Reliability in decision making about intervention plans is a necessary condition for evidence-based probation work and equal treatment of offenders. Structuring decision making can improve agreement between clinical decision makers. In a former study however, we found that in Dutch probation practice structured risk and needs assessment did not result in acceptable agreement about intervention plans. The Dutch probation services subsequently introduced a tool for support in decision making on intervention plans. This article addresses the question whether the use of this tool results in better agreement between probation officers. A significant and meaningful improvement in agreement was found on all domains of the intervention plan. Implications for probation practice are discussed
Although homelessness is inherently associated with social exclusion, homeless individuals are rarely included in conventional studies on social exclusion. Use of longitudinal survey data from a cohort study on homeless people in four major Dutch cities (n = 378) allowed to examine: changes in indicators of social exclusion among homeless people over a 2.5-year period after reporting to the social relief system, and associations between changes in indicators of social exclusion and changes in psychological distress. Multinomial logistic regression analysis was applied to investigate the associations between changes in indicators of social exclusion and changes in psychological distress. Improvements were found in various indicators of social exclusion, whereas financial debts showed no significant improvement. Changes in unmet care needs, health insurance, social support from family and relatedness to others were related to changes in psychological distress. This study demonstrated improvements in various indicators of social exclusion among homeless people over a period of 2.5 years, and sheds light on the concept of social exclusion in relation to homelessness.
Jaarlijks keren circa 30.000 justitiabelen terug naar de samenleving. De reclassering houdt op een deel van hen toezicht, met als doel recidivekansen verminderen en maatschappelijke re-integratie bevorderen. Reclasseringswerkers boeken in de praktijk met hun cliënten veelal vooruitgang op domeinen zoals wonen, werk en relaties. Deze wordt echter vaak tenietgedaan door complexe schuldsituaties waarin cliënten verkeren; hetzij direct doordat cliënten bijvoorbeeld stelen om te kunnen leven, hetzij indirect doordat financiële problematiek cliënten zo in beslag neemt dat er geen ‘ruimte’ is voor werken aan gedragsverandering. Kortom, financiële problematiek is een belangrijk probleem. Reclasseringswerkers missen echter handvaten om cliënten te begeleiden bij financiële problematiek, en bij gebrek aan eenduidige methodische aanpakken zoeken zij hun eigen weg.1 Ook vanuit de literatuur is financiële problematiek bekend als criminogene factor, maar is weinig bekend over de interactie tussen schulden en criminaliteit en de factoren die daarbij een rol spelen. Zowel de praktijk als de theorie vraagt dus om onderzoek dat meer inzicht biedt in de complexiteit van financiële problematiek onder reclasseringscliënten en dat werkers bovendien concrete handvaten kan bieden om cliënten beter te begeleiden bij financiële problematiek.
