© 2025 SURF
Als leraar wil je het beste voor je leerlingen. Hoe zorg je ervoor dat je daadwerkelijk iedereen gelijke kansen geeft? En dat je jongens én meisjes op hun talenten - en niet op bijvoorbeeld hun afkomst of taal - beoordeelt? Dit boek geeft inzicht in hoe verwachtingen van leraren tot stand komen en welke invloed dat heeft op de prestaties van leerlingen. Het helpt je om bewuster werk te maken van gelijke kansen.
Leerlingen groeien op in een wereld die permanent online is. Ze hebben toegang tot een grote hoeveelheid informatie en ze zijn constant online in interactie. Het onderwijs kan leerlingen opleiden tot mediawijze burgers.
LINK
Toenemende prevalentie van overgewicht en obesitas onder jeugd wordt, in ieder geval ten dele, veroorzaakt door te weinig fysieke activiteit. Omdat ieder kind een groot deel van zijn of haar jeugdige leven op school doorbrengt kunnen scholen een centrale rol spelen in het tegengaan van deze bewegingsarmoede. Het meest voor de hand liggende schoolvak lijkt hierbij de lichamelijke opvoeding1 (LO) te zijn. De belangrijkste doelstelling van het schoolvak LO is immers om leerlingen dusdanig te motiveren en enthousiast te maken voor sport en bewegen zodat dit uiteindelijk resulteert in een actieve leefstijl, zowel buiten school als in het verdere leven. Daarnaast is LO tevens het enige verplichte schoolvak waar fysieke activiteit een centrale plek inneemt; de les zelf is in potentie ook een structurele bron van fysieke activiteit. Globaal gezien kan LO dus op een indirecte en een directe manier bijdragen aan de fysieke activiteit van leerlingen, een tweedeling die werd geïntroduceerd in hoofdstuk 1. Waar echter tot op heden onduidelijkheid over bestaat, zeker wat betreft de Nederlandse situatie, is hoe groot de bijdrage van de LO aan dagelijkse fysieke activiteit feitelijk is. De vraag die daarom centraal staat in dit proefschrift is in hoeverre het vak LO, zoals dat op dit moment gegeven wordt op basis- en voortgezet onderwijs, een bijdrage levert aan de fysieke activiteit van kinderen en adolescenten, zowel direct (de les als bron van fysieke activiteit), als indirect (motivatie voor een actieve leefstijl). Voor de beantwoording van deze vraag zijn een aantal studies uitgevoerd. Allereerst is in hoofdstuk 2 door middel van een literatuurstudie onderzocht in hoeverre interventies met een LO-component effectief zijn in het stimuleren van fysieke activiteit. Hieruit blijkt dat er alleen overtuigend bewijs bestaat voor een directe bijdrage van de les LO aan de fysieke activiteit van kinderen en adolescenten. Oftewel, in de les LO zelf wordt er matig-tot-intensief bewogen. De effecten van interventies met een LO component op de fysieke activiteit buiten school of in het latere leven zijn minder overtuigend of zelfs afwezig. In hoofdstuk 3 wordt een cross-sectionele studie beschreven waarin middels het combineren van gegevens vanuit een hartslag-versnellingsmeter met de gegevens uit een activiteitendagboek voor het eerst inzicht verkregen wordt in de daadwerkelijke bijdrage van een reguliere les LO (naast andere fysieke activiteiten zoals fietsen) aan de totale dagelijkse fysieke activiteit van middelbare scholieren. De resultaten wijzen uit dat 17% van de totale hoeveelheid beweging onder schooltijd zijn oorsprong vindt in de lessen LO en dat op dagen dat een leerling een les LO heeft, deze les verantwoordelijk is voor ongeveer 30% van de totale fysieke activiteit op die dag. Opvallend is daarnaast dat 15% van de totale fysieke activiteit op een weekdag zijn oorsprong vindt in het actief transport naar school, voornamelijk fietsen. Hoofdstuk 4 beschrijft een studie waarin de focus ligt op de intensiteit van lessen LO in het voortgezet onderwijs (VO) en het basisonderwijs (BO). Tevens is gekeken naar factoren die de intensiteit van een les beïnvloeden. De resultaten wijzen uit dat 47% en 40% van een les LO op respectievelijk het VO en het BO voldoet aan de intensiteit van bewegen zoals omschreven in de Nederlandse Norm voor Gezond Bewegen (matig-tot-intensief fysiek actief). Dit komt overeen met ongeveer een derde van de dagelijks aanbevolen hoeveelheid beweging voor deze doelgroep. Opvallend is dat op het VO jongens significant actiever zijn tijdens de lessen LO dan meisjes. Dit verschil blijkt zijn oorsprong te hebben in lessen waarin competitieve spelvormen (basketbal, voetbal etc.) centraal staan. Mogelijkerwijs verhindert de dominantie van jongens tijdens spelvormen dat meisjes in een les even actief kunnen zijn als jongens. Dit is een serieuze beperking van de mate waarin een les LO kan bijdragen aan het totale beweeggedrag van meisjes, gezien het feit dat ongeveer 60% van het Nederlandse LO curriculum uit (veelal competitieve) spelvormen bestaat.
Western cities are rapidly densifying, and new building typologies are beinginvented to mitigate high-rise and balance residential, commercial andrecreational functions. This vertical urbanization requires rethinking thetraditional design of public space to promote citizens’ well-being. While the scarce studies on high-rise environments indicate several risks, including social fragmentation and privatization of public functions (Henderson-Wilson 2008; Love et al., 2014), mental stress and undermining attention restoration (Mazumder et al., 2020; Lindal & Hartig 2013), evidence on the potential salutary and mitigating effects of architectural design qualities is limited (Suurenbroek & Spanjar 2023).The Building for Well-being research project combines biometric and socialdata-collection techniques to address this gap. It builds on studies investigatinghow built environments allow user engagement (Mallgrave 2013; Simpson2018) and afford important activities (Gibson 1966). This case study focuseson the experiences of predominant users of the NDSM Wharf in Amsterdamas it is transformed from a post-industrial site into a high-density, mixeduseneighborhood. Using eye-tracking, field and laboratory-based surveys, itexplores how residents, passers-by and visitors visually experience, appreciateand perceive the restorative value of the wharf’s recently developed urbanspaces.Thirty-six university students were randomly recruited as test subjects for thelaboratory test and assigned to one of the three user groups. The residentand passer-by groups were primed for familiarity. Each group was assigneda distinct walking mode and participants were told to imagine they werestrolling (residents), rushing (passers-by) or exploring (visitors). The exposuretime to visual stimuli of participants was five seconds per image. Afterwards,they reported on the perceived restorative quality of ten urban spaces,focusing on: (1) sense of being away, (2) level of complexity-compatibilityand (3) fascination, based on an adapted Restorative Components Scale (RCS,Yin et al. 2022; Laumann et al. 2001). Self-reported appreciation per scenewas measured on a 10-point Likert scale and subjects indicated elements inthe ten urban spaces they liked or disliked (see Figure 1). A semi-structuredon-site survey was also carried out to investigate user experiences furtherand for triangulation. Thirty-one users, consisting of residents, passers-byand visitors to the NDSM Wharf, rated their appreciation of the site and itsperceived restorative and design qualities (following Ewing & Clemente, 2013)on a 10-point Likert scale.The meta-data analysis of RCS statistics, appreciation values, eye-trackingmetrics and heatmaps reveals distinct visual patterns among user groups. Thispoints to the influence of environmental tasks and roles (see Figure 2). Strollingand exploring resulted in a comprehensive visual exploration of scenes with ahigher mean total fixation count and shorter mean total fixation duration thangoal-oriented walking. It suggests that walking mode determines the level ofopenness to the environment and that architectural attributes can also steervisual exploration. Scenes with the highest appreciation scores correlatedwith the RCS outcomes. They displayed coherence and opportunities forsocial engagement, contrasting with scenes with inconsistent industrial andcontemporary features. These findings provide spatial designers with insightsinto the subliminal experiences of predominant user groups to promote wellbeing in urban transformation.
Background: To experience external objects in such a way that they are perceived as an integral part of one's own body is called embodiment. Wearable technology is a category of objects, which, due to its intrinsic properties (eg, close to the body, inviting frequent interaction, and access to personal information), is likely to be embodied. This phenomenon, which is referred to in this paper as wearable technology embodiment, has led to extensive conceptual considerations in various research fields. These considerations and further possibilities with regard to quantifying wearable technology embodiment are of particular value to the mobile health (mHealth) field. For example, the ability to predict the effectiveness of mHealth interventions and knowing the extent to which people embody the technology might be crucial for improving mHealth adherence. To facilitate examining wearable technology embodiment, we developed a measurement scale for this construct. Objective: This study aimed to conceptualize wearable technology embodiment, create an instrument to measure it, and test the predictive validity of the scale using well-known constructs related to technology adoption. The introduced instrument has 3 dimensions and includes 9 measurement items. The items are distributed evenly between the 3 dimensions, which include body extension, cognitive extension, and self-extension.Methods: Data were collected through a vignette-based survey (n=182). Each respondent was given 3 different vignettes, describing a hypothetical situation using a different type of wearable technology (a smart phone, a smart wristband, or a smart watch) with the purpose of tracking daily activities. Scale dimensions and item reliability were tested for their validity and Goodness of Fit Index (GFI). Results: Convergent validity of the 3 dimensions and their reliability were established as confirmatory factor analysis factor loadings45 (>0.70), average variance extracted values40 (>0.50), and minimum item to total correlations50 (>0.40) exceeded established threshold values. The reliability of the dimensions was also confirmed as Cronbach alpha and composite reliability exceeded 0.70. GFI testing confirmed that the 3 dimensions function as intercorrelated first-order factors. Predictive validity testing showed that these dimensions significantly add to multiple constructs associated with predicting the adoption of new technologies (ie, trust, perceived usefulness, involvement, attitude, and continuous intention). Conclusions: The wearable technology embodiment measurement instrument has shown promise as a tool to measure the extension of an individual's body, cognition, and self, as well as predict certain aspects of technology adoption. This 3-dimensional instrument can be applied to mixed method research and used by wearable technology developers to improve future versions through such things as fit, improved accuracy of biofeedback data, and customizable features or fashion to connect to the users' personal identity. Further research is recommended to apply this measurement instrument to multiple scenarios and technologies, and more diverse user groups.
In this presentation of her current research project Rebecca Louise Breuer questions the common enhancement of the body through, for instance, self-tracking, data collecting and monitoring of everyday and athletic movement. She attempts to provide an alternative perspective through discussing the concept of uncommon sense by turning to (micro-)phenomenological philosophical concepts as presented by Gilles Deleuze, Hermann Schmitz, Claire Petitmengin and Peter Sloterdijk. The case study used during this presentation, which will sketch an artistic, creative alternative to common sensoring devices, is found in the sound producing pressure sensors incorporated in the Lace Sensor Dresses by Anja Hertenberger and Meg Grant, artists working in the field of e-textiles and wearable electronics.
Objective: To explore driving performance and driving safety in patients with cervical dystonia (CD) on a simulated lane tracking, intersections and highway ride and to compare it to healthy controls. Design: This study was performed as an explorative between groups comparison. Participants: Ten CD patients with idiopathic CD, 30 years or older, stable on botulinum toxin treatment for over a year, holding a valid driver's license and being an active driver were compared with 10 healthy controls, matched for age and gender. Main outcome measures: Driving performance and safety, measured by various outcomes from the simulator, such as the standard deviation of the lateral position on the road, rule violations, percentage of line crossings, gap distance, and number of collisions. Fatigue and driving effort were measured with the Borg CR-10 scale and self-perceived fitness to drive was assessed with Fitness to Drive Screening. Results: Except for a higher percentage of line crossings on the right side of the road by controls (median percentage 2.30, range 0.00-37.00 vs. 0.00, range 0.00-9.20, p = 0.043), no differences were found in driving performance and driving safety during the simulator rides. Fatigue levels were significantly higher in CD patients just before (p = 0.005) and after (p = 0.033) the lane tracking ride (patients median fatigue levels before 1.5 (range 0.00-6.00) and after 1.5 (range 0.00-7.00) vs. controls median fatigue levels before and after 0.00 (no range). No significant differences were found on self-perceived fitness to drive. Conclusion: In patients with CD there were no indications that driving performance or driving safety were significant different from healthy controls in a simulator. Patients reported higher levels of fatigue both before and after driving compared to controls in accordance with the non-motor symptoms known in CD.
Urban densification continues unabated, even as the possible consequences for users’ eye-level experiences remain unknown. This study addresses these consequences. In a laboratory setting, images of the NDSM wharf were shown to university students primed for one of three user groups: residents, visitors and passers-by. Their visual experiences were recorded using eye-tracking and analyzed in combination with surveys on self-reported appreciation and restorativeness. On-site surveys were also administered among real users. The results reveal distinct eye-movement patterns that point to the influence of environmental roles and tasks and how architectural qualities steer people’s visual experience, valence and restoration.
