Art sociologist Pascal Gielen defends the hypothesis that global art scene is an ideal production entity for economic exploitation. These days the workethic of the art world with its ever-present young dynamic, flexible working hours, thematic approach, short-term contracts or lack of contracts and its unlimited energetic freedom is capitalized within the cultural industry and has been converted into a standard production model. In the glow of the creative cities and the creative industry governmetns embrace this post-Henry Ford work model and seamlessly link it to the globally-dominant neo-liberal market economy.
DOCUMENT
There is an urgent need to engage with deep leverage points in sustainability transformations—fundamental myths, paradigms, and systems of meaning making—to open new collective horizons for action. Art and creative practice are uniquely suited to help facilitate change in these deeper transformational leverage points. However, understandings of how creative practices contribute to sustainability transformations are lacking in practice and fragmented across theory and research. This lack of understanding shapes how creative practices are evaluated and therefore funded and supported, limiting their potential for transformative impact. This paper presents the 9 Dimensions tool, created to support reflective and evaluative dialogues about links between creative practice and sustainability transformations. It was developed in a transdisciplinary process between the potential users of this tool: researchers, creative practitioners, policy makers, and funders. It also brings disciplinary perspectives on societal change from evaluation theory, sociology, anthropology, psychology, and more in connection with each other and with sustainability transformations, opening new possibilities for research. The framework consists of three categories of change, and nine dimensions: changing meanings (embodying, learning, and imagining); changing connections (caring, organizing, and inspiring); and changing power (co-creating, empowering, and subverting). We describe how the 9 Dimensions tool was developed, and describe each dimension and the structure of the tool. We report on an application of the 9 Dimensions tool to 20 creative practice projects across the European project Creative Practices for Transformational Futures (CreaTures). We discuss user reflections on the potential and challenges of the tool, and discuss insights gained from the analysis of the 20 projects. Finally, we discuss how the 9 Dimensions can effectively act as a transdisciplinary research agenda bringing creative practice further in contact with transformation research.
DOCUMENT
Niet iedereen heeft dezelfde kansen om aan de samenleving mee te doen. Sinds de Koppelingswet in 1998 werd ingevoerd om illegaal verblijf in Nederland te ontmoedigen, is een rechtmatige verblijfsstatus een voorwaarde voor de toegang tot (sociale) voorzieningen (1). Deze wet staat een beperkt aantal uitzonderingen toe, onder meer met betrekking tot het recht op onderwijs. Dit recht vervalt wanneer een individu zonder een rechtmatige verblijfsstatus de leeftijd van 18 jaar bereikt (art. 10 lid 2 Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000)). Dit is het moment waarop een individu voor de Nederlandse wet als meerderjarig en beslissingsbevoegd beschouwd wordt. Waar voor jongvolwassenen zonder rechtmatige verblijfsstatus een juridische harde knip wordt gehanteerd, kunnen rechtmatig verblijvende leeftijdsgenoten rekenen op een verruiming van de rechtsbescherming. De vraag die in deze bijdrage centraal staat, is tweeledig: enerzijds onderzoeken wij hoe de toegang van ongedocumenteerden tot onderwijs in Nederland na de leeftijd van 18 jaar eruitziet. Daarnaast staan wij stil bij de vraag waarom die toegang juist voor deze groep zo belangrijk is. We staan zo uitvoerig stil bij onderwijs omdat de (criminologische) literatuur laat zien dat een goede onderwijsloopbaan beschermt tegen zowel dader- als slachtofferschap van criminaliteit (2). Om aan deze samenleving volwaardig te kunnen participeren is een goede schoolloopbaan randvoorwaardelijk. Dit hoofdstuk is als volgt opgebouwd. Eerst wordt de achtergrond van de Koppelingswet geschetst. Vervolgens wordt uitgelegd in welke mate jongvolwassenen die niet in het bezit zijn van een rechtmatige verblijfsstatus, recht hebben op toegang tot onderwijs. Daarna wordt stilgestaan bij het feit dat er voor jongvolwassenen met een rechtmatige verblijfsstatus een juridische transitiefase bestaat, maar voor ongedocumenteerde jongvolwassenen niet. Aan de hand van het antropologische concept ‘liminaliteit’ en de criminologische concepten ‘maatschappelijke kwetsbaarheid’ en ‘zemia’ wordt inzicht gegeven in het belang van toegang tot onderwijs voor jongeren zonder een rechtmatige verblijfsstatus. Er wordt afgesloten met een bondig slotakkoord: is die 18de verjaardag nu echt een feest waard? 1. Kamerstukken II 1993/1994, 23540, nr. 3. 2. Met name in de hoek van de zogeheten ‘sociale controle’-theorieën hechten criminologen grote waarde aan school. Zie in dit verband onder meer het werk van de Amerikaanse criminoloog Hirschi.
DOCUMENT
