Het recreatieve gebruik van lachgas heeft de laatste jaren een grote vlucht genomen. Hoewel incidenteel lachgasgebruik nauwelijks gezondheidsschade geeft, kan langdurig of excessief lachgasgebruik tot neurologische schade leiden. Het viel Amsterdamse zorgcentra en behandelaren op dat met name jonge Marokkaanse en Turkse Nederlanders in stadsdeel Amsterdam Nieuw-West zich meldden met neurologische symptomen, waaronder ernstige verlammingsverschijnselen na problematisch lachgasgebruik. Middels interviews met dertien jonge Marokkaans-Nederlandse gebruikers (19-28 jaar) worden de determinanten van hun problematisch lachgasgebruik belicht, inclusief de relatief lage medisch-psychische zorgvraag bij deze groep gebruikers. Van hen waren zeven jongeren (poly-)klinisch in behandeling voor hun problematische gebruik. De overige zes jongeren waren niet in behandeling, maar gebruikten wel ten minste elke week lachgas.Uit de interviews blijkt dat lachgas wordt gebruikt uit verveling en om psychosociale stress en negatieve gedachten te onderdrukken. Lachgas lijkt een panacee dat verlichting biedt. Andere motieven zijn depressie, discriminatie en conflicten met vrienden of ouders. Door de (taboe)cultuur rond middelengebruik, het wantrouwen, schaamte en machocultuur bij deze groep gebruikers bereikt de hulpverlening pas laat de Marokkaans-Nederlandse problematische lachgasgebruiker. De conclusie is dat het aanbeveling verdient om influencers in te zetten bij campagnes, gericht op de risico’s en behandeling van fors lachgasgebruik. Ook het ‘jongerenwerk’ kan een belangrijke rol spelen in het motiveren van sociaal geïsoleerde gebruikers om medisch-psychische hulp te zoeken.
The majority of studies investigating associations between physical activity and mental health in adolescents have been cross-sectional in design. Potential associations between physical activity and mental health may be better examined longitudinally as physical activity levels tend to decrease in adolescence. Few studies have investigated these associations longitudinally in adolescents and none by measuring physical activity objectively. A total of 158 Dutch adolescents (mean age 13.6 years, 38.6 % boys, grades 7 and 9 at baseline) participated in this longitudinal study. Physical activity, depressive symptoms and self-esteem were measured at baseline and at the 1-year follow-up. Physical activity was objectively measured with an ActivPAL3™ accelerometer during one full week. Depressive symptoms were measured with the Center for Epidemiologic Studies Depression Scale (CES-D) and self-esteem was assessed with the Rosenberg Self-Esteem Scale (RSE). Results were analysed using structural equation modelling.
Increasing awareness of the impact of frailty on elderly people resulted in research focusing on factors that contribute to the development and persistence of frailty including nutrition and physical activity. Most effort so far has been spent on understanding the association between protein intake and the physical domain of frailty. Far less is known for other domains of frailty: Cognition, mood, social health and comorbidity. Therefore, in the present narrative review, we elaborate on the evidence currently known on the association between protein and exercise as well as the broader concept of frailty. Most, but not all, identified studies concluded that low protein intake is associated with a higher prevalence and incidence of physical frailty. Far less is known on the broader concept of frailty. The few studies that do look into this association find a clear beneficial effect of physical activity but no conclusions regarding protein intake can be made yet. Similar, for other important aspects of frailty including mood, cognition, and comorbidity, the number of studies are limited and results are inconclusive. Future studies need to focus on the relation between dietary protein and the broader concept of frailty and should also consider the protein source, amount and timing.
