© 2025 SURF
Een actieonderzoek naar de ontwikkeling van een leerlingversterkend onderwijsprogramma met het doel leerlingen met een visuele beperking beter voor te bereiden op hun transitie naar volwassenheid en waar mogelijk een betaalde baan. Belangrijke thema's: inclusie en exclusie, empowerment, stem van de leerling, transitie naar volwassenheid en het burgerschapsmodel tegenover het medische model.
In this paper, we explore the desires that play a role at the palliative stage and relate them to various approaches to patient autonomy. What attitude can physicians and other caregivers take to the desires of patients at the palliative stage? We examine this question by introducing five physicians who are consulted by Jackie, an imaginary patient with metastatic lung carcinoma. By combining the models of the physician-patient relationship developed by Emanuel and Emanuel (1992) and the Hellenistic approaches to desires analyzed by Nussbaum (1994), five different ways of dealing with desires in the context of palliative care are sketched. The story of Jackie shows that desires are to a certain extent responsive to reasoning. In the palliative process, that can be a reason to devote attention to the desires of patients and caregivers and to determine which desires need to be fulfilled, which are less important, and how they are linked to emotions the patient has.
Background The experiences of residents who have communication difficulties such as dysphasia are largely absent from the literature. Aim To illuminate the everyday experiences of four residents with severe communication difficulties living in a residential care setting in the Netherlands. Methodology & Methods A collective case study methodology was used. Seventy-five hours of observation, interview and documentary data was gathered over six weeks. Alternative strategies of communication were developed to enable the co-creation of dialogue between participants and researcher. For example, a participant who could not talk used intentionally created artwork to share her ideas with the researcher. Findings Participants' daily experiences were characterised by struggling against the constraints of the residential setting: having to wait, having unmet needs, experiencing vulnerability and uncertainty. Participants' communication difficulties exacerbated these constraints. Their experiences of struggling were sometimes ameliorated by significant social contact with family or particular staff members, and engaging in enjoyable activities. Occasionally the experiences of enjoying the here-and-now, and being 'seen' as a person by the other, would create beautiful moments in which truly person centred engagement would occur. These moments were neither articulated nor recorded, and were thus invisible after they had occurred. Similarly, the experiences of struggling against the constraints were neither acknowledged nor recorded. Significant experiences in the lives of these four residents were therefore invisible to others. The unifying theme representing the participants' daily experiences was: That which goes unsaid. Discussion It was necessary to develop communication strategies which would by-pass the researcher's assumptions and enable participants to introduce their own ideas and opinions. This ongoing process of co-creation of dialogue required work from, and trust between, participants and researcher. What is new? Expressly seeking the views of residents with communication difficulties Successfully using process consent with participants in this situation Using intentionally created artwork during data gathering in this context What has regional, national or international relevance? The findings indicate that people with communication difficulties may not receive optimal care in residential settings in the Netherlands. Methods are described which could be used by practitioners in their everyday work, and which show facilitators or practice developers how they can help carers to engage in more effective communication with this kind of resident. Additionally, this research contributes to the international discussion about ethical participation of vulnerable people in research.
Leren is een sociaal gesitueerd, transactioneel proces, waarin zowel de leerkracht, de taak en de leerling een eigen, unieke bijdrage hebben. Een belangrijk hulpmiddel voor leerkrachten is het gebruiken van scaffolding, waarbij ‘externe’ ondersteuning wordt geboden als dat nodig is en wordt weggehaald als het leren heeft plaatsgevonden. Hierdoor kunnen talentmomenten ontstaan; momenten waarin het co-constructie proces van gezamenlijk denken en handelen wordt gekenmerkt door betrokkenheid, enthousiasme en motivatie. Dit symposium gaat over het bieden van scaffolding door de leerkracht, met als centrale vragen: Hoe ziet het bieden van scaffolding door de leerkracht eruit? Wat is het effect bij de leerlingen, c.q. studenten? Aan bod komen diverse onderwijsleersituaties, zowel in het basisonderwijs en in het hoger onderwijs.
LINK
Mate value is an important concept in mate choice research although its operationalization and understanding are limited. Here, we reviewed and evaluated previously established conceptual and methodological approaches measuring mate value and presented original research using individual differences in how people view themselves as a face-valid proxy for mate value in long- and short-term contexts. In data from 41 nations (N = 3895, M age = 24.71, 63% women, 47% single), we tested sex, age, and relationship status effects on self-perceived mate desirability, along with individual differences in the Dark Triad traits, life history strategies, peer-based comparison of desirability, and self-reported mating success. Both sexes indicated more short-term than long-term mate desirability; however, men reported more long-term mate desirability than women, whereas women reported more short-term mate desirability than men. Further, individuals who were in a committed relationship felt more desirable than those who were not. Concerning the cross-sectional stability of mate desirability across the lifespan, in men, short- and long-term desirability rose to the age of 40 and 50, respectively, and decreased afterward. In women, short-term desirability rose to the age of 38 and decreased afterward, whereas long-term desirability remained stable over time. Our results suggest that measuring long- and short-term self-perceived mate desirability reveals predictable correlates.
MULTIFILE
Er iets paradoxaals aan de hand met het leren van leraren. De complexiteit van het beroep neemt toe en docenten opereren onder grote onder druk. Die complexiteit vraagt om levenslang lerende leraren en staat tegelijkertijd dat leren in de weg. Terwijl er steeds meer oog is voor de sleutelrol die de leraar speelt bij het ondersteunen van het leren van kinderen (bijv. Hattie, 2003; Muijs et al., 2014; Van de Grift, 2010), wordt het leren van leraren zelf als problematisch gezien. Volgens de Inspectie van het Onderwijs (2013; 2017) laat met name de professionele ontwikkeling van ervaren leraren te wensen over, terwijl er – ook voor hen – veel te leren valt. Immers, de wereld verandert in hoog tempo en dat vraagt leraren om adaptief, innovatief en reflectief te zijn, om snel in te kunnen spelen op nieuwe ontwikkelingen (OECD, 2014). Lang niet alle leraren hebben die wendbaarheid, blijkt uit onderzoek (bijv. Darling-Hammond & Bransford, 2005) en een leven lang leren is geen gemeengoed in het onderwijs (Muijs et al, 2014). In dit discussie-artikel problematiseer ik dit thema en verken ik een oplossingsrichting voor het onder steunen van het leren van leraren: ik bepleit het inzetten van safe havens als kritische succesfactor bij het organiseren van professioneel leren. Druk kan een aanleiding voor leren vormen, maar alleen als leraren voldoende veiligheid ervaren en zich uitgenodigd voelen hun ideeën en praktijken ter discussie te stellenEr iets paradoxaals aan de hand met het leren van leraren. De complexiteit van het beroep neemt toe en docenten opereren onder grote onder druk. Die complexiteit vraagt om levenslang lerende leraren en staat tegelijkertijd dat leren in de weg. Terwijl er steeds meer oog is voor de sleutelrol die de leraar speelt bij het ondersteunen van het leren van kinderen (bijv. Hattie, 2003; Muijs et al., 2014; Van de Grift, 2010), wordt het leren van leraren zelf als problematisch gezien. Volgens de Inspectie van het Onderwijs (2013; 2017) laat met name de professionele ontwikkeling van ervaren leraren te wensen over, terwijl er – ook voor hen – veel te leren valt. Immers, de wereld verandert in hoog tempo en dat vraagt leraren om adaptief, innovatief en reflectief te zijn, om snel in te kunnen spelen op nieuwe ontwikkelingen (OECD, 2014). Lang niet alle leraren hebben die wendbaarheid, blijkt uit onderzoek (bijv. Darling-Hammond & Bransford, 2005) en een leven lang leren is geen gemeengoed in het onderwijs (Muijs et al, 2014). In dit discussie-artikel problematiseer ik dit thema en verken ik een oplossingsrichting voor het onder steunen van het leren van leraren: ik bepleit het inzetten van safe havens als kritische succesfactor bij het organiseren van professioneel leren. Druk kan een aanleiding voor leren vormen, maar alleen als leraren voldoende veiligheid ervaren en zich uitgenodigd voelen hun ideeën en praktijken ter discussie te stellenEr iets paradoxaals aan de hand met het leren van leraren. De complexiteit van het beroep neemt toe en docenten opereren onder grote onder druk. Die complexiteit vraagt om levenslang lerende leraren en staat tegelijkertijd dat leren in de weg. Terwijl er steeds meer oog is voor de sleutelrol die de leraar speelt bij het ondersteunen van het leren van kinderen (bijv. Hattie, 2003; Muijs et al., 2014; Van de Grift, 2010), wordt het leren van leraren zelf als problematisch gezien. Volgens de Inspectie van het Onderwijs (2013; 2017) laat met name de professionele ontwikkeling van ervaren leraren te wensen over, terwijl er – ook voor hen – veel te leren valt. Immers, de wereld verandert in hoog tempo en dat vraagt leraren om adaptief, innovatief en reflectief te zijn, om snel in te kunnen spelen op nieuwe ontwikkelingen (OECD, 2014). Lang niet alle leraren hebben die wendbaarheid, blijkt uit onderzoek (bijv. Darling-Hammond & Bransford, 2005) en een leven lang leren is geen gemeengoed in het onderwijs (Muijs et al, 2014). In dit discussie-artikel problematiseer ik dit thema en verken ik een oplossingsrichting voor het onder steunen van het leren van leraren: ik bepleit het inzetten van safe havens als kritische succesfactor bij het organiseren van professioneel leren. Druk kan een aanleiding voor leren vormen, maar alleen als leraren voldoende veiligheid ervaren en zich uitgenodigd voelen hun ideeën en praktijken ter discussie te stellenTeacher professional learning is characterised by a number of paradoxes. The profession’s increasing complexity requires teachers who are lifelong learners, but at the same time this complexity stands in the way of teacher learning. Whilst there is consensus that teacher quality is key when it comes to supporting pupil learning (e.g. Hattie, 2003; Grift, 2010; Muijs et al., 2014), teacher learning is viewed as problematic, especially regarding that of veteran teachers (Inspectie van het Onderwijs, 2013; 2017). Today’s education requires adaptive, innovative and reflective teachers, equipped to quickly respond to new developments (OECD, 2014) – not an easy feat, and far from reality (DarlingHammond & Bransford, 2005; Muijs et al, 2014). In this article I problematise this theme by connecting professional learning to the teaching profession – a profession that is currently under much pressure. I discuss and propose a design rule that can support teacher learning: I promote organising safe havens as a cricital success factor. Perceived pressure can become a source for learning, only if teachers feel invited to question their ideas and practices. For that first psychological safety needs to be experienced.
MULTIFILE
Inter)nationally there is discussion about whether auditory processing disorders (APD) should be seen as a unique clinical diagnosis and what is the most appropriate diagnosis and referral of children in this target group. In this context, the Dutch Audiological Centres (AC) have different care pathways for children with so-called unexplained listening difficulties. The purpose of the current document is to provide professionals with tools to identify, diagnose and treat children with listening difficulties. The Dutch Position Statement Children with Listening Difficulties has been developed based on current scientific evidence of listening difficulties, and based on meetings held with professionals. Professionals in the Dutch Audiological Centres have reached a consensus with the following 9 statements: Definition: (1) The target group 'Children with listening difficulties' is not a unique and demonstrable clinical entity. (2) The problems of children with listening difficulties are multimodal. (3) The symptoms of children with listening difficulties may also occur in children with other developmental disorders such as AD(H)D, DLD, dyslexia and learning disorders. Detection and referral: (4) After detection of listening difficulties, children can be referred to a multidisciplinary centre. Diagnostics: (5) When diagnosing a child with listening difficulties, an audiologist, a speech language therapist and a behavioral scientist must be involved. (6) Listening difficulties are initially mapped using patient history (with client-centred focus) and, if available, a validated questionnaire. (7) In the case of children with listening difficulties, a speech-in-noise test is always carried out in addition to the pure tone and speech audiometry (8) The diagnostic procedure for listening difficulties starts from a broad perspective on development. Therapy: (9) For children with listening difficulties, intervention is focused on the client’s needs and focuses on action-oriented practice. This document informs professionals in the Netherlands, who are working with children who are referred because of listening difficulties in the absence of hearing loss, about the current evidence available and about the consensus in the Netherlands.
Supplemental instruction, also known as Peer Assisted Study Sessions (SI-PASS), is a well-established form of peer learning that has been implemented in higher education institutions across the globe and that coincides with learning gains for participants. While the effects on learning gains have been extensively studied with quasi-experiments, the underlying mechanisms that make SI-PASS effective are less well understood. This study explored what benefits students thought SI-PASS offered and through which mechanisms. We studied this by interviewing 14 students who participated in SI-PASS during a field experiment that reliably found a significant impact of SI-PASS on performance. The students were asked to expand on if and why they thought SI-PASS was effective. Thematic analysis and independent coding indicated an interplay of three main drivers. SI-PASS was experienced as effective because it stimulated the use of effective study techniques and social learning. These drivers were facilitated and enhanced by a pedagogical climate that lowered the threshold to engage in collaborative learning and effective study techniques. These findings could help pinpoint what elements should be highlighted during the preparation of SI-leaders and what aspects should be monitored and tested when implementing or studying SI-PASS.
