Deze publicatie steunt in grote mate op twee onderzoeksprojecten die de afgelopen anderhalf jaar zijn uitgevoerd. Het eerste onderzoeksproject betreft het onderzoek naar Web 2.0 als leermiddel dat in opdracht van Kennisnet is uitgevoerd door BMC en het lectoraat Crossmedia Content van de Faculteit Communicatie en Journalistiek Hogeschool Utrecht. De doelstelling van het onderzoek was inzicht te verkrijgen in het gebruik en de opbrengsten van informele leermiddelen en de toepassing van Web 2.0 voor leren door leerlingen voortgezet onderwijs en middelbaar beroepsonderwijs. Het onderzoek was een aanvulling op voorafgaand onderzoek naar informele leermiddelen en Web 2.0 in het onderwijs vanuit het perspectief van de docent en de onderwijsorganisatie (Onstenk, 2007). Een samenvatting van de belangrijkste resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd door Kennisnet (Kanters & Van Vliet, 2009). Voor dit cahier Wijs met Media is teruggegrepen op het onderliggende onderzoeksrapport en is aanvullend literatuuronderzoek gedaan. Het tweede onderzoeksproject dat ten grondslag ligt aan deze publicatie is het project Cultuurwijsheid. Dit project is uitgevoerd door een breed consortium van kennisinstellingen (Hogeschool Edith Stein, Hogeschool Utrecht), cultureel erfgoed instellingen en science centra (TwentseWelle, Universiteitsmuseum Utrecht, Naturalis, Museon en andere), onderzoeksinstellingen (Novay), intermediairs (BMC) en basisscholen, in het kader van de RAAK-Publiek subsidieregeling. Uitgangspunt voor dit project was de stelling dat cultureel erfgoed bij uitstek geschikt is als duiding van een complexe wereld door (historische) context te bieden aan (actuele) gebeurtenissen.
Onlangs publiceerde de Erfgoedinspectie haar rapport "Duurzaam duurt het langst. Digitalisering en duurzame toegankelijkheid van informatie bij de kerndepartementen". Verwacht had mogen worden dat de conclusies en aanbevelingen van de voorafgaande rapportage uit 2005, onder de omineuze titel "Een dementerende overheid" als fileermes zouden zijn gebruikt. Dat lijkt echter niet het geval.
The Internet’s dominant role in recent years has caused a change in the relationship between media producers, suppliers and consumers in the traditional media landscape. The cultural sector must therefore decide what to do with today’s digital media in response to the general public’s changing role, and for the purpose of improving accessibility. The use of multiple media resources and particularly resources like the Internet and mobile telephony seems to be inevitable. The only question that remains is: how? This paper addresses this question by focussing on social tagging and storytelling, and reports the results of an empirical study on tagging behaviour using the social tagging platform (see also Van Vliet et al., 2010).
Het RCTH+ is een structureel samenwerkingsverband tussen het Rotterdams Centrum voor Theater en Pameijer, een organisatie die ondersteuning biedt aan mensen met een verstandelijke beperking. Binnen de voorstellingen van het RCTH+ werken acteurs met en zonder beperking samen. Verder werkt het RCTH+ aan het geschikt maken van de opleiding voor acteurs en theatermakers voor zowel mensen met als zonder beperking. Bij het RCTH+ staat artistieke innovatie op de voorgrond; deze wordt gecombineerd met innovatie op het gebied van ondersteuning van mensen met een beperking. Het RCTH+ wil zijn inclusieve werkwijze overdraagbaar maken en naar andere instellingen voor podiumkunst en zorginstellingen overdragen via een digitaal platform. Inclusiviteit gaat immers over delen en samenwerken, en diversiteit. Binnen dit project wordt voor dit overdraagbaar maken noodzakelijke kennis vergaard en worden relevante netwerken opgebouwd en verstevigd. Het project sluit aan bij het speerpunt “Creative futures voor podiumkunsten en erfgoed” van de Roadmap Smart Culture (NWO, 2015) en draagt bij aan een inclusieve en innovatieve samenleving.
In Amsterdam zijn zo’n 205 km kademuur en 829 bruggen in slechte staat. Om meerdere redenen is levensduurverlenging van deze kades en bruggen gewenst. Niets doen leidt tot instorting en daardoor gevaarlijke situaties. Met vervanging door nieuwbouw gaat werelderfgoed verloren. Reparatie van deze kades is een ingewikkeld proces, vanwege de verkeersdrukte. Het liefst wil je levensduurverlenging van kades en bruggen door gericht op cruciale plekken in te grijpen en verbeteringen aan te brengen. Goede monitoring is cruciaal om prioriteiten voor herstel of andere maatregelen te bepalen. De huidige wijze van monitoring is erg arbeidsintensief en kostbaar, en daardoor laagfrequent. In dit project willen we een betaalbare en schaalbare oplossing ontwikkelen die minimaal10 jaar meegaat en het hele areaal minimaal elke 24 uur kan monitoren. Beeliners wil hiertoe een op afstand uitleesbaar systeem ontwikkelen, waar een uitleesbare digitale baksteen die hoekverdraaiing en trillingen monitort een essentieel onderdeel van vormt. De baksteen moet gemakkelijk te installeren zijn in kademuren en bij bruggen en het aanzicht niet verstoren. PW waterbouw is één van de beoogde eindgebruikers (onderhoud) van de baksteen en wil het systeem binnen Amsterdam toepassen. De focus in dit onderzoek ligt enerzijds op de ontwikkeling van een methodiek die het mogelijk maakt om oude stenen na te maken met geïntegreerde slimme elektronica en anderzijds het opleveren van een aantal prototypes welke het mogelijk maakt om het concept van “de slimme customized (bak)steen” te testen. Doordat toepassingen liggen in bestaande oude bouwwerken willen we onderzoeken of dit middels 3D printen (oa. beton en kunststof) kan worden gerealiseerd. Vormen en kleur van de oudere stenen wijken immers af van de huidige traditionele bouwmaterialen. De doelstelling is om de digitale baksteen te integreren in objecten welk op de UNESCO wereld erfgoed lijst staan.
