In de huidige gezondheidszorg ontvangen patiënten vaak zorg van verschillende zorgverleners, bijvoorbeeld de huisarts (eerstelijns zorg) en de specialist in het ziekenhuis (tweedelijns zorg). Wanneer een patiënt die geneesmiddelen gebruikt in het ziekenhuis opgenomen wordt, brengt dit vaak de betrokkenheid van verschillende voorschrijvers met zich mee. Na ontslag uit het ziekenhuis ontstaan hierdoor vaak zogenoemde geneesmiddelgerelateerde problemen. Informatie over het geneesmiddelengebruik van de patiënt wordt bij het ontslag uit het ziekenhuis namelijk vaak onvolledig overgedragen naar de eerstelijnszorgverleners. Daarnaast wordt de patiënt niet altijd goed geïnformeerd over de veranderingen van zijn geneesmiddelen, zoals bijvoorbeeld over aanpassingen in de dosering of nieuwe geneesmiddelen. De ontstane geneesmiddelgerelateerde problemen kunnen de patiëntveiligheid in gevaar brengen. Ze kunnen bijvoorbeeld resulteren in een ongeplande heropname in het ziekenhuis of andere gezondheidsschade voor de patiënt. Zo ervaart een op de vijf patiënten binnen drie weken na ontslag een bijwerking van een geneesmiddel. De focus van de studies beschreven in dit proefschrift ligt op de periode direct na het ontslag uit het ziekenhuis. We noemen dit de heropname in de eerste lijn. Patiënten, maar ook hun mantelzorgers, voelen zich vaak onvoorbereid voor de thuiskomst. Tijdens de ziekenhuisopname nemen de zorgverleners in het ziekenhuis de zorg voor de patiënt op zich. Het moment van ontslag betekent dat zij zelf de regie over hun gezondheid en geneesmiddelen weer moeten overnemen. Het is daarom van belang om kort na het ontslag uit het ziekenhuis het geneesmiddelengebruik met de patiënt te evalueren om onduidelijkheden over bijvoorbeeld hun nieuwe geneesmiddelenschema weg te nemen. Van oudsher hadden openbaar apothekers als hoofdtaak het bereiden en verstrekken van geneesmiddelen. Tegenwoordig zijn zij echter meer en meer betrokken bij het begeleiden van patiënten met betrekking tot hun geneesmiddelengebruik. Deze andere rol kan cruciaal zijn bij het garanderen van de medicatieveiligheid gedurende en na de overgang van het ziekenhuis naar huis. Daarom is het doel van dit proefschrift om de problemen die optreden bij de heropname in de eerste lijn te ontrafelen en om de rol van de openbaar apotheker hierin te onderzoeken.
LINK
Background and aim: Moderate preterm (MP) birth is associated with an increased risk of developmental problems. However, post-discharge support for this group is scarce. The aim of this study was to evaluate the feasibility of a post-discharge parenting program (TOP program) for MP infants. Three feasibility dimensions were evaluated (1) recruitment capability and compliance, (2) intervention acceptability, and (3) limited efficacy testing. Methods: A group of MP infants with a gestational age (GA) between 320/7‐346/7 weeks and their parents received six home visits by a TOP interventionist until 6 months corrected age (CA). A pre-posttest intervention design with quantitative and qualitative measures was used. Recruitment capability and compliance, acceptability, and satisfaction with the intervention were evaluated using a questionnaire, checklists, interviews, and a focus group. Infant socio-emotional development, parental distress, self-efficacy, and reflective functioning were measured with questionnaires. Observation measurements were used for infant motor development and parental sensitivity. Results: Thirty-two families completed the six home visits. The satisfaction rate (scale 0–10) was remarkably high (Mean 9.4, range: 8–10). Parents reported that the program was suitable, enhanced their understanding of their infants' developmental needs, and increased their self-efficacy. The infants showed age-appropriate motor and socio-emotional development post-intervention. Parental self-efficacy, reflective functioning, and sensitivity improved from pre to post intervention, with small to large effect sizes. Conclusion: The study demonstrated high compliance, acceptability, and satisfaction with the TOP program for MP infants with promising infant and parent outcomes. This study contributes to the preparatory work prior to a larger scale evaluation and dissemination.
DOCUMENT
from Narcis: "What is known and objective Medication discrepancies are common at hospital discharge, and medication reconciliation is widely endorsed as a preventive strategy. However, implementation is difficult for instance due to the unreliability of patients medication histories. In the Netherlands, community pharmacies are well-informed about their patients’ pre-admission medication status which enables thorough post-discharge reconciliation. Our aim was to study the frequency and nature of medication discrepancies, missing patient's knowledge and administrative problems at admission to primary care. Methods A cross-sectional study was conducted in pharmacies belonging to the Utrecht Pharmacy Practice network for Education and Research in the Netherlands. Structured checklists were used to evaluate all discharge prescriptions presented by adult patients discharged from the hospital to their own home during the study period. The primary outcome was all possible problems with continuity of care, defined as (i) the number and type of medication discrepancies, (ii) administrative problems and (iii) the necessity for patient education. Results and discussion In forty-four pharmacies, checklists were completed for 403 patients. Most discharge prescriptions (92%) led to one or more problems with continuity of care (n = 1154, mean 2·9 ± 2·0), divided into medication discrepancies (31%), administrative problems (34%) and necessity for further education (35%). Medication discrepancies (n = 356) resulted mainly from missing pre-admission medication (n = 106) and dose regimen changes (n = 55) on the discharge prescription. Administrative problems (n = 392) originated mainly from administrative incompleteness (n = 177), for example missing reimbursement authorization forms, or supply issues (n = 150), for example insufficient pharmacy stock. The patients’ lack of medication knowledge post-discharge was illustrated by the high need for patient education (n = 406). What is new and conclusion Community pharmacists are still confronted with problems due to inadequate documentation at discharge which can inflict harm to patients if not properly addressed. To reduce these problems, a rigorous implementation of the medication reconciliation process at all transition points, standardized electronic transfer of all medication-related information and interdisciplinary collaboration are crucial."
LINK
