At the end of the 1920s the International Review i10 was published in the Netherlands. This avant-garde magazine was characterized by the search for radical innovation in art and society. The editors of i10 created an international platform where several European avant-garde movements could exchange their ideas. How did this avant-garde platform realize the transnational ambitions of the editors? And what kind of ideas on Europe can be identified in i10 in the context of a more general discourse on moder-nity? This article focuses on the extent to which i10 realized these transnational ambitions to provide an innovative platform of the European avant-garde.
LINK
Wat gebeurt er als een kunstinstelling de dialoog wil aangaan met de buurt? Janna Michael observeerde een jaar lang de artistieke interventies van hetInstituut voor Avantgardistische Recreatie WORM in de Rotterdamse buurt Cool-Zuid. Ze beschrijft in dit artikel drie casussen en gaat in op de kenmerken vandialogische kunst.Het Instituut voor Avantgardistische Recreatie WORM (WORM) zoekt een betekenisvolle verbinding en dialogische relatie met de buurt, de inwoners van Cool-Zuid in Rotterdam. WORM-medewerkers zien de snelle verandering die de buurt ondergaat door gentrificatie en verkennen daarom WORM’s positie en haar potentiële rol in de buurt. Ze zet in op het bijdragen aan sociale inclusie en diversiteit in Cool-Zuid. Tegelijkertijd is WORM geen klassiek buurtcentrum, maar een kunstinstituut dat innovatieve en creatieve processen ondersteunt. Ze ontwikkelt artistieke praktijken die buurtbewoners betrekken en die hiermee bijdragen aan een nieuwe positie van WORM.In dit artikel verken ik de ontwikkeling van deze nieuwe relatie en haar dialogische karakter door in te zoomen op verscheidene artistieke interventiesin en om WORM. Ik zal op basis van interviews, observaties en digitale documentatie beschrijven hoe deze praktijken gedurende één jaar zijn geëvolueerd. De analyse richt zich op drie casussen: Issue Wrestling, Eten en ontmoeten in Cool en een hoorspel van een lokale dj en kapper, Haar en Hem. Deze casussen verschillen qua betrokken kunstenaar, proces en doelgroep en vormeneen nog incompleet verhaal over WORM en haar positie in de buurt. Ik verkendeze interventies als voorbeelden van een dialogische relatie tussen artiesten publiek of deelnemers. Daarbij ontleen ik ideeën aan dialogische kunst(Kester, 2005) en in bredere zin aan dialogische relaties zoals Bisschop Boele inde inleiding van dit themanummer formuleert. Om juist de context waarindialogische kunst plaatsvindt te begrijpen, bestudeer ik niet alleen kunstpraktijken zelf, maar bekijk ik deze ook vanuit WORM als organisatie. Hiermee kom ik tot een voorlopig antwoord op de volgende vragen: hoe is derelatie tussen WORM en de buurt zich aan het ontwikkelen? en wat kenmerkteen dialogische relatie tussen kunstinstituut en buurtbewoners?
MULTIFILE
Hoofdstuk in wetenschappelijke boekeditie van internationaal vakblad Avant Garde Critical Studies
LINK
Reading a novel about a dying person and the people attending the dying, one can not only reflect upon the moral involvement between the literary characters depicted, but also upon the way in which the reader takes the position of a “bystander” in this scene. In two novels, The Death of Ivan Ilyich by Tolstoy and The Big Ward by the Dutch author Jacoba van Velde, this moral involvement can be interpreted as a form of “compassion”. Martha Nussbaum’s concept of “compassionate imagination” offers a perspective on the way in which the reader can be involved in this literary depiction of the dying. However, the Aristotelian criteria that Nussbaum proposes for the rational judgement of compassion and her ambitions that literature can “raise society’s floor” by developing “compassionate imagination” in readers, are difficult to apply to these specific cases. In comparing both novels, it is exactly the differences between them – the historical context and social classes depicted - that bring to light a problematic presupposition in Nussbaum, namely the a-historical universality in the compassionate involvement. A re-interpretation of one of the Aristotelian criteria for compassion leaves room for a “compassionate imagination” not based on a rational judgement but on a sense of shared vulnerability that is precisely evoked by the literary depiction of the dying.
LINK
Europeans live their lives at a time when certain collective expectations of how the world should function no longer seem to describe their experience of what actually happens. This bifurcation of experience and expectation is causing some severe symptoms of dislocation. Truth turns relative and his- tory seems in need of radical revision. Even time itself seems topsy-turvy, in a way that some Messianic beliefs find very much to their taste. This is the hallmark of the contemporary moment and why, this essay will argue, that in lieu of any other generalising term, we need to make the most use of ‘contemporary’ and ‘contemporaneity’ for emancipatory purposes.
LINK
Een kunstenaar moet hedendaags zijn, wil hij serieus genomen worden. Maar waar komt die verheerlijking van het hedendaagse vandaan? Hoe relevant is hedendaagsheid in de kunst en het kunstonderwijs eigenlijk? Dit boek gaat vanuit diverse perspectieven dieper in op het thema hedendaagsheid. Wat maakt het hedendaagse nu zo belangrijk dat haar schijn een haast mythologiserend karakter krijgt?
MULTIFILE
Kunstsocioloog Pascal Gielen verdedigt de hypothese dat de geglobaliseerde kunstwereld een ideaal terrein voor economische uitbuiting is. In de roes van de creative cities en de creatieve industrie omarmen overheden dit postfordistische werkmodel en sluiten zo naadloos aan bij de mondiale, neoliberale markteconomie. Gielen diept deze situatie uit en wil tegelijkertijd nieuwe alternatieven aanreiken, die de kunstwereld nodig heeft om haar eigen dynamiek en vrijheid te bewaren. Zijn zoektocht leidt hem naar plaatsen van gedeelde intimiteit en ‘slowability’ temidden van de hectische, globale flow van artistieke ontwikkelingen en trends. Deze derde editie is geheel herzien en bijgewerkt met Gielens meest recente inzichten in de politieke dimensies van kunst, autonomie en de relatie tussen kunst, ethiek en democratie.
DOCUMENT
EU president Ursula von der Leyen wants Europe to tap into its inner avant-garde. In her inaugural State of the Union speech from September 16, 2020, she pledged to revive the historical Bauhaus - the experimental art school that married artistic form with functional design, founded a century ago in Weimar, Germany. Their objective was to democratize the experience of aesthetics and design through affordable commodity objects for the masses. Today, the European Union sees a chance to create a new common aesthetic born out of a need to renovate and construct more energy-efficient buildings. “I want NextGenerationEU to kickstart a European renovation wave and make our Union a leader in the circular economy,” von der Leyen said. The new Bauhaus is not just an environmental or economic project, “it needs to be a new cultural project for Europe. Every movement has its own look and feel. And we need to give our systemic change its own distinct aesthetic—to match style with sustainability. This is why we will set up a New European Bauhaus—a co-creation space where architects, artists, students, engineers, designers work together to make that happen. This is shaping the world we want to live in. A world served by an economy that cuts emissions, boosts competitiveness, reduces energy poverty, creates rewarding jobs and improves quality of life. A world where we use digital technologies to build a healthier, greener society.”
LINK
What’s online video today, fifteen years into its exponential growth? In the age of the smart phone, video accompanies, informs, moves, and distracts us. What started off with amateur prosumers on YouTube has spread to virtually all communication apps: say it with moving images. Are you addicted yet? Look into that tiny camera, talk and move the phone, show us around, and prove the others out there that you exist!With this third reader the Video Vortex community — initiated in 2007 by the Instituteof Network Cultures — proves that it is still alive and kicking. No matter its changes, the network is still driven by its original mission to develop a critical vocabulary for this rapidly spreading visual culture: what are the specific characteristics of online video in terms of aesthetics and political economy of image production and distribution, and how do they compare to film and television? Who is the Andre Bazin of the YouTube age? Honestly, why can’t we name a single online video critic? Can we face the fact that hardly anyone is using the internet? What are you going to do with that 4K camera in your smartphone? Have we updated Marshall McLuhan’s hot and cold media for our digital era yet? Who dares? We see the Woman with a Smartphone Camera in action, but who will be our Vertov and lead the avant-garde? Who stops us? Let us radically confront the technological presence as it is and forget the pathetic regression to past formats: radical acceptance of the beautiful mess called the net.
MULTIFILE
