Promoting inclusive school cultures and, more specifically, addressing inequality of opportunity is high on the European education agenda. Equipping teachers to be able to identify and address inequality of opportunity requires them to develop sensitivity, multi-perspectivity and agency, and these are complex attributes that require personal experiences and deep reflection. Following the principles of design research, five Dutch teacher-researchers developed IQ110 - a game that does just that. It helps both beginning and experienced teachers reflect on the hidden mechanisms of inequality, particularly on the effects of socio-economic status (SES), and it stimulates them to ad-dress these mechanisms. In the card game, that is played by 3-5 teachers, each teacher first draws a persona card: each player becomes a pupil with a given SES-background. Then the players, in turn, draw situation cards. These situations have three possible outcomes, each resulting in getting green (positive) or red (negative) chips. For each situation the other players discuss the most likely scenario and thus determine the pupil’s score. The persona cards are based on Bourdieu’s ideas on economic, cultural and social capital. The situation cards and scores are informed by SES research.The impact of the card game, both in terms of outcomes and its driving mechanisms, is now the subject of a study, funded by the Centre of Expertise Urban Education of the Amsterdam University of Applied Sciences. To this end, the canvasses on which the individual participants record their learning outcomes are analyzed, and there is a retrospective questionnaire that is filled in after having played the game.The preliminary results are promising: especially identifying with low SES pupils and feeling the accu-mulation of negative experiences raises teachers’ awareness. The participants report that through the individual and collective reflections afterwards they are better equipped to address the issue.In our presentation we would first like to briefly demonstrate the game and then discuss the results and possible implications and applications. As we are now working on an international version of the game, we would also like to discuss with you the game’s potential outside of the Dutch context.
Internationaal onderzoek laat zien dat ingrijpende jeugdervaringen, ook wel Adverse Childhood Experiences (ACE’s) genoemd, een sleutelrol spelen in de ontwikkeling van jeugdigen en hun (latere) psychische en fysieke gezondheid (o.a. Felitti et al., 1998; McLaughlin, 2016). Jeugdigen met verstandelijke beperkingen en hun ouders zijn helaas sterk ondervertegenwoordigd in internationaal onderzoek naar ACE’s, terwijl het belangrijk is dat de huidige inzichten ook kunnen bijdragen aan de verbetering van hun gezondheid en welzijn (o.a. Keesler, 2014; Northway, 2017). Uit verschillende studies blijkt namelijk dat mensen met een verstandelijke beperking vaker geestelijke en fysieke gezondheidsproblemen hebben (Northway, 2017). Daarnaast blijkt dat zij vaker worden blootgesteld aan een groter aantal ingrijpende levensgebeurtenissen (o.a. Emerson, 2015; Mason-Roberts et al., 2018) en dat deze blootstelling gerelateerd is aan een verhoogd risico op geestelijke gezondheidsproblemen (zie Vervoort-Schel et al., 2018 voor verwijzingen). De premisse van de ACE’s-studies is dat het voorkomen of verminderen van ingrijpende jeugdervaringen een positieve invloed heeft op gezondheid en welzijn in het leven (Northway, 2017). Het is veelbelovend om daar verder onderzoek naar te doen.
Vaker sporten. Minder alcohol drinken. Stoppen met roken. Nu echt op tijd naar bed. Dat leefstijlverandering lastig kan zijn, weten we allemaal. Maar voor sommigen lijkt het welhaast onmogelijk. Leefstijlverandering kost energie en aandacht. Wat als je daar helemaal geen ruimte voor hebt, omdat je wordt afgeleid door belangrijkere zaken, zoals de zorg voor een ziek familielid of doordat je de huur weer niet kunt betalen? Waar moet je het in zo’n situatie vandaan halen om gezonder te gaan leven? Vooral onder mensen met een lage sociaaleconomische status (SES) komt zo’n situatie regelmatig voor. Welke bijdrage zou de eerstelijnsgeneeskunde hieraan kunnen leveren? De oplossing is gecompliceerd en de weg ernaartoe is vaak frustrerend, vooral omdat gezondheidscommunicatie alleen kan werken als het in nevenschikking met andere instrumenten wordt gecombineerd. Het antirookbeleid is een mooi voorbeeld waar veel is bereikt door een combinatie van instrumenten.
LINK
