Attitudes of mental health professionals towards the use of coercion are highly relevant concerning its use coercion in mental healthcare, as mental health professionals have to weigh ethical arguments and decide within a legal frame in which situations to use coercion or not. Therefore, assessment of those attitudes is relevant for research in this field. A vital instrument to measure those attitudes towards the use of coercion is the Staff Attitude to Coercion Scale. This scoping review aims to provide a structured overview of the advantages and limitations in the assessment of attitudes toward coercion. We conducted a scoping review in Medline, PsycINFO, CINAHL, and Web of Science, based on the PRISMA-ScR. Inclusion criteria were empirical studies on the attitudes of mental health professionals. We included 80 studies and systematically mapped data about the main results and limitations in assessing attitudes toward coercion. The main results highlighted the relevance and increased interest in staff attitudes towards coercion in mental healthcare. Still, the majority of the included studies relied on a variety of different concepts and definitions concerning attitudes. The data further indicated difficulties in developing new and adapting existing assessment instruments because of the equivocal definitions of underlying concepts. To improve the research and knowledge in this area, future studies should be based on solid theoretical foundations. We identified the need for methodological changes and standardized procedures that take into account existing evidence from attitude research in social psychology, nursing science, and other relevant research fields. This would include an update of the Staff Attitude to Coercion Scale based on the limitations identified in this review.
MULTIFILE
Het gebruik van ervaringskennis onder behandelaren in de geestelijke gezondheidszorg (ggz) is een opkomend fenomeen. Een significant percentage van alle ggz-professionals heeft zélf te maken gehad met psychische ontregeling. Studies suggereren uiteenlopende percentages in de groep ggz-professionals, variërend van 45 procent tot zeventig procent, wat hoger is dan gemiddeld genomen in de beroepsbevolking. Velen voelen zich juist ook om deze reden aangetrokken tot het hulpverlenerschap, hoewel slechts een minderheid expliciet gebruikmaakt van deze kennis. In opleidingen en nascholingen werd oorspronkelijk ruim aandacht besteed aan de risico’s van zelfonthulling. Daarnaast blijkt uit onderzoek dat het klimaat tijdens leertherapie en intervisies niet altijd veilig genoeg is om persoonlijke ervaringen met ontwrichting bespreekbaar te maken. Als dit wel het geval is, dan ligt de nadruk op het inzichtelijk krijgen van de eigen problematiek zodanig dat deze niet interfereert met toekomstig cliëntcontact. Hiermee wordt vaak uitgegaan van een mogelijk negatieve invloed van ervaringskennis. Eenmaal werkzaam in de ggz is het eveneens niet vanzelfsprekend om er openlijk over te spreken met collega’s en is er regelmatig sprake van (zelf-)stigma. Er bestaan namelijk nog veel misvattingen over het gebruik van ervaringskennis en -deskundigheid, voornamelijk voortkomend uit de psychoanalyse, zoals het idee dat het schadelijk zou zijn voor cliënten. Ggz-professionals hebben de neiging zich te verschuilen achter hun professionele identiteit, met vaak weinig ruimte voor persoonlijke aspecten. Daarbij komt dat er een trend is om in toenemende mate de interventie boven de relatie te prevaleren. Terwijl het belang van ervaringskennis in behandelingen internationaal en ook in Nederland steeds meer wordt erkend, raken psychotherapeuten op achterstand. Beroepsorganisaties als het Royal Australian and New Zealand College of Psychiatrists en de British Psychological Society benadrukken juist dat persoonlijke ervaringen een essentiële rol kunnen spelen bij het verminderen van stigma. In Nederland heeft de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie onlangs kenbaar gemaakt dit als een positieve ontwikkeling te zien. In Nederland is tevens een kwaliteitsstandaard en zorgstandaard voor het gebruik van ervaringsdeskundigheid en worden ervaringsdeskundigen steeds meer gewaardeerd vanwege hun unieke bijdragen. Terwijl dus steeds meer ex-cliënten worden opgeleid om hun ervaringen met psychische problemen en herstel in te zetten om anderen te helpen, wordt het psychologen nog steeds afgeleerd om open te zijn over hun persoonlijke verleden. Zodoende startte in 2019 een promotieonderzoek naar het gebruik van ervaringsdeskundigheid onder ggz-professionals. Gedurende ruim vier jaar werd kwalitatief en participatief onderzoek uitgevoerd bij vier zorgorganisaties. Naast een literatuurstudie werd er ook praktijkgericht samengewerkt met cliënten, ervaringsdeskundigen, professionals, bestuurders en managers. Een belangrijke vraag hierin was: ‘Wat levert professionele ervaringskennis binnen een therapeutische setting op en hoe kan dit door ggz-professionals worden ingezet?’
Background Differing perspectives of self-harm may result in a struggle between patients and treatment staff. As a consequence, both sides have difficulty communicating effectively about the underlying problems and feelings surrounding self-harm. Between 2009 and 2011, a programme was developed and implemented to train mental health care staff (nurses, social workers, psychologists, psychiatrists, and occupational therapists) in how to communicate effectively with and care for patients who self-harm. An art exhibition focusing on self-harm supported the programme. Lay experts in self-harm, i.e. people who currently harm themselves, or who have harmed themselves in the past and have the skills to disseminate their knowledge and experience, played an important role throughout the programme. Methods Paired sample t-tests were conducted to measure the effects of the training programme using the Attitude Towards Deliberate Self-Harm Questionnaire, the Self-Perceived Efficacy in Dealing with Self-Harm Questionnaire, and the Patient Contact Questionnaire. Effect sizes were calculated using r. Participants evaluated the training programme with the help of a survey. The questionnaires used in the survey were analysed descriptively. Results Of the 281 persons who followed the training programme, 178 completed the questionnaires. The results show a significant increase in the total scores of the three questionnaires, with large to moderate effect sizes. Respondents were positive about the training, especially about the role of the lay expert. Conclusion A specialised training programme in how to care for patients who self-harm can result in a more positive attitude towards self-harm patients, an improved self-efficacy in caring for patients who self-harm, and a greater closeness with the patients. The deployment of lay experts is essential here
MULTIFILE
