Thirty to sixty per cent of older patients experience functional decline after hospitalisation, associated with an increase in dependence, readmission, nursing home placement and mortality. First step in prevention is the identification of patients at risk. The objective of this study is to develop and validate a prediction model to assess the risk of functional decline in older hospitalised patients.
DOCUMENT
Background: There is an increase in the number of frail elderly patients presenting to the emergency department. Diagnosis and treatment for this patient group is challenging due to multimorbidity, a-typical presentation and polypharmacy and requires specialised knowledge and competencies from healthcare professionals. We aim to explore the needs and preferences regarding emergency care in frail older patients based on their experiences with received care during Emergency Department admission. Method: A qualitative study design was used, and semi-structured interviews were conducted after discharge with twelve frail older patients admitted to emergency departments in the Netherlands. Data collection and analysis were performed iteratively, and data were thematically analysed. Results: The analysis enfolded the following themes; feeling disrupted, expecting to be cared for, suppressing their needs and wanting to be seen. These themes indicated a need for situational awareness by healthcare professionals when taking care of the participants and were influenced by the participants' life experiences. Conclusion: Frail older patients feel disrupted when admitted to the emergency department. Because of this, they expect to be cared for, lessen their own needs and want to be seen as human beings. The impact of the admission is influenced by the extent to which healthcare professionals show situational awareness.
DOCUMENT
Background: In clinical practice, nurses’ attitudes regarding older patients are important in relation to quality of care. The Older People in Acute Care Survey (OPACS) is an instrument measuring hospital nurses attitudes regarding older patients and is validated in Australia and the USA. The OPACS is translated in Dutch language and content validity of this translation is previously assessed, presenting questionable results. Measurement instruments, however, cannot be “validated” based on content validity evidence alone. Judgmental evidence and statistical analysis should be combined to fully evaluate content domain definition and representation and guide further development. Objective: Assess structural validity and reliability to fully evaluate the OPACS for use in the Netherlands, complementing previous conducted content validity results. Design: Cross-sectional. Setting: Three general hospitals in the Netherlands. Participants: 201 registered nurses. Methods: Confirmatory factor analysis was used to assess the structural validity. Reliability was assessed with Cronbach’s alpha. Results: OPACS Section A (measuring practice experiences) demonstrated to have acceptable structural validity- and good reliability outcomes after exclusion of two items (model fit: x² [df=537]=8475.40, p <0.001, CFI=0.96, TLI=0.96, RMSEA=0.21; Cronbach’s alpha=0.82). Section B (measuring general opinion) demonstrated to have inadequate structural validity outcomes (model fit: x² [df=1127]=9200.29, p<0.001, CFI=0.68, TLI=0.67, RMSEA=0.15). None of the items contributed significant to the factor and therefore no further analysis could be performed (range p(>|z|)= 0.551 -0 .788). Conclusion: Even though structural validity for section A was acceptable, content validity scores of a majority of items in this subscale were low, resulting in questionable use of this subscale for the Dutch context. The findings of this study, in relation to the earlier findings regarding content validity, justify the conclusion that use of the Dutch OPACS in clinical practice and research is not recommended. Given these findings, future research should pursue the development or (cross-cultural) validation of other instruments measuring hospital nurses attitudes towards older patients for the Dutch cultural context. Furthermore, this study demonstrated the influence of cultural differences on measurement instruments and the need for rigorous research before using a measurement instrument in a new culture or context.
DOCUMENT
Chronische pijn is een groot, complex en duur probleem en heeft een grote impact op de kwaliteit van leven van patiënten, dagelijks functioneren, stemming en ziekteverzuim. Er zijn verschillende interventies ontwikkeld die met name gericht zijn op het beïnvloeden en veranderen van het gedrag waarbij zelfmanagement een belangrijke rol speelt. Echter het bestendigen van resultaten op lange termijn blijkt een groot probleem en leidt zelfs tot terugval naar “oud” gedrag waardoor patiënten opnieuw vaak kostbare hulp gaan zoeken. Er zijn twee additionele interventies ontwikkeld in een eerder RAAK-project (SOLACE) ter voorkoming van deze terugval: “Do It Your Self” en “Waarde gerichte Doelen” , echter de werkzaamheid van deze interventies op de lange termijn is niet onderzocht. Een eerste feasibility studie lijkt veelbelovend met positieve effecten naar de bruikbaarheid van deze interventies in de betrokken revalidatiecentra. Vanuit dit werkveld maar ook vanuit de patiënten kwam nadrukkelijk de vraag om deze interventies op effectiviteit te toetsen. Dit heeft geleid tot de onderzoeksvraag; “Is een additionele interventie (do it yourself en/of waarde gerichte doelen) gericht op het blijven toepassen van aangeleerde vaardigheden na een succesvol doorlopen pijn programma effectief in het bestendigen van de resultaten op de lange termijn en leidt dit tot een afname van het zorggebruik.” Het onderzoek wordt uitgevoerd in twee werkpakketten; (1) het ontwikkelen van een bruikbare app voor de ontwikkelde interventies in samenwerking met DIO Design en (2) een effectiviteit studie in de revalidatiecentra Adelante in Hoensbroek en Maastricht, Libra R&A locatie Weert en Heliomare Revalidatie in Wijk aan Zee. De doelstelling van het consortium is om de samen met zorgprofessionals, patiënten, beroepsvereniging en ontwerpers een product ter voorkoming van terugval verder te ontwikkelen en te toetsen. Na afronding van dit project zijn de op effectiviteit getoetste additionele interventies, DIY en WD, klaar om landelijk te worden uitgerold.
Chronische gewrichtsaandoeningen zijn veelvoorkomende aandoeningen waarmee patiënten bij de fysiotherapeut of oefentherapeut komen. Aandoeningen zoals artrose en reuma veroorzaken problemen in het dagelijks functioneren vanwege pijn en verminderde mobiliteit. Genezing is vaak niet mogelijk, maar het bevorderen van zelfmanagement kan verergering voorkomen. Oefentherapeuten en fysiotherapeuten spelen een centrale rol in het ondersteunen van zelfmanagement bij patiënten met gewrichtsaandoeningen. De inzet van online toepassingen, waaronder mobiele applicaties, en online platforms, die gericht zijn op het bevorderen van zelfmanagement (in dit voorstel gedefinieerd als Behavioral Intervention Technologies: BITs) kunnen patiënten met chronische gewrichtsaandoeningen ondersteunen. Echter, voor veel professionals is het onduidelijk hoe BITs kunnen worden ingezet om zelfmanagement te vergroten en hoe dit gecombineerd kan worden met fysieke begeleiding. Daarom onderzoeken we in dit tweejarige project de manier waarop oefen- en fysiotherapeuten coaching op zelfmanagement via BITs kunnen vormgeven. In werkpakket 1 brengen we met een review, observaties en een concept mapping in kaart welke elementen en randvoorwaarden van BITs belangrijk zijn voor het bevorderen van zelfmanagement. Zodra we inzicht hebben in deze elementen en randvoorwaarden wordt in co-creatie met stakeholders toegewerkt naar beroepsrollen en beroepscompetenties die voorwaardelijk zijn voor het gebruik van BITs. Met de input van deze onderzoeksactiviteiten ontwikkelen we samen met de doelgroep de AmSOS methodiek die professionals helpt bij het gebruik van BITs om zelfmanagement te bevorderen bij patiënten met chronische gewrichtsaandoeningen (WP2). Om te bepalen in hoeverre de methodiek bruikbaar is in de praktijk wordt in WP3 een haalbaarheidsstudie opgezet waarbij 25 eerstelijnsfysio- en/of oefentherapiepraktijken de AmSOS methodiek gaan gebruiken in de behandeling van patiënten met chronische gewrichtsaandoeningen. Omdat gewrichtsaandoeningen een substantieel onderdeel zijn van de curricula, maar tegelijkertijd weinig aandacht wordt besteed aan technologie en zelfmanagement, ontwikkelen we in WP4 een onderwijsmodule voor scholing van studenten en praktiserende oefen- en fysiotherapeuten.
Physical rehabilitation programs revolve around the repetitive execution of exercises since it has been proven to lead to better rehabilitation results. Although beginning the motor (re)learning process early is paramount to obtain good recovery outcomes, patients do not normally see/experience any short-term improvement, which has a toll on their motivation. Therefore, patients find it difficult to stay engaged in seemingly mundane exercises, not only in terms of adhering to the rehabilitation program, but also in terms of proper execution of the movements. One way in which this motivation problem has been tackled is to employ games in the rehabilitation process. These games are designed to reward patients for performing the exercises correctly or regularly. The rewards can take many forms, for instance providing an experience that is engaging (fun), one that is aesthetically pleasing (appealing visual and aural feedback), or one that employs gamification elements such as points, badges, or achievements. However, even though some of these serious game systems are designed together with physiotherapists and with the patients’ needs in mind, many of them end up not being used consistently during physical rehabilitation past the first few sessions (i.e. novelty effect). Thus, in this project, we aim to 1) Identify, by means of literature reviews, focus groups, and interviews with the involved stakeholders, why this is happening, 2) Develop a set of guidelines for the successful deployment of serious games for rehabilitation, and 3) Develop an initial implementation process and ideas for potential serious games. In a follow-up application, we intend to build on this knowledge and apply it in the design of a (set of) serious game for rehabilitation to be deployed at one of the partners centers and conduct a longitudinal evaluation to measure the success of the application of the deployment guidelines.
