Health and social well-being depend on many contextual facets which are interdependent in a complex way and are all but limited to the field of cure and care. Publications of the World Health Organization and the Dutch Ministry of Health show that good health also depends on socioeconomic aspects such as stable living conditions and (pre-emptive) debt counselling. Inspired by these findings, many programs have been launched that aim for an integrated approach of health and social issues. Although these programs enjoy a lot of sympathy, the implementation proves to be difficult. Among many obstacles, more than once the financing of the program is a stumbling block. The hesitation to invest is prompted by the uncertainties of the benefits these programs aim at. These uncertainties relate to both size and distribution. The intended results are mostly long term and not always easy to monetize. Moreover, the benefits may distribute among other stakeholders than those who bore the costs of the program, the so-called ‘wrong pocket problem’. To overcome the hesitation to invest, a social cost-benefit analysis offers a remedy. Social Cost-Benefit Analysis (SCBA): A SCBA assesses the impact of an investment on society by estimating all relevant costs and revenues – both financial and non-financial – and their (re)distributions amongst stakeholders. From this perspective, this type of analysis is an important contribution to policy development. Publications of public planning and research agencies in the Netherlands underline the contribution of SCBA’s to policymaking in the field of public health and social welfare.
Background A high sedentary time is associated with increased mortality risk. Previous studies indicate that replacement of sedentary time with light- and moderate-to-vigorous physical activity attenuates the risk for adverse outcomes and improves cardiovascular risk factors. Patients with cardiovascular disease are more sedentary compared to the general population, while daily time spent sedentary remains high following contemporary cardiac rehabilitation programmes. This clinical trial investigated the effectiveness of a sedentary behaviour intervention as a personalised secondary prevention strategy (SIT LESS) on changes in sedentary time among patients with coronary artery disease participating in cardiac rehabilitation. Methods Patients were randomised to usual care (n = 104) or SIT LESS (n = 108). Both groups received a comprehensive 12-week centre-based cardiac rehabilitation programme with face-to-face consultations and supervised exercise sessions, whereas SIT LESS participants additionally received a 12-week, nurse-delivered, hybrid behaviour change intervention in combination with a pocket-worn activity tracker connected to a smartphone application to continuously monitor sedentary time. Primary outcome was the change in device-based sedentary time between pre- to post-rehabilitation. Changes in sedentary time characteristics (prevalence of prolonged sedentary bouts and proportion of patients with sedentary time ≥ 9.5 h/day); time spent in light-intensity and moderate-to-vigorous physical activity; step count; quality of life; competencies for self-management; and cardiovascular risk score were assessed as secondary outcomes. Results Patients (77% male) were 63 ± 10 years and primarily diagnosed with myocardial infarction (78%). Sedentary time decreased in SIT LESS (− 1.6 [− 2.1 to − 1.1] hours/day) and controls (− 1.2 [ ─1.7 to − 0.8]), but between group differences did not reach statistical significance (─0.4 [─1.0 to 0.3]) hours/day). The post-rehabilitation proportion of patients with a sedentary time above the upper limit of normal (≥ 9.5 h/day) was significantly lower in SIT LESS versus controls (48% versus 72%, baseline-adjusted odds-ratio 0.4 (0.2–0.8)). No differences were observed in the other predefined secondary outcomes. Conclusions Among patients with coronary artery disease participating in cardiac rehabilitation, SIT LESS did not induce significantly greater reductions in sedentary time compared to controls, but delivery was feasible and a reduced odds of a sedentary time ≥ 9.5 h/day was observed.
MULTIFILE
Purpose: Breast cancer follow-up (surveillance and aftercare) varies from one-size-fits-all to more personalised approaches. A systematic review was performed to get insight in existing evidence on (cost-)efectiveness of personalised follow-up. Methods: PubMed, Scopus and Cochrane were searched between 01–01-2010 and 10–10-2022 (review registered in PROSPERO:CRD42022375770). The inclusion population comprised nonmetastatic breast cancer patients≥18 years, after completing curative treatment. All intervention-control studies studying personalised surveillance and/or aftercare designed for use during the entire follow-up period were included. All review processes including risk of bias assessment were performed by two reviewers. Characteristics of included studies were described. Results: Overall, 3708 publications were identifed, 64 full-text publications were read and 16 were included for data extraction. One study evaluated personalised surveillance. Various personalised aftercare interventions and outcomes were studied. Most common elements included in personalised aftercare plans were treatment summaries (75%), follow-up guidelines (56%), lists of available supportive care resources (38%) and PROs (25%). Control conditions mostly comprised usual care. Four out of seven (57%) studies reported improvements in quality of life following personalisation. Six studies (38%) found no personalisation efect, for multiple outcomes assessed (e.g. distress, satisfaction). One (6.3%) study was judged as low, four (25%) as high risk of bias and 11 (68.8%) as with concerns. Conclusion: The included studies varied in interventions, measurement instruments and outcomes, making it impossible to draw conclusions on the efectiveness of personalised follow-up. There is a need for a definition of both personalised surveillance and aftercare, whereafter outcomes can be measured according to uniform standards.
Hart- en Vaatziekten zijn doodsoorzaak nummer 1, wereldwijd. Het is een aanzienlijk probleem. In de grote stad, in Nederland, en ook daarbuiten. Aan dit probleem is wel wat te doen, het is belangrijk om gezonde leefgewoonten te hebben, daar zit heel veel gezondheidswinst in. We weten hoe we gezond moeten leven: niet roken, een gezond gewicht hebben en voldoende lichaamsbeweging elke dag. Richtlijnen voor zorgprofessionals geven deze doelen aan, maar deze doelen worden, bijvoorbeeld door hartpatiënten, bij lange na niet gehaald. Richtlijnen in de zorg benadrukken ook het belang van het concept ‘personalised prevention’ en ’patient centered care’, om doelen te behalen, maar geven deze concepten tot op heden geen concrete, wetenschappelijk onderbouwde betekenis. Met het toenemende aantal beschikbare behandelingen voor leefstijlverandering, neem de complexiteit toe, niet alleen voor hulpverleners, maar ook voor patiënten. Consistentie in de behandeling van alle betrokken hulpverleners in alle fasen van de zorg en deze laten leiden door de voorkeur van de patiënt kan beter en lijkt noodzakelijk voor het volhouden van een leefstijlaanpassing. De keuze voor een behandeling laten leiden door de voorkeuren en waarden van de patiënt kan beter en is noodzakelijk voor het volhouden van leefstijlaanpassingen in het dagelijks leven. Er is schrijnend tekort aan kennis en hulpmiddelen om leefstijlverandering op patiëntniveau te realiseren, om de (hart)patiënt te bereiken. Mijn hypothese is dat de kans op het aannemen van een gezonde leefstijl groter is wanneer de voorkeur van de individuele patiënt meer leidend is in de afweging van behandelstrategieën. Voor toetsing van deze hypothese ontbreekt nog veel kennis, bijvoorbeeld over wat de behandelvoorkeuren van patiënten zijn, in hoeverre deze afwijken van de voorkeuren van de behandelende hulpverleners (medisch specialisten, huisarts, verpleegkundige, fysiotherapeut, diëtist, psycholoog) en op welke manier technologie de behandelvoorkeuren kan verhelderen.
The focal point of the research will be to find an answer to the following research question:Is it possible to optimise the selection and tuning of the machine learning algorithm on the basis of the characteristics of a dataset, and in particular human datasets?
Technologische innovatie maakt het mogelijk om passende zorg te bieden, op de juiste plek en samen met de burger. Het toepassen van technologische innovaties (zoals Virtual Reality, kunstmatige intelligentie, videobellen, robotica en wearables) voor gezondheid en zorg is echter geen vanzelfsprekendheid. Juist omdat het niet aan technologische innovaties schort, maar aan het daadwerkelijke duurzame gebruik ervan, op grote schaal en toegankelijk voor iedereen, is centrale thema van het Platform Inzet van Technologie voor Gezondheid en Zorg (PIT): “Implementatie van technologische innovaties in de dagelijkse praktijk met zorg- en welzijnsprofessionals en burgers”. Als PIT zetten we ten opzichte van voorgaande jaren zwaarder in op aansluiting bij de landelijke gremia die de onderzoeksagenda’s bepalen en dragen daaraan bij. PIT doet door middel van kennisontwikkeling en vernieuwing van de beroepspraktijk met technologische innovatie voor gezondheid en zorg. Hiermee handelen we naar het gewenste landelijke beleid op het gebied van innovatie en impact. Landelijk werken we aan betere vertegenwoordiging in groeifondsaanvragen en thematafels en aan intensievere samenwerking met o.a. de lectorenplatforms PRIO (thema Health & Wellbeing), Applied Sciences (DAS), Personalised Health en Zelfmanagement, en diverse landelijke initiatieven zoals de Coalitie Digivaardig in de Zorg en Practoraten.nl. In de regio vervullen hogescholen en lectoraten een verbindende rol en ontwikkelen nieuwe kennis in living labs, academies, publiek-private-samenwerkingen, Centres of Expertise en SPRONG-groepen. PIT draagt bij aan scholing op het gebied van implementatie van technologische innovatie aan (toekomstige) zorg-, welzijn- en techniekprofessionals. Lopende activiteiten zetten we voort met een concretiseringsslag op onderwerpen als ‘digitale inclusiviteit’, ‘implementatie van Point-of-Care-Testing’ en ‘de MDR en praktijkgericht onderzoek’. PIT fungeert daarbij als loket en spreekbuis voor praktijkgericht onderzoek waarbij de stakeholders nieuwe onderzoeksideeën of vragen kunnen inbrengen, advies krijgen en toegang krijgen tot onze regionale en landelijke netwerken. Over dit alles communiceert PIT met een breed publiek.
