Background: Drug resistance is a major problem in ovarian cancer. Triggering apoptosis using death ligands such as tumour necrosis factor-related apoptosis inducing ligand (TRAIL) might overcome chemoresistance. Methods: We investigated whether acquired cisplatin resistance affects sensitivity to recombinant human (rh) TRAIL alone or in combination with cisplatin in an ovarian cancer cell line model consisting of A2780 and its cisplatin-resistant subline CP70. Results: Combining cisplatin and rhTRAIL strongly enhanced apoptosis in both cell lines. CP70 expressed less caspase 8 protein, whereas mRNA levels were similar compared with A2780. Pre-exposure of particularly CP70 to cisplatin resulted in strongly elevated caspase 8 protein and mRNA levels. Caspase 8 mRNA turnover and protein stability in the presence or absence of cisplatin did not differ between both cell lines. Cisplatin-induced caspase 8 protein levels were essential for the rhTRAIL-sensitising effect as demonstrated using caspase 8 small-interfering RNA (siRNA) and caspase-8 overexpressing constructs. Cellular FLICE-inhibitory protein (c-FLIP) and p53 siRNA experiments showed that neither an altered caspase 8/c-FLIP ratio nor a p53-dependent increase in DR5 membrane expression following cisplatin were involved in rhTRAIL sensitisation. Conclusion: Cisplatin enhances rhTRAIL-induced apoptosis in cisplatin-resistant ovarian cancer cells, and induction of caspase 8 protein expression is the key factor of rhTRAIL sensitisation. © 2011 Cancer Research UK All rights reserved.
DOCUMENT
Forensisch sociale professionals hebben een cruciale rol in de trajecten van cliënten met verslavingsproblematiek. Veel onderzoek naar de effectiviteit van het forensische werk gaat over methodieken; er is relatief weinig bekend over de persoon van de forensisch sociale professional en diens persoonlijke stijl en opvattingen. Wat zijn bijvoorbeeld opvattingen ten aanzien van (de behandelbaarheid van) middelenmisbruik van forensische cliënten? Wanneer en hoe grijp je in als een cliënt terugvalt in middelengebruik? Hier is nog nauwelijks onderzoek naar verricht. In dit artikel presenteren wij de resultaten van een verkennend onderzoek naar de attitudes ten aanzien van cliënten die middelen gebruiken en behandelbaarheid van verslaving van reclasseringswerkers en professionals in de ambulante en klinische forensische zorg. Daarnaast wordt inzicht gegeven in de verschillen tussen subgroepen naar gender, werkervaring, setting, verslavingsprofessional of niet, en persoonlijke ervaringen met middelengebruik/verslaving. Vervolgens wordt ingegaan op de acties en overwegingen van forensisch sociale professionals bij het constateren van middelengebruik bij cliënten. Na de conclusies besluiten we met enkele aanbevelingen voor de versterking van de beroepspraktijk. Eerst worden de bevindingen uit eerdere literatuur beschreven.
DOCUMENT
ACHTERGROND : Problematisch middelengebruik is een belangrijke risicofactor voorcriminaliteit en geweld.Dit is echter vooral bij mannen onderzocht en meer kennis over vrouwen is gewenst. DOEL: Beschrijven van mogelijke genderverschillen in problematisch middelengebruik en de relatie tot delictgedrag bij forensisch psychiatrische patiënten. METHODE: Dossiers van 275 vrouwen en 275 mannen die in 1984-2014 opgenomen zijn (geweest) in één van vier forensisch psychiatrische instellingen werden gecodeerd en gerelateerd aan geweldsincidenten tijdens behandeling en recidive na ontslag (bij 78 vrouwen). RESULTATEN: Hoewel problematisch middelenmisbruik bij vrouwen prevalent was (57%), kwam het bij mannen significant vaker voor (68%). Mannen hadden vaker de dsm-iv-classificatie middelenafhankelijkheid en hadden vaker het indexdelict gepleegd terwijl ze onder invloed waren. Middelengebruik had bij hen een betere voorspellende waarde voor geweldsincidenten tijdens behandeling. Zowel vrouwen als mannen met problematisch middelengebruik hadden beduidend meer historische risicofactoren dan degenen zonder middelenmisbruik. Een geschiedenis van problemen met middelengebruik was geen significante voorspeller voor recidive na ontslag bij vrouwen. CONCLUSIE: Er bestaan genderverschillen wat betreft problematisch middelengebruik, waarbij de relatie met delictgedrag voor mannen sterker is. De gevonden genderverschillen hebben implicaties voor (verslavings-) behandeling in forensische zorginstellingen.
DOCUMENT
From Narcis.nl :" Patients with substance use disorder (SUD) are frequently suffering from co-occurring somatic disorders, increasing the risk of mortality. Somatic health care utilization (sHCU) often remains unknown to the physician during SUD treatment. This paper analyses sHCU and associated costs among patients in SUD treatment compared to matched, non-substance dependent controls. METHODS: Health care utilization data on 4972 SUD patients were matched to 19,846 controls by gender, birth year and ethnic origin. Subcategories of patients were formed based on SUD and on co-morbid psychiatric disorder. Data on sHCU during the year prior to the last treatment contact (the 'index date') for both patients and their matched controls were extracted from a health insurance database. RESULTS: Patients had a higher sHCU (with increased associated costs) than controls, especially when alcohol dependence was involved. In particular, sHCU for cardiovascular, respiratory, infectious diseases, injuries and accidents was increased among patients. However, the use of preventive medication, such as lipid-lowering drugs, is lower among SUD patients. Co-morbidity of psychiatric disorders led to further increase of sHCU, whereas patients with comorbid non-affective psychotic disorder (NAPD) showed lower sHCU and costs. CONCLUSION: Patients with SUD overall have a high sHCU, associated with high costs. There are indications that SUD patients have less access to preventive medication. Patients with comorbid NAPD are at risk of possible underutilization of somatic health care. Furthermore, we conclude that these larger administrative databases allow for comparisons between various diagnostic categories."
MULTIFILE
The aim of the study was to evaluate whether multiple sclerosis (MS) is associated with risk of cataract or glaucoma. We conducted a population-based cohort study utilizing the UK General Practice Research Database (1987–2009) linked to the national hospital registry of England (1997–2008). Incident MS patients (5576 cases) were identified and each was matched to six patients without MS (controls) by age, gender, and practice. Cox proportional hazard models were used to estimate hazard ratios (HRs) of incident cataract and glaucoma in MS. Time-dependent adjustments were made for age, history of diseases and drug use.
DOCUMENT
Introduction: Ecstasy (MDMA) is a popular recreational drug, but its illegal production and trade in the Netherlands have developed into a serious public order and ecological problem which endanger and question the harm reduction approach of the Dutch ecstasy policy.Methods: The market characteristics, adverse health effects, risk profile, and link to criminal activity of ecstasy were reviewed.Results: Ecstasy is often used in combination with other substances (i.e. polydrug use). Compared to several other illicit drugs and alcohol, ecstasy has a very low abuse and dependence liability and, as yet, there is little evidence of long-term harm. A potential health risk associated with ecstasy is acute hyperthermia, however this occurs at an unknown incidence rate and seems to be more prevalent when ecstasy is consumed in combination with heavy exercise at high ambient temperatures or when used in combination with other substances, including alcohol. Organized crime related to the production and trafficking of ecstasy in the Netherlands is a growing problem.Conclusions: This review provides a science-based summary that can be used to assist the public and political debate surrounding future Dutch ecstasy policy to reduce ecstasy-related organized crime while maintaining the principle of harm reduction.
DOCUMENT
Hintergrund: Problematischer Gebrauch psychotroper Substanzen ist ein beachtlicher Risikofaktor für strafbares Handeln und Gewaltanwendung. Untersucht ist das vor allem im Hinblick auf Männer. Was Frauen betrifft, sollte noch weiter geforscht werden. Ziel der Untersuchung: Herausgearbeitet werden soll, inwiefern sich bei forensisch psychiatrischen Patienten Unterschiede zwischen Frauen und Männern finden, was erstens den Konsum psychotroper Substanzen betrifft und zweitens, wie sich dieser auf ihre Straffälligkeit auswirkt. Stichprobe und Methode: Die Akten von 275 Frauen und 275 Männern, die zwischen 1984 und 2014 in einer von vier forensisch-psychiatrischen Einrichtungen untergebracht sind bzw. waren, wurden anonymisiert und untersucht, wie häufig die Patient*innen während der Behandlung gewalttätig und, nach ihrer Entlassung (78 Frauen), wieder rückfällig geworden sind. Ergebnisse: Obwohl die Prävalenz problematischen Konsums psychotroper Substanzen bei Frauen recht hoch war (57%), fand sich bei Männern eine signifikant höhere Prävalenz (68%). Bei Männern war die DSM-IV-Diagnose Substanzabhängigkeit häufiger gestellt worden und sie hatten auch ihr Indexdelikt häufiger begangen, während sie unter dem Einfluss von Substanzen gestanden hatten. Anhand dieses Missbrauchs konnte bei ihnen das Risiko neuer Gewalttaten während der Behandlung besser vorhergesagt werden. Sowohl Frauen als auch Männer mit problematischem Substanzkonsum hatten bedeutend mehr historische Risikofaktoren als solche ohne eine entsprechende Vorgeschichte. Bei den Frauen war eine Vorgeschichte mit problematischem Substanzgebrauch kein signifikanter Marker für einen Rückfall nach der Entlassung. Schlussfolgerung: Zwischen den Geschlechtern gibt es Unterschiede, was problematischen Substanzkonsum betrifft, wobei bei den Männern der Zusammenhang mit Straffälligkeit enger ist. Diese Unterschiede sollten bei der Behandlung von Suchtmittelabhängigkeit in forensischen Einrichtungen berücksichtigt werden.
DOCUMENT
CONCEPT 15-01-2012: gebaseerd op het Rapport ‘Gedragsverandering via campagnes’ van het Ministerie van Algemene Zaken; Zie Renes, et al., 2011 De publiekscampagnes van de Nederlandse rijksoverheid zijn effectiever in het realiseren van kennisoverdracht dan in het (op korte termijn) veranderen van houding en gedrag (zie o.a. Jaarevaluatie Postbus 51-campagnes 2009, 2010). Nederlandse ministeries hechten steeds meer belang aan gedragseffecten en gebruiken dit ook als criterium om de effectiviteit van campagnes te beoordelen. Momenteel zijn veel campagnes nog gebaseerd op klassieke modellen die sterk uitgaan van systematische informatieverwerking en rationeel keuzegedrag (Wevers, Renes, Van Woerkum, 2010). Door groeiend inzicht dat deze modellen niet meer voldoen, heeft de vraag hoe communicatie effectiever kan bijdragen aan gedragsverandering het afgelopen jaar veel aandacht gekregen binnen de Dienst Publiek en Communicatie (DPC), onderdeel van het Ministerie van Algemene Zaken, en verantwoordelijk voor het uitvoeren en evalueren van Postbus 51 campagnes.
DOCUMENT
OBJECTIVES: To determine the effectiveness of a proactive primary care program on the daily functioning of older people in primary care. DESIGN: Single-blind, three-arm, cluster-randomized controlled trial with 1-year follow-up. SETTING: Primary care setting, 39 general practices in the Netherlands. PARTICIPANTS: Community-dwelling people aged 60 and older (N = 3,092). INTERVENTIONS: A frailty screening intervention using routine electronic medical record data to identify older people at risk of adverse events followed by usual care from a general practitioner; after the screening intervention, a nurse-led care program consisting of a comprehensive geriatric assessment, evidence-based care planning, care coordination, and follow-up; usual care. MEASUREMENTS: Primary outcome was daily functioning measured using the Katz-15 (6 activities of daily living (ADLs), 8 instrumental activities of daily living (IADLs), one mobility item (range 0–15)); higher scores indicat greater dependence. Secondary outcomes included quality of life, primary care consultations, hospital admissions, emergency department visits, nursing home admissions, and mortality. RESULTS: The participants in both intervention arms had less decline in daily functioning than those in the usual care arm at 12 months (mean Katz-15 score: screening arm, 1.87, 95% confidence interval (CI) = 1.77–1.97; screening and nurse-led care arm, 1.88, 95% CI = 1.80–1.96; control group, 2.03, 95% CI = 1.9 –2.13; P = .03). No differences in quality of life were observed. CONCLUSION: Participants in both intervention groups had less decline than those in the control group at 1-year follow-up. Despite the statistically significant effect, the clinical relevance is uncertain at this point because of the small differences. Greater customizing of the intervention combined with prolonged follow-up may lead to more robust results.
DOCUMENT
