Digital techniques have enabled us to enjoy music, literature and communication to an unlimited extent. Images, music and other files can even bridge the largest distances on Earth in just a few milliseconds via the World Wild Web (and satellites). Digital connection would be less demanding for the planet and therefore more sustainable than travelling. But is that also true? Unfortunately, the opposite is true. "We 're putting out the fire with gasoline"!
MULTIFILE
De auteurs "allen werkzaam bij TNO, hebben zich gebogen over inclusieve technologie. Dat is technologie die kwetsbare mensen ondersteunt in het zoeken naar werk en/of aan het werk blijven. Belangrijke factoren hierbij zijn zoekintentie, -vaardigheden, goede taakuitvoering, vitaliteit, ontwikkeling en mobiliteit."
LINK
Schepen in moeilijkheden op zee leveren vaak besluitvormingsproblemen op tussen de scheepseigenaar/kapitein en de kuststaat. Kuststaten en met name de lokale overheden willen een probleem schip graag zo ver mogelijk weg sturen van hun gebied terwijl de eigenaar/kapitein zijn schip graag zo snel mogelijk naar de kust, een beschutte locatie of haven wil brengen. Het onderzoek geeft onderbouwing voor de besluitvorming rond schepen in moeilijkheden, zowel voor de zeescheepvaart als de betrokken besluitvormers van oeverstaten. Het product van het project is: een, op uitgewerkte scenario’s per scheepstype en lading gebaseerde besluitvormingsprocedure voor zeeschepen in moeilijkheden
Phosphorus is an essential element for life, whether in the agricultural sector or in the chemical industry to make products such as flame retardants and batteries. Almost all the phosphorus we use are mined from phosphate rocks. Since Europe scarcely has any mine, we therefore depend on imported phosphate, which poses a risk of supply. To that effect, Europe has listed phosphate as one of its main critical raw materials. This creates a need for the search for alternative sources of phosphate such as wastewater, since most of the phosphate we use end up in our wastewater. Additionally, the direct discharge of wastewater with high concentration of phosphorus (typically > 50 ppb phosphorus) creates a range of environmental problems such as eutrophication . In this context, the Dutch start-up company, SusPhos, created a process to produce biobased flame retardants using phosphorus recovered from municipal wastewater. Flame retardants are often used in textiles, furniture, electronics, construction materials, to mention a few. They are important for safety reasons since they can help prevent or spread fires. Currently, almost all the phosphate flame retardants in the market are obtained from phosphate rocks, but SusPhos is changing this paradigm by being the first company to produce phosphate flame retardants from waste. The process developed by SusPhos to upcycle phosphate-rich streams to high-quality flame retardant can be considered to be in the TRL 5. The company seeks to move further to a TRL 7 via building and operating a demo-scale plant in 2021/2022. BioFlame proposes a collaboration between a SME (SusPhos), a ZZP (Willem Schipper Consultancy) and HBO institute group (Water Technology, NHL Stenden) to expand the available expertise and generate the necessary infrastructure to tackle this transition challenge.
Brandweermensen lopen het meeste gevaar als ze onder tijdsdruk een gebouw moeten verkennen, of een brand moeten blussen terwijl de situatie nog niet goed kan worden overzien. Omvallende muren, instortende plafonds of gewoon gestruikeld over door de rook onzichtbare brokstukken leiden tot vermijdbare letsels of zelfs slachtoffers. Met name de inzet bij branden in stedelijke parkeergarages onder woontorens vormen een enorm risico. Het inzetten van onbemande, op afstand bestuurbare voertuigen voor verkenning en bluswerk is een oplossing die binnen de brandweer breed wordt gedragen. De brandweer moet deze innovatieve technologie echter zien te omarmen. Zij werken nu vanuit hun intuïtie en weten direct hoe te acteren op basis van wat zij waarnemen. Praktijkgericht onderzoek heeft echter uitgewezen dat scepsis over de inzet van blusplatforms bij incidenten plaats heeft gemaakt voor zeker vertrouwen. Een blusplatform, voorzien van juiste sensoren kan de Officier van Dienst (OVD) ondersteunen bij het nemen van een beslissing om al dan niet tot een ‘aanval’ over te gaan. Praktijktesten hebben echter laten zien dat de huidige blusplatforms nog niet optimaal functioneren om als volwaardig ‘teamlid’ te kunnen worden ingezet. Dit heeft enerzijds met technologische ontwikkelingen (sensoren en communicatieverbindingen) te maken, maar anderzijds moet de informatievoorziening (human-machine interfacing) naar de brandweer beter worden afgestemd. In dit project gaan Saxion, het instituut fysieke veiligheid, de universiteit Twente, het bedrijfsleven en vijf veiligheidsregio’s onderzoeken hoe en wanneer innovatieve blusplatforms op een intuïtieve manier kunnen worden ingezet door training én (kleine) productaanpassing zodat deze een volwaardig onderdeel kunnen zijn van het brandweerkorps. Een blusplatform kan letselschade en slachtoffers voorkomen, mits goed ingezet en vertrouwd door de mensen die daarvan afhankelijk zijn. Het vak van brandweer, als beroeps of vrijwilliger, is een van de gevaarlijkste die er is. Laten we er samen voor zorgen dat het iets veiliger kan worden.
Indonesia’s peat forests remain severely threatened by forest fires, oil palm plantation development and extractive industries, which leads to biodiversity loss, increased emissions of greenhouse gases, and the marginalization of Indigenous Peoples and local communities. In 2008 the Government of Indonesia introduced the Social Forestry Programme under which Indigenous Peoples and local communities can acquire a 35-year management permit. Since then, about 10 percent of Indonesian State Forest has been designated for community-based forest conservation and restoration initiatives. The devolution of authority to the local level has created a new playing field. The Social Forestry Programme reverses more than a century of centralistic forest policy, and requires a fundamental re-orientation of all actors working in the forestry sector. The central question underlying this proposal is how Dutch civil society organizations (applied universities and NGOs) can effectively support Indigenous Peoples and local communities in the protection and restoration of peat forests in Indonesia. This project aims to set up a Living Lab in Ketapang District in West Kalimantan to study, identify and test novel ways to work together with a variety of stakeholders to effectively conserve and restore peat forest. In Ketapang District, Tropenbos Indonesia has assisted three Village Forest Management Groups (Pematang Gadung, Sungai Pelang and Sungai Besar) in securing a Social Forestry Permit. Students from three Dutch Universities (Van Hall Larenstein, Aeres Hogeschool and Inholland) will conduct research in partnership with students from Universitas Tanjungpura on the integration of local ecological knowledge and technical expertise, on the economic feasibility of community-based forestry enterprises, and on new polycentric governance structures. The results of these studies will be disseminated to policy makers and civil society groups working in Indonesia, using the extensive networks of IUCN NL and Tropenbos Indonesia.
