In dit artikel wordt verslag gedaan van een pilotonderzoek naar het inzetten van VR-brillen bij het trainen van vierdejaars pabostudenten in het voeren van oudergesprekken. Op grond van een facetdesign zijn verschillende scripts uitgewerkt voor twee typen oudergesprekken die veelal als lastig en moeilijk worden ervaren: het voortgangsgesprek en het probleemoplossend gesprek. Met hulp van acteurs zijn verschillende versies van deze gesprekken met een 360 graden-camera opgenomen om studenten een zo realistisch mogelijke ervaring te bieden. De gesprekken konden zowel vanuit het perspectief van een leerkracht als vanuit het perspectief van een ouder worden bekeken. De resultaten van een evaluatie onder studenten en opleiders laten een positief beeld zien en bieden onderbouwing voor het nader onderzoeken en breder inzetten van VR-technologie in de lerarenopleidingen. Tegelijkertijd vraagt het inzetten van deze aanpak ook een kritische blik vanuit een leerpsychologisch, organisatorisch en financieel perspectief. Om te bepalen of de inzet van VR zinvol is, zal er kritisch gekeken moeten worden naar mogelijkheden voor het gebruik ervan binnen de leerlijnen van opleidingen. Daarnaast moet een inschatting worden gemaakt over de leerwinst die ermee te behalen valt. Het inzetten van VR-technologie is namelijk geen eenvoudige en goedkope onderneming. De aanschaf van apparatuur is duur en het ontwikkelen van materialen vraagt een behoorlijke tijdsinvestering van zowel opleiders als technische ondersteuning.
The development of intercultural competences has become a prominent goal for many study programs in higher education. A widely used frame to measure intercultural competence is Cultural Intelligence (CQ). While empirical research has focused extensively on the development of CQ by means of (student) mobility and long-term training, the effects of short-format trainings – a more cost-effective intervention that can be provided to a large number of participants – remain understudied. Existing findings are inconclusive, and it remains unclear under which conditions, and for whom, short-format interventions are effective in improving participants’ CQ. We propose that CQ development is contingent upon individual differences in multicultural personality traits (operationalized through the Multicultural Personality Questionnaire, MPQ). More specifically, in this study we investigate (1) whether a short-format (6-hour) training improves CQ among higher education students (n = 108), and (2) whether the development of CQ is moderated by students’ social-perceptual and stress-related MPQ trait scores prior to the training. Using a pre and post-test design we found that across the whole sample, all four facets of the CQ increased after the training. We also found that some social-perceptual traits of the MPQ moderated the development of CQ: Social initiative on Metacognitive CQ, Openmindedness on Cognitive CQ, and Social initiative and Openmindedness on Motivational CQ. Additionally, we did not find a moderator effect of stress-related MPQ traits on the development of Behavioral CQ. Based on our findings, we conclude that multicultural personality influences individuals’ susceptibility to intercultural education, underscoring the importance of individualized approaches in intercultural education.
Background Altered muscle-tendon properties in clubfoot patients could play a role in the occurrence of a relapse and negatively affect physical functioning. However, there is a lack of literature about muscle-tendon properties of clubfoot relapse patients. Research question The aim of this study was to determine whether the muscle architecture of the medial gastrocnemius and the morphology of the Achilles tendon differ between typically developing children (TDC) and clubfoot patients with and without a relapse clubfoot and to determine the relationships between morphological and functional gait outcomes. Methods A cross-sectional study was carried out in clubfoot patients treated according to the Ponseti method and TDC aged 4–8 years. A division between clubfoot patients with and without a relapse was made. Fifteen clubfoot patients, 10 clubfoot relapse patients and 19 TDC were included in the study. Morphologic properties of the medial head of the Gastrocnemius muscle and Achilles tendon were assessed by ultrasonography. Functional gait outcomes were assessed using three-dimensional gait analysis. Mean group differences were analysed with ANOVA and non-parametric alternatives. Relationships between functional and morphologic parameters were determined for all clubfoot patients together and for TDC with Spearman’s rank correlation. Results Morphological and functional gait parameters did not differ between clubfoot patients with and without a relapse, with exception of lower maximal dorsiflexor moment in clubfoot relapse patients. Compared to TDC, clubfoot and relapse patients did show lower functional gait outcomes, as well as shorter and more pennate muscles with a longer Achilles tendon. In all clubfoot patients, this longer relative tendon was related to higher ankle power and plantarflexor moment. Significance In clubfoot and relapse patients, abnormalities in morphology did not always relate to worse functional gait outcomes. Understanding these relationships in all clubfoot patients may improve the knowledge about clubfoot and aid future treatment planning.
MULTIFILE
