De psychische stoornis depressie geldt wereldwijd als centraal probleem voor de volksgezondheid. De vraag echter wat depressie precies is, kent nogal uiteenlopende antwoorden. Bovendien ligt het dominante kader waarbinnen men geacht wordt psychische stoornissen te benaderen en te behandelen vanuit verschillende zijden onder vuur. In dit artikel wordt in plaats van een biomedisch en individualiserend perspectief een cultuurfilosofisch licht op het fenomeen geworpen. Wat zegt de zogeheten depressie-epidemie over de aard van onze hedendaagse cultuur en de plaats van het individu daarbinnen? Op welke wijze wordt het individu door deze cultuur beïnvloed of gevormd? Is deze ‘vorming’ wellicht depressogeen, maakt zij ons in zekere zin ontvankelijker voor datgene wat wij ‘depressieve stoornis’ noemen? Dat laatste is inderdaad het geval, zo luidt hier de gedachte. Depressie is in de grond niet zozeer extreme somberheid of geremdheid, maar existentieel isolement. En de hyperindividualistische en ultradynamische aard van onze laatmoderne, ultraliberale cultuur werkt zulk isolement in de hand.
A model for programmatic assessment in action is proposed that optimizes assessment for learning as well as decision making on learner progress. It is based on a set of assessment principles that are interpreted from empirical research. The model specifies cycles of training, assessment and learner support activities that are completed by intermediate and final moments of evaluation on aggregated data-points. Essential is that individual data-points are maximized for their learning and feedback value, whereas high stake decisions are based on the aggregation of many data-points. Expert judgment plays an important role in the program. Fundamental is the notion of sampling and bias reduction for dealing with subjectivity. Bias reduction is sought in procedural assessment strategies that are derived from qualitative research criteria. A number of challenges and opportunities are discussed around the proposed model. One of the virtues would be to move beyond the dominating psychometric discourse around individual instruments towards a systems approach of assessment design based on empirically grounded theory.
This article will briefly discuss the implications of the recognition of ecological justice in relation to environmental education (EE) and education for sustainable development (ESD). It is argued that the present conception of environment taught through EE and ESD negates the subjectivity of non-human species and ignores the ethical imperatives of ecological justice. Evocating environmental ethics, major directions integrating ecological justice into EE and ESD are proposed. This is an Accepted Manuscript of an article published by Taylor & Francis in "Chinese Journal of Population, Resources and Environment" on 09/23/14, available online: https://doi.org/10.1080/10042857.2014.933498 LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/helenkopnina/
Met de opkomst van digitale diensten en de impact van digitale technologie is het vraagstuk van privacy hoog op de maatschappelijke agenda beland. Burgers gebruiken steeds vaker apps en andere online services, met als keerzijde dat we steeds meer informatie over onszelf moeten delen om optimaal gebruik te kunnen maken van deze faciliteiten. Dit kan leiden tot schending van onze privacy. Ook voor de meeste (mkb-)bedrijven is het lastig om inzicht te krijgen in de privacy implicaties van hun online services en in de privacy-eisen om deze implicaties te verzachten. Het privacyvraagstuk is voor deze doelgroepen grijpbaar te maken door de privacy-eisen waar online diensten aan moeten voldoen op een beknopte, overzichtelijke en duidelijke manier te communiceren. Privacy labels, in navolging van energielabels en voedingslabels, zijn hiervoor een veelbelovende methode. Binnen het, door NWO gefinancierde, SERIOUS project is een prototype ontwikkeld om privacy-eisen te visualiseren middels een multidimensionaal privacy label (Barth, Ionita en Hartel, 2020). Op basis van een vragenlijst met betrekking op datacollectie, dataverwerking en datadisseminatie kan de mate van privacy borging en bescherming worden vastgesteld. Het huidige prototype van dit privacy label is generiek. Echter is het mogelijk dat bepaalde elementen van privacy in de praktijk binnen sommige domeinen veel zwaarder wegen dan binnen anderen. Kenniscentrum Creating 010 onderzoekt, naar aanleiding van de vraag vanuit de samenwerkingspartijen van het SERIOUS project, binnen dit project hoe het SERIOUS prototype kan worden doorontwikkeld naar een volwaardig privacy label. Hierbij wordt nagegaan of en hoe het prototype in en voor verschillende sectoren werkt, deze zijn: retail, media en cultuur. Het doel van dit project is om middels een haalbaarheidsstudie de richtlijnen voor een domein-specifiek label te achterhalen en op te stellen die dienen als uitgangspunt voor een vervolgproject voor een domein-specifieke privacy tool.
Being objective as a journalist indicates a distance to your sources and maintaining the role of a neutral bystander. This principle echoes in journalism education; generally speaking, to call something objective is a compliment and to say something is subjective is a warning. This journalistic role perception faces criticism since the late twentieth century. There’s extensive scholarly research looking to bridge the gap between objectivism and subjectivism, but journalistic education still widely prioritizes a binary perception of these principles, putting a strong emphasis on objective reporting. This PD aims to integrate artistic practices into journalism education that advocate a more balanced approach of the assumed objective-subjective dichotomy. One such approach is live journalism, where the artistic method extends to productional outcome, usually in the form of a journalistic narrative brought before a live audience. Research shows that, whereas visitors still think such productions should be fact-based, the fact that journalists had (made) a personal connection to their subject was seen as essential to the credibility of their work. This presupposes that journalism in this context is not merely a profession, but rather a person carrying out a profession. This PD intends to not only accept a certain subjectivity, but to explore its potential in journalism education. It plays with the concept not as being or becoming personally opinionated as a journalist, but as subjecting the self as a reporter. Research shows that for journalists, such an active connection to a target audience and an attitude to want to hear more than an answer to a question leads to a more representative understanding of the position and predicaments of a social group. In this light, the objective and subjective do not present themselves as a T-junction where the journalist chooses either one or the other; they appear in mutuality.
