In het boek Levend leren (Jansen, 2005) beschrijft Hans Jansen in een
kaderstellend hoofdstuk wat het begrip Levend Leren voor hem inhoudt
en hoe hij daar als lector inkleuring aan wil geven. Het hoofdstuk lokt bij mij een duidelijke reactie uit. Niet in de vorm van een recensie of een waardering, maar in de vorm van een persoonlijke stellingname in de discussie over levend leren. Ik zie mijn stellingname, zoals geformuleerd in dit memorandum, als een keten in een schakel van reacties en ik kijk uit naar de collega, die hier weer een vervolg aangeeft.