There is increased interest in reducing sedentary behavior of office workers to combat the negative health effects of prolonged sitting. Walking meetings offer a promising solution to this problem as they facilitate a physically active way of working. To inform future development of technologies supporting these type of meetings, in-depth qualitative insights into people’s experiences of walking meetings are needed. We conducted semi-structured walking interviews (N=16) to identify key drivers and barriers for walking meetings in a living lab setting by using the ‘WorkWalk’. The ‘WorkWalk’ is a 1.8 km walking route indicated by a dotted blue line with outdoor meeting points, integrated into the room booking system. Our findings provide insights into how walking meetings are experienced and affect the set-up and social dynamics of meetings. We offer design recommendations for the development of future technologies and service design elements to support walking meetings and active ways of working
DOCUMENT
Walking meetings are a promising way to reduce unhealthy sedentary behavior at the office. Some aspects of walking meetings are however hard to assess using traditional research approaches that do not account well for the embodied experience of walking meetings. We conducted a series of 16 bodystorming sessions, featuring unusual walking meeting situations to engage participants (N=45) in a reflective experience. After each bodystorming, participants completed three tasks: a body map, an empathy map, and a rating of workload using the NASA-TLX scale. These embodied explorations provide insights on key themes related to walking meetings: material and tools, physical and mental demand, connection with the environment, social dynamics, and privacy. We discuss the role of technology and opportunities for technology-mediated walking meetings. We draw implications for the design of walking meeting technologies or services to account for embodied experiences, and the individual, social, and environmental factors at play.
DOCUMENT
Objective. Clinicians may use implicit or explicit motor learning approaches to facilitatemotor learning of patients with stroke. Implicit motor learning approaches have shown promising results in healthy populations. The purpose of this study was to assess whether an implicit motor learning walking intervention is more effective compared with an explicit motor learning walking intervention delivered at home regarding walking speed in people after stroke in the chronic phase of recovery. Methods. This randomized, controlled, single-blind trial was conducted in the home environment. The 79 participants, who were in the chronic phase after stroke (age = 66.4 [SD = 11.0] years; time poststroke = 70.1 [SD = 64.3] months; walking speed = 0.7 [SD = 0.3] m/s; Berg Balance Scale score = 44.5 [SD = 9.5]), were randomly assigned to an implicit (n = 38) or explicit (n = 41) group. Analogy learning was used as the implicit motor learning walking intervention, whereas the explicit motor learning walking intervention consisted of detailed verbal instructions. Both groups received 9 training sessions (30 minutes each), for a period of 3 weeks, targeted at improving quality of walking. The primary outcome was walking speed measured by the 10-MeterWalk Test at a comfortable walking pace. Outcomes were assessed at baseline, immediately after intervention, and 1 month postintervention. Results. No statistically or clinically relevant differences between groups were obtained postintervention (between-group difference was estimated at 0.02 m/s [95% CI = −0.04 to 0.08] and at follow-up (between-group difference estimated at −0.02 m/s [95% CI = −0.09 to 0.05]). Conclusion. Implicit motor learning was not superior to explicit motor learning to improve walking speed in people after stroke in the chronic phase of recovery. Impact. To our knowledge, this is the first study to examine the effects of implicit compared with explicit motor learning on a functional task in people after stroke. Results indicate that physical therapists can use (tailored) implicit and explicit motor learning strategies to improve walking speed in people after stroke who are in the chronic phase of recovery.
DOCUMENT
Sociale isolatie wordt gerelateerd aan sterfterisico’s van roken, overgewicht en te hoge bloeddruk en zorgt voor een verhoogde kans op institutionalisering. Door de dubbele vergrijzing en maatschappelijke ontwikkelingen groeit de groep zelfstandig wonende senioren én de druk op de ouderenzorg in Nederland snel. Deze groep senioren heeft, naast een grote kans op één of meerdere chronische aandoeningen, grotere kans op eenzaamheid en sociale isolatie. De huidige coronapandemie vergroot deze sociale kwetsbaarheid. Echter, juist voor deze groep is een informeel netwerk en nabijheid van contacten cruciaal om langer zelfstandig thuis te kunnen wonen. Een lichte vorm van ‘gemeenschap’ en sociale interactie in de buurt is een voorwaarde voor het ontstaan van informele netwerken. Een semipublieke ruimte in de vorm van een dynamische ‘fourth place’, kan deze sociale interactie tussen buurtbewoners, waaronder kwetsbare ouderen, stimuleren en faciliteren. In ‘The Art of Connection’ fungeert de buitenruimte rond CPO Cohousing, gericht op meergeneratiewonen in de vergrijzende wijk Coehoorn te Arnhem, als ‘living lab’. Aansluitend bij de waarden van deze slimme, creatieve wijk, staat de volgende onderzoeksvraag staat centraal: Op welke manier kan een interactieve buitenruimte bijdragen aan het bevorderen van sociale interactie tussen bewoners, waaronder kwetsbare ouderen, in de wijk Coehoorn? In co-creatie met gebruikers en stakeholders wordt, in een iteratief proces, een prototype van een interactieve buitenruimte ontwikkeld. Deze wordt in een pilot geëvalueerd met behulp van big data, gecombineerd met observaties, interviews en expertmeetings. De beoogde resultaten leveren een bijdrage aan extramuralisering van kwetsbare ouderen door het bevorderen van sociale interactie tussen bewoners, en daarmee het versterken van een informele (zorg)netwerken. Door actieve betrokkenheid van buurtbewoners en andere (lokale) stakeholders, gedurende het hele proces, wordt een learning community gevormd, hetgeen de kans op een geslaagde interventie vergroot.
