Species responding differently to climate change form ‘transient communities’, communities with constantly changing species composition due to colonization and extinction events. Our goal is to disentangle the mechanisms of response to climate change for terrestrial species in these transient communities and explore the consequences for biodiversity conservation. We review spatial escape and local adaptation of species dealing with climate change from evolutionary and ecological perspectives. From these we derive species vulnerability and management options to mitigate effects of climate change. From the perspective of transient communities, conservation management should scale up static single species approaches and focus on community dynamics and species interdependency, while considering species vulnerability and their importance for the community. Spatially explicit and frequent monitoring is vital for assessing the change in communities and distribution of species. We review management options such as: increasing connectivity and landscape resilience, assisted colonization, and species protection priority in the context of transient communities.
MULTIFILE
We address the explicit ecocentric roots of conservation science and the support of a growing number of conservationists for ecocentric natural value. Although ecosystem‐services arguments may play an important role in stemming the biodiversity crisis, a true transformation of humanity's relationship with nature ought to be based in part on ecocentric valuation. Conservation scientists have played a leading role in initiating this transformation, and they ought to continue to do so. https://doi.org/10.1111/cobi.13067 LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/helenkopnina/
MULTIFILE
Like most ocean regions today, the European and contiguous seas experience cumulative impacts from local human activities and global pressures. They are largely in poor environmental condition with deteriorating trends. Despite several success stories, European policies for marine conservation fall short of being effective. Acknowledging the challenges for marine conservation, a 4-year multi-national network, MarCons, supported collaborative marine conservation efforts to bridge the gap between science, management and policy, aiming to contribute in reversing present negative trends. By consolidating a large network of more than 100 scientists from 26 countries, and conducting a series of workshops over 4 years (2016–2020), MarCons analyzed challenges, opportunities and obstacles for advancing marine conservation in the European and contiguous seas. Here, we synthesize the major issues that emerged from this analysis and make 12 key recommendations for policy makers, marine managers, and researchers. To increase the effectiveness of marine conservation planning, we recommend (1) designing coherent networks of marine protected areas (MPAs) in the framework of marine spatial planning (MSP) and applying systematic conservation planning principles, including re-evaluation of existing management zones, (2) designing MPA networks within a broader transboundary planning framework, and (3) implementing integrated land-freshwater-sea approaches. To address inadequate or poorly informed management, we recommend (4) developing and implementing adaptive management plans in all sites of the Natura 2000 European conservation network and revising the Natura 2000 framework, (5) embedding and implementing cumulative effects assessments into a risk management process and making them operational, and (6) promoting actions to reach ‘good environmental status’ in all European waters. To account for global change in conservation planning and management, we further recommend (7) developing conservation strategies to address the impacts of global change, for example identifying climate-change refugia as high priority conservation areas, and (8) incorporating biological invasions in conservation plans and prioritizing management actions to control invasive species. Finally, to improve current practices that may compromise the effectiveness of conservation actions, we recommend (9) reinforcing the collection of high-quality open-access data, (10) improving mechanisms for public participation in MPA planning and management, (11) prioritizing conservation goals in full collaboration with stakeholders, and (12) addressing gender inequality in marine sciences and conservation.
MULTIFILE
National forestry Commission (SBB) and National Park De Biesbosch. Subcontractor through NRITNational parks with large flows of visitors have to manage these flows carefully. Methods of data collection and analysis can be of help to support decision making. The case of the Biesbosch National Park is used to find innovative ways to figure flows of yachts, being the most important component of water traffic, and to create a model that allows the estimation of changes in yachting patterns resulting from policy measures. Recent policies oriented at building additional waterways, nature development areas and recreational concentrations in the park to manage the demands of recreation and nature conservation offer a good opportunity to apply this model. With a geographical information system (GIS), data obtained from aerial photographs and satellite images can be analyzed. The method of space syntax is used to determine and visualize characteristics of the network of leisure routes in the park and to evaluate impacts resulting from expected changes in the network that accompany the restructuring of waterways.
De koraalriffen van de Caribisch Nederlandse eilanden St. Eustatius en Saba zijn van groot ecologisch en economisch belang. Door een opeenstapeling van bedreigingen is de hoeveelheid driedimensionale structuur op het rif afgenomen en zijn herbivore sleutelsoorten verdwenen. Het rif wordt overwoekerd met algen, die nieuwe koraalaanwas bemoeilijken. Lokale natuurbeheerorganisaties STENAPA en SCF willen artificiële riffen inzetten, om het ecosysteem door middel van “Building with Nature” te herstellen. Artificiële riffen worden wereldwijd in toenemende mate gebruikt, maar de doeltreffendheid hangt in sterke mate af van hoe er rekening is gehouden met de lokale omstandigheden en doelstellingen. Als de riffen goed functioneren kunnen sleutelsoorten herstellen en kan koraal zich weer vestigen. De natuurbeheerorganisaties willen weten hoe artificiële riffen optimaal bij kunnen dragen aan het herstel van het koraalrif ecosysteem bij St. Eustatius en op de Saba bank. Van Hall Larenstein, STENAPA, SCF, IMARES, CNSI en Golden Rock Dive Centre werken samen in het AROSSTA (Artificial Reefs on Saba and Statia) project om deze vraag te beantwoorden. Hiervoor worden verschillende soorten artificiële riffen gebouwd van lokaal natuursteen en van veelgebruikte “reef balls”. De functionaliteit van de verschillende soorten artificiële riffen wordt bepaald door gedurende 1,5 jaar de vestiging van zee-egels, vissen en koraal te onderzoeken. Na afloop van dit project zal duidelijk zijn welk type artificieel rif het meest geschikt is voor beide onderzoeklocaties. Daarnaast is bekend wat het effect is van het gebruikte materiaal en het aanbrengen van extra schuilplaatsen op de functie van artificiële riffen. Tenslotte wordt inzicht gegeven in hoeverre artificiële riffen een bijdrage leveren aan het herstel van aangrenzende gebieden. Omdat het onderzoek uitgevoerd wordt op twee locaties, met contrasterende omstandigheden, zullen de resultaten van regionaal belang zijn om bestaande en toekomstige artificiële riffen optimaal te laten functioneren.
De Nederlands Caribische eilanden Saba en St. Eustatius hebben momenteel een unieke positie in de wereld. Met uitzondering van een aantal op zichzelf staande gevallen in 2020 zijn de eilanden Covid-19 vrij. Er zijn dan ook geen beperkingen, met uitzondering van strenge inreis- en quarantaineregels, die ervoor moeten zorgen dat dit zo blijft. Omdat VHL (penvoerder van het project) een onderzoeker op Saba heeft gedetacheerd en de partnerorganisaties ook gewoon open zijn, kan het Diadema project grotendeels uitgevoerd worden zoals gepland. Helaas heeft de natuurbeheerorganisatie Saba-Conservation-Foundation (SCF) financiële problemen. Een groot deel van hun inkomsten is afhankelijk van toerisme (elke duiker en iedereen die overnacht op het eiland betaald een nature fee) en die inkomensstroom is bijna geheel opgedroogd. Om die reden heeft de SCF minder boten in het water. Die boten worden ook gebruikt voor hun andere taken en het gebeurt regelmatig dat het niet mogelijk is om op het gewenste moment naar de onderzoekslocaties te gaan. Hierdoor hebben we experiment 2.3 (gepland voor eind 2020), waarvoor we 20 duiken per week moeten maken, niet kunnen uitvoeren. Experiment 2.4 en 4.1 zijn gepland voor 2021 en ook hier verwachten we problemen, omdat we niet altijd op het juiste moment een boot kunnen gebruiken. We mogen dus wel naar de onderzoekslocaties, maar kunnen dat soms niet, omdat er geen boot beschikbaar is. Dit was nooit voor zo’n lange periode gebeurt in de pre-covid situatie, vandaar dat er hier sprake is van onvoorziene omstandigheden veroorzaakt door Covid-19. We willen dat op twee manieren oplossen: Inzetten van camera set-ups die meerdere dagen onder water kunnen filmen, waardoor minder bezoeken (duiken) nodig zijn. Inhuren van een boot van de lokale duikschool, die graag willen assisteren, maar dat hier een vergoeding voor moeten hebben. Het voorliggende Diadema Impuls voorstel moet dit mogelijk maken.
