Door een opeenstapeling van maatschappelijke, ecologische en politieke crisissen nemen de wensen en eisen die aan de tuinbouwsector gesteld worden hand over hand toe. Aan de andere kant nemen ook de kansen en mogelijkheden door toegenomen kennis en voortdenderende technologische ontwikkelingen rap toe. De tuinbouw verkeert hierdoor in dermate wild vaarwater dat, gezien de veelvoud aan transities, gerust gesproken kan worden van een systeemtransitie. Een systeemtransitie naar een ecologisch en economisch duurzame tuinbouw door productiesystemen die zowel stabiel als hoogproductief zijn, vraagt niet om een vlucht in het verleden, maar om een sprong de toekomst in. Een sprong naar een productiesysteem gebaseerd op kennis van de plant en de interactie met zijn (ecologische) omgeving, ondersteund door hoogwaardige technologie met een hernieuwde vorm van procescontrole. In dit essay onderzoek ik hoe ik als associate lector levende teeltsystemen voor Inholland bij wil dragen aan onderzoek en onderwijs op de actuele transitiepaden van de glastuinbouw. Hoe ik kan bijdragen aan kennis ontwikkeling, nieuwe methoden ontwerpen in onderzoek en deze vertalen naar praktijkgerichte oplossingen. Zo wil ik door samenwerking met collega-onderzoekers en studenten van binnen en buiten Inholland verder invulling geven aan de realisatie van mijn missie. “In onderzoek en onderwijs bijdragen aan een tuinbouwproductiesysteem dat functioneert als een ecosysteem, waarin het samenspel van een grote diversiteit aan levende organismen bijdraagt aan de gezondheid van het productiesysteem en het product dat het produceert. Waarin onze gezamenlijke kennis tot de kunde leidt om levende teeltsystemen als evenwichtige ecosystemen te ontwerpen en te beheren. Waarin telers de biodiversiteit versterken en verzorgen, zodat deze bijdraagt aan de kwaliteitsproductie, in een samenspel van technologie, ecologie en menselijk vernuft. Tuinbouw dus die de wereld van gezonde producten voorziet en in balans is met zichzelf en haar omgeving.”
This paper analyses the initiative AgroAgenda in the northern Netherlands. The AgroAgenda is a platform in which multiple stakeholders together stimulate a circular, and nature-inclusive agro-food system in the Dutch provinces of Friesland, Groningen and Drenthe. Stakeholders come from, among others, provincial governments, farmers’ and nature organizations, educational and research institutes and processing companies. They join forces to realize a system change, a transition, in the region, while promoting knowledge circulation, knowledge co-creation and joint learning. The platform, is a front runner of five national, comparable initiatives. The AgroAgenda has the potential to lead to a more nature-inclusive and circular farming. Several of the 40 experiments have already led to good results. However, to bring about a real system change, more attention to innovations in governmental organizations (including law and regulations), policy, the value chains (division of margins, pricing and marketing) and the educational system are needed.
MULTIFILE
Societal actors across scales and geographies increasingly demand visual applications of systems thinking – the process of understanding and changing the reality of a system by considering its whole set of interdependencies – to address complex problems affecting food and agriculture. Yet, despite the wide offer of systems mapping tools, there is still little guidance for managers, policy-makers, civil society and changemakers in food and agriculture on how to choose, combine and use these tools on the basis of a sufficiently deep understanding of socio-ecological systems. Unfortunately, actors seeking to address complex problems with inadequate understandings of systems often have limited influence on the socio-ecological systems they inhabit, and sometimes even generate unintended negative consequences. Hence, we first review, discuss and exemplify seven key features of systems that should be – but rarely have been – incorporated in strategic decisions in the agri-food sector: interdependency, level-multiplicity, dynamism, path dependency, self-organization, non-linearity and complex causality. Second, on the basis of these features, we propose a collective process to systems mapping that grounds on the notion that the configuration of problems (i.e., how multiple issues entangle with each other) and the configuration of actors (i.e., how multiple actors relate to each other and share resources) represent two sides of the same coin. Third, we provide implications for societal actors - including decision-makers, trainers and facilitators - using systems mapping to trigger or accelerate systems change in five purposive ways: targeting multiple goals; generating ripple effects; mitigating unintended consequences; tackling systemic constraints, and collaborating with unconventional partners.
MULTIFILE
