The ‘Grand Challenges’ of our times, like climate change, resource depletion, global inequity, and the destruction of wildlife and biodiversity can only be addressed by innovating cities. Despite the options of tele-working, tele-trading and tele-amusing, that allow people to participate in ever more activities, wherever they are, people are resettling in cities at an unprecedented speed. The forecasted ‘rurification’ of society did not occur. Technological development has drained rural society from its main source of income, agriculture, as only a marginal fraction of the labour force is employed in agriculture in the rich parts of the world. Moreover, technological innovation created new jobs in the IT and service sectors in cities. Cities are potentially far more resource efficient than rural areas. In a city transport distances are shorter, infrastructures can be applied to provide for essential services in a more efficient way and symbiosis might be developed between various infrastructures. However, in practice, urban infrastructures are not more efficient than rural infrastructures. This paper explores the reasons why. It digs into the reasons why the symbiotic options that are available in cities are not (sufficiently) utilised. The main reason for this is not of an economic nature: Infrastructure organisations are run by experts who are part of a strong paradigmatic community. Dependence on other organisations is regarded as limiting the infrastructure organisation’s freedom of action to achieve its own goals. Expert cultures are transferred in education, professional associations, and institutional arrangements. By 3 concrete examples of urban systems, the paper will analyse how various paradigms of experts co-evolved with evolving systems. The paper reflects on recent studies that identified professional education as the initiation into such expert paradigms. It will thereby relate lack of urban innovation to the monodisciplinary education of experts and the strong institutionalised character of expertise. https://doi.org/10.1007/978-3-319-63007-6_43 LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/karelmulder/
MULTIFILE
De wereld is in een rap tempo aan het vergrijzen. Tegelijkertijd volgt de ene technologische innovatie snel op de andere. Nederland vergrijst snel: op dit moment zijn er ruim 3 miljoen 65-plussers in Nederland. De verwachting is dat dit aantal zal oplopen naar ruim 4 miljoen in 2030. Van de 65-plussers is circa 1 miljoen alleenstaand op een bevolking van 17 miljoen. In deze deskstudie staat centraal wat de bereidheid van ouderen is om technologie in te zetten ten behoeve van sociale binding/activiteit en voor mobiliteit. Hierbij staan alleenstaande , zelfstandig wonende 65-plussers centraal
MULTIFILE
Humans use metaphors in thinking. Most metaphors are visual. In processing information stimuli the mind depends partly on visual codes. Information is processed and stored through two channels: one for non-verbal information and another for verbal information. The two different areas of information in the brain are interconnected. The information is stored in patterns that form an inner representation of how individuals perceive their reality and their self. The active processing of new information, remembering and the self-image are related phenomena, that influence each other, sometimes leading to biased interpretation or even reconstruction of contents in each of these areas. Imagination, expectations and anticipations of the future and memories are the more active manifestations of this process. In this process mimesis plays an important role. Mimesis is the imitation of reality in play, story-telling or creating images of how things should look like in the future. Through mimesis people can anticipate on roles in social life, or appropriate experiences from someone else and relate them to one’s own life story. When this happens the information is related to the self through processes of association and becomes ‘Erfahrung’.
DOCUMENT
De bacheloropleiding sociale geografie en planologie van de Universiteit Utrecht heeft het afgelopen jaar geëxperimenteerd met community engagement. Binnen deze (pilot)cursus werken studenten in de wijk Lunetten samen met lokale actoren aan maatschappelijke vraagstukken. Een belangrijke pijler in dit proces betreft het identificeren van de lokale maatschappelijke kwesties die spelen op buurtniveau. Welke relevante vraagstukken spelen er daadwerkelijk in de wijk, en hoe kunnen we de lokale actoren hier bij betrekken? Het uitgangspunt hierbij is dat lokale actoren en inwoners beschikken over cruciale en relevante kennis die nodig is om een succesvolle samenwerking op te zetten. De ervaring van de pilotcursus leert dat het nog niet duidelijk is welke vaardigheden studenten leren binnen deze specifieke onderwijscontext. Daarbij is het van belang om te onderzoeken welke vaardigheden nodig zijn om de samenwerking tussen maatschappelijke partners en de Universiteit te versterken. Zodoende is het oogpunt van dit onderzoek gericht op de volgende hoofdvraag: Welke vaardigheden ontwikkelen bachelorstudenten sociale geografie en planologie tijdens het identificeren-, en uitwerken van maatschappelijke relevante thema’s op buurtniveau, en welke vaardigheden zijn hierbij relevant om een effectieve samenwerking met lokale actoren te onderhouden? Het onderzoek neemt hierbij de bekende uitspraak van de Romeinse filosoof Seneca als uitgangspunt 'non scholae sed vitae discimus' (we leren niet voor school maar voor het leven). Middels een literatuurstudie worden allereerst de relevante wetenschappelijke theorieën m.b.t. de effecten van rijke leeromgevingen op het opdoen van kennis en vaardigheden in kaart gebracht. Het empirische onderzoek vindt vervolgens plaats binnen de cursus Community Engagement Lunetten. Dit betreft een multiple methods approach waarbij enerzijds kwantitatieve data zal worden verzameld om de verschillende vaardigheden inzichtelijk te maken, alsmede het effect van de leeromgeving en opdrachten binnen de cursus. Daarnaast wordt er ook gebruik gemaakt van kwalitatieve onderzoeksmethoden die zullen zorgen voor meer diepgang binnen de empirische data.
