Background: In general people after stroke do not meet the recommendations for physical activity to conduct a healthy lifestyle. Programs to stimulate walking activity to increase physical activity are based on the available insights into barriers and facilitators to physical activity after stroke. However, these programs are not entirely successful. The purpose of this study was to comprehensively explore perceived barriers and facilitators to outdoor walking using a model of integrated biomedical and behavioral theory, the Physical Activity for people with a Disability model (PAD). Methods: Included were community dwelling respondents after stroke, classified ≥ 3 at the Functional Ambulation Categories (FAC), purposively sampled regarding the use of healthcare. The data was collected triangulating in a multi-methods approach, i.e. semi-structured, structured and focus-group interviews. A primarily deductive thematic content analysis using the PAD-model in a framework-analysis’ approach was conducted after verbatim transcription. Results: 36 respondents (FAC 3–5) participated in 16 semi-structured interviews, eight structured interviews and two focus-group interviews. The data from the interviews covered all domains of the PAD model. Intention, ability and opportunity determined outdoor walking activity. Personal factors determined the intention to walk outdoors, e.g. negative social influence, resulting from restrictive caregivers in the social environment, low self-efficacy influenced by physical environment, and also negative attitude towards physical activity. Walking ability was influenced by loss of balance and reduced walking distance and by impairments of motor control, cognition and aerobic capacity as well as fatigue. Opportunities arising from household responsibilities and lively social constructs facilitated outdoor walking. Conclusion: To stimulate outdoor walking activity, it seems important to influence the intention by addressing social influence, self-efficacy and attitude towards physical activity in the development of efficient interventions. At the same time, improvement of walking ability and creation of opportunity should be considered
Gezondheidsproblemen, zoals overgewicht, roken en diabetes komen veelvuldig voor in de Nederlandse samenleving. Om het aantal gezondheidsproblemen terug te dringen is er in de afgelopen jaren gekozen voor een leefstijlbenadering. In een leefstijlbenadering staat niet één punt centraal dat moet veranderen aan het ongewenste gedrag (bijvoorbeeld stoppen met roken), maar een complex van gedragingen en gewoonten. Wanneer er veranderingen optreden zijn deze een krachtigere voorspeller van uiteindelijke gezondheidseffecten, dan veranderingen die het gevolg zijn van een enkelvoudige benadering. Het bewerkstelligen van deze veranderingen lijkt echter moeilijker. Het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) zet daarom verschillende maatregelen in om de leefstijl van de Nederlandse bevolking te veranderen. Eén van de middelen is het subsidiëren van campagnes waarin de (ongezonde) leefstijl centraal staat. Deze 'leefstijlcampagnes' hebben tot doel om de Nederlandse bevolking bewust te maken van de gezondheidsnorm en het aanzetten tot een gezonder leefpatroon. Of deze campagnes effect sorteren in de samenleving wordt in grote mate bepaald door de keuzes die gemaakt zijn tijdens de ontwikkeling ervan. Hierbij gaat het dan niet zozeer om waar het campagneteam voor kiest, maar het waarom van de keuze. Keuzes dienen idealiter niet alleen gebaseerd te worden op (praktijk)ervaring en intuïtie, maar ook op wetenschappelijke theorieën. Het gebruik van theorieën wordt in de praktijk echter vaak als iets lastigs ervaren, zoals een respondent in dit onderzoek het verwoordde: 'Je hebt een soort water en olie naast elkaar, dat mengt niet vanzelf'.
Maintaining or increasing physical activity (PA) may prevent loss of muscle mass and strength after completion of head and neck cancer (HNC) treatment. However, the exercise level of HNC patients may not meet PA guidelines. We aimed to explore HNC survivors' views on PA, their report of PA, and to compare these with objectively measured PA. Combined qualitative and quantitative data of HNC survivors were explored post-treatment. Data from semi-structured interviews, questionnaires, and objective measurements of PA were collected, analyzed, and integrated. This resulted in the identification of five themes related to prioritizing, day-to-day life, intention, positive feelings, and social support, respectively, in nine HNC survivors (male: n = 5; age: 52-67 years). Objectively measured PA levels were sedentary to low. The lack of intention to increase PA may be related to HNC survivors' perception that their current activity level is sufficient, despite low levels of measured PA. While some participants feel they need no help with PA, others are insecure about possible harms. Healthcare professionals may be able to help improve PA in HNC survivors with a tailored approach that reduces fear of harm and helps to incorporate higher intensity PA in daily activities.
