In het publieke debat is er de laatste jaren steeds vaker een roep om ‘eigen kracht’, ‘eigen
verantwoordelijkheid’ en ‘zelfredzaamheid’. Of het nu politici, beleidsmakers, opiniemakers of
professionals zijn, iedereen lijkt er de mond van vol te hebben. Empowerment lijkt eveneens in
dit rijtje thuis te horen. Empowerment is niet één doel of één methodiek, maar een
richtinggevend denk- en handelingskader om sociale problemen van maatschappelijk kwetsbare
groepen te begrijpen en om passende interventies te ontwikkelen (Van Regenmortel, 2008). Dit
kader wijst ons er op dat we oog moeten hebben voor de kracht van kwetsbare individuen en
groepen om invloed uit te oefenen op hun leven. Empowerment betekent dat mensen – ook
wanneer zij in een kwetsbare positie verkeren – over competenties beschikken om
veranderingen te realiseren, de regie daarover te voeren en om uiteindelijk de eigen
maatschappelijke positie te verbeteren (Boumans, 2012).