Het artikel doet verslag van een symposium en masterclasses aan promovendi door Etienne Wenger bij Fontys Lerarenopleiding Tilburg. Wenger's werk over 'communities of practice' geeft een perspectief op leren dat van belang is voor zowel het onderwijs - en dus voor opleiden van leraren - als ook voor onderzoek in het sociale domein.
DOCUMENT
Vanuit het onderzoek werden vragen in de masterclass ingebracht,onder andere werd Wenger gevraagd over hoe je gelijktijdig een optimale leeromgeving en onderzoeksomgeving creeert.What does it mean to be part of the community you study?' Hoe vul je je eigen rol in? Welke in invloed heeft expertise? Wat doe je met de macht die je als expert hebt? Hoe kun je anderen daarin laten delen? De onderzoekssituatie waarbij je niet een buitenstaander bent maar zelf betrokken, is vergelijkbaar met actieonderzoek, merkte Wenger op. Je hebt dan een dubbelrol: als onderzoeker en als deelnemer in de praktijk. Daar is niets mis mee. Sterker nog: het is effectief om de andere praktijkdeelnemers mede te betrekken in het onderzoek. Maak van hen medeonderzoekers. Ook zij hebben immers belang bij het vinden van antwoorden op de onderzoeksvraag: hoe kun je video als leermiddel voor en door (aanstaande)leraren gebruiken ter verbetering van hun onderwijspraktijk? De invloed van expertise en macht kan verschillen voor de verschillende onderzoeks- annex praktijksituaties. Vaak wordt in het onderwijs voorbijgegaan aan of ongemakkelijk omgegaan met kwesties van expertise en macht, aldus Wenger. Leraren moeten niet over het hoofd zien dat zij in een machtsrelatie staan ten opzichte van hun studenten. Dat kan het lastiger maken om studenten te helpen zich te engageren in hun identiteitsontwikkeling als aankomende leraar. Anderzijds wordt ten onrechte een romantisch beeld van 'gelijkheid' gekoesterd waarin het belang van expertise wordt ontkend. Wie zich niet realiseert dat je van een meer ervaren expert iets kan leren, blokkeert eigen leermogelijkheden. Hoe creëer je een community of practice die niet alleen intern leert, maar ook bereid is om te leren van 'state of the art knowledge'? Hier is het belangrijk stil te staan bij het verschil tussen leren in de opleiding en leren in de praktijk. De opleiding is gericht op het verwerven van systematisch geordende, abstracte kennis. Het leren in de praktijk kent die systematiek en abstractie niet, maar biedt wel de plaats van engagement in 'het echte werk'. Video kan een middel zijn dat in de spanning tussen institutioneel en praktijkleren medieert, een instrument om systematischer (maar niet in abstracte termen) van de praktijk te leren. Voor de lerarenopleiding is het belangrijk om reflectief om te gaan met de spanning tussen leren in de opleiding en de schoolpraktijk. Je kunt video onderzoeken als middel ter ondersteuning van de identiteitsontwikkeling van studenten en ook van elkaars identiteitsontwikkeling als leraar. Vergelijking van die twee groepen kan interessant zijn. Natuurlijk zijn er meer aspecten aan de ontwikkeling tot leraar. Maar maak de onderzoeksvraag niet te omvangrijk, adviseert Wenger en focus op de vraag 'How can video be a reflective tool for professional development'.
DOCUMENT
This paper proposes a framework for designing human resource development interventions that facilitate change in professional organizations through promoting learning at the individual and group level. The framework proposed is based on a theory of organizational learning developed by Etienne Wenger (Wenger, 1998) that proposes learning takes place in the context of communities of practice. Communities of practices (CoPs) are groups of professionals that come together in order to build knowledge and practice in their specific field (Wenger, McDermott & Snyder, 2002). At first glance CoPs might appear to be like other, more traditional groups found in organizations, but this is misleading (Bood & Coenders, 2004; Wenger, McDermott, & Snyder, 2002). The major differences between traditional groups and CoPs are that the latter are self-organizing and self-governing (Dekkers et al., 2005; Saint-Onge & Wallace, 2003). In the private sector, CoPs are recognized as an exceptional human resource development (HRD) method for organizations wishing to stimulate learning, promote innovation and facilitate change processes among its employees (Davenport & Prusak, 1998). In this paper I lay the theoretical groundwork for developing CoPs generally, using the case of higher educational organizations as an example where they could be initiated. In order to design these interventions, I propose a model that employs a multi-disciplinary, theoretical approach that bridges the context of the public and private sectors. Furthermore, I report on some preliminary observations of two communities of practice; one that formed during a HRD project specifically centered on communities of practice, and one that was formed as a result of an organization-wide initiative to stimulate employee empowerment during a merger.
DOCUMENT
