Adaptive governance describes the purposeful collective actions to resist, adapt, or transform when faced with shocks. As governments are reluctant to intervene in informal settlements, community based organisations (CBOs) self-organize and take he lead. This study explores under what conditions CBOs in Mathare informal settlement, Nairobi initiate and sustain resilience activities during Covid-19. Study findings show that CBOs engage in multiple resilience activities, varying from maladaptive and unsustainable to adaptive, and transformative. Two conditions enable CBOs to initiate resilience activities: bonding within the community and coordination with other actors. To sustain these activities over 2.5 years of Covid-19, CBOs also require leadership, resources, organisational capacity, and network capacity. The same conditions appear to enable CBOs to engage in transformative activities. How-ever, CBOs cannot transform urban systems on their own. An additional condition, not met in Mathare, is that governments, NGOs, and donor agencies facilitate, support, and build community capacities. This is the peer reviewed version of the following article: Adaptive governance by community-based organisations: Community resilience initiatives during Covid‐19 in Mathare, Nairobi. which has been published in final form at doi/10.1002/sd.2682. This article may be used for non-commercial purposes in accordance with Wiley Terms and Conditions for Use of Self-Archived Versions
DOCUMENT
In dit rapport wordt de governance van Nationale parken besproken. Daarna wordt uitleg gegeven over de governance scan en hoe deze toegepast kan worden bij Nationale parken.
DOCUMENT
Proper decision-making is one of the most important capabilities of an organization. Therefore, it is important to have a clear understanding and overview of the decisions an organization makes. A means to understanding and modeling decisions is the Decision Model and Notation (DMN) standard published by the Object Management Group in 2015. In this standard, it is possible to design and specify how a decision should be taken. However, DMN lacks elements to specify the actors that fulfil different roles in the decision-making process as well as not taking into account the autonomy of machines. In this paper, we re-address and-present our earlier work [1] that focuses on the construction of a framework that takes into account different roles in the decision-making process, and also includes the extent of the autonomy when machines are involved in the decision-making processes. Yet, we extended our previous research with more detailed discussion of the related literature, running cases, and results, which provides a grounded basis from which further research on the governance of (semi) automated decision-making can be conducted. The contributions of this paper are twofold; 1) a framework that combines both autonomy and separation of concerns aspects for decision-making in practice while 2) the proposed theory forms a grounded argument to enrich the current DMN standard.
DOCUMENT
Het postdoc-onderzoek Building Adaptive Tourism Areas beoogt om een bijdrage te leveren aan het vergroten van de adaptiviteit van toeristische bestemmingen. Adaptiviteit is een essentiële eigenschap in de huidige dynamische netwerk samenleving en globaliserende economie. Toeristisch-recreatieve bestemming moeten meebewegen met zaken als toenemende concurrentie en professionalisering, veranderend consumentengedrag, nieuwe technologieën die nieuwe kansen en uitdagingen met zich mee brengen, de maatschappelijke roep om duurzaamheid, kortere levenscycli van concepten, de vraag om bestemmingen in balans als gevolg van ‘overtourism’ en zo meer. In dit onderzoek nemen we het perspectief dat bestemmingen complexe, open systemen zijn die de potentie hebben om adaptief te zijn. Complexe systemen omdat een veelheid aan actoren en factoren de ontwikkelingsrichting van bestemmingen beïnvloeden. Open systemen omdat vele invloeden van buitenaf komen die op vrijwel autonome wijze ontwikkelingsrichtingen van bestemmingen beïnvloeden. Adaptiviteit is het vermogen om mee te bewegen met dergelijke dynamiek door middel van series van stapsgewijze aanpassingen. Het onderzoek Building Adaptive Tourism Areas focust specifiek op het beter begrijpen van wat de ambitie van het vergroten van het adaptieve vermogen in de praktijk betekent. De studie bestaat uit drie stappen: 1.) duiden van “key conditions” voor adaptiviteit: de elementen die noodzakelijk zijn voor adaptief vermogen, en deze vertalen naar de context van het toerisme; 2.) identificeren van ‘traps’: condities voor adaptiviteit komen met implicaties en daarmee samenhangende praktische beperkingen 3.) uiteenzetten van ‘practicable strategies: acties die helpen om te bouwen aan adaptieve bestemmingen. De output van het project zijn diverse artikelen en academische journals en professionele tijdschriften. De bevindingen worden (direct) ingebracht in de opleidingen van de Academy of Leisure & Tourism van NHL Stenden Hogeschool en verder ontplooid binnen het European Tourism Futures Institute (ETFI – www.etfi.eu).
Het doel van dit interdisciplinaire SIA KIEM project Fluïde Eigenschap in de Creatieve Industrie is te onderzoeken of en hoe gedeelde vormen van eigenaarschap in de creatieve industrie kunnen bijdragen aan het creëren van een democratischer en duurzamer economie, waarin ook het MKB kan participeren in digitale innovatie. Het project geeft een overzicht van beschikbare vormen van (gedeeld) eigenaarschap, hun werking en hoe deze creatieve professionals kunnen ondersteunen bij de transitie naar de platformeconomie. Dit wordt toegepast op een concrete case, dat van een digitale breimachine. Naast het leveren van een goede praktijk, moet het project leiden tot een groter internationaal onderzoeksvoorstel over Fluid Ownership in the Creative Industry, dat dieper ingaat op de beschikbare eigendomsoplossingen en hoe deze waarde zullen creëren voor de creatieve professional.
