van vrijwel alle hbo-opleidingen en die – in de woorden van Donald Schön – de kern zijn van een “reflective practitioner” : een vakvrouw of –man, die zichzelf in complexe situaties kan sturen en daardoor productief blijft. Eerder onderzoek van het lectoraat Pedagogiek van de Beroepsvorming heeft aangetoond dat een leeromgeving gericht op zelfsturing aan drie condities moet voldoen: er moet sprake zijn van praktijkgestuurd onderwijs, studenten moeten de kans krijgen een dialoog aan te gaan over de zin en betekenis van hun ervaringen in het praktijkgestuurde onderwijs en studenten moeten medezeggenschap hebben over hun eigen leerproces. Met name het realiseren van een dialoog blijkt echter heel moeilijk te zijn. Zowel docenten als studenten (en ook de onderwijsmanagers) zijn gewend aan onderwijs waarin zin en betekenis nauwelijks ter discussie staat. Het gevolg is dat ze vooral gericht zijn op reproductief en niet op betekenis-gericht leren. Zelfsturing vereist evenwel deze laatste vorm van leren. Zelfsturing vereist een dialoog over de zin en betekenis van ervaringen die de student “raken”. Dergelijke ervaringen roepen veelal emoties op die in eerste instantie niet begrepen worden. Zin en betekenis zijn “geen dingen in een doosje”; ze worden gaandeweg duidelijk in een gesprek waarin de docent verklaart noch verheldert, maar samen met de student op zoek gaat naar de juiste woorden. Dat zijn woorden waarvan de student voelt dat ze haar in staat stellen iets uit te drukken dat voorheen nog niet onder woorden gebracht kon worden. In dit boek wordt vanuit verschillende perspectieven en op basis van empirisch onderzoek ingegaan op de vraag in hoeverre het hbo er in slaagt een dergelijke dialoog met haar studenten te realiseren. Tevens wordt stilgestaan bij methoden om zo’n dialoog te realiseren.
DOCUMENT
PURPOSE: This study aims to explore the meaningful contributions of rehabilitation for participants living with persistent pain.MATERIALS AND METHODS: A phenomenological methodology was used. Thirteen purposefully selected participants, who self-identified as substantially improved from persistent pain due to rehabilitation, were interviewed in-depth. Data were analyzed using reflexive thematic analyses.RESULTS: Participants included three men and ten women, age ranging from 22-69 years, pain duration was 2-30 years. Seven interconnected themes were developed: 1) indication of negative pain and health care experiences, 2) supporting working alliance with healthcare professionals, 3) Pain Dialogue, 4) improved self-awareness and self-regulation, 5) different view on pain, 6) autonomy and personal growth and 7) hope and new perspective. Integration of these themes provided a framework for understanding meaningful contributions of rehabilitation from the participants' perspective.CONCLUSIONS: The study identified seven interconnected themes enhancing meaningful contributions of rehabilitation for participants who have substantially improved from persistent pain. These findings provide a novel conceptual understanding of how rehabilitation can foster recovery. The themes strongly support person-centred care, an understanding of Pain Dialogue and personal growth through the lens of the lived experience. The quality of the therapeutic relationship is considered a central vehicle for improved health outcomes.
DOCUMENT
This dissertation describes a research project about the communication between communication vulnerable people and health care professionals in long-term care settings. Communication vulnerable people experience functional communication difficulties in particular situations, due to medical conditions. They experience difficulties expressing themselves or understanding professionals, and/or professionals experience difficulties understanding these clients. Dialogue conversations between clients and professionals in healthcare, which for example concern health-related goals, activity and participation choices, diagnostics, treatment options, and treatment evaluation, are, however, crucial for successful client-centred care and shared decision making. Dialogue conversations facilitate essential exchanges between clients and healthcare professionals, and both clients and professionals should play a significant role in the conversation. It is unknown how communication vulnerable people and their healthcare professionals experience dialogue conversations and what can be done to support successful communication in these conversations. The aim of this research is to explore how communication vulnerable clients and professionals experience their communication in dialogue conversations in long-term care and how they can best be supported in improving their communication in these conversations.
DOCUMENT
