When planning a study measuring the effects of a neurodevelopmental treatment (NDT), we were confronted with the methodological problem that while measuring the effects of NDT, a rival hypothesis is that the decision to implement the NDT might be related to the quality of nursing care. Therefore, we measured the quality of nursing care as a possible confounding variable in relation to this outcome study. The quality of nursing care was measured on 12 wards participating in the experimental and control groups of the outcome study. Data were collected from 125 patients and 71 nurses and patients' records. The findings showed no significant differences in the quality of nursing care between the 2 groups of wards (P = .49). This method may be useful to other researchers conducting outcome research and who are confronted with a similar methodological problem.
The aim of the research reported in this thesis was to gain knowledge about the implementation of evidence‐based practice (EBP) in nursing to find a way to integrate shared decision making (SDM) with EBP in a chronic care environment in nursing, and to develop a strategy for an integrated approach of EBP and SDM in daily nursing practice in the individual aftercare for cancer survivors.
The aim of this study was to develop a valid instrument to measure student nurses’ perceptions of community care (SCOPE). DeVellis’ staged model for instrument development and validation was used. Scale construction of SCOPE was based on existing literature. Evaluation of its psychometric properties included exploratory factor analysis and reliability analysis. After pilot-testing, 1062 bachelor nursing students from six institutions in the Netherlands (response rate 81%) took part in the study. SCOPE is a 35-item scale containing: background variables, 11 measuring the affective component, 5 measuring community care perception as a placement, 17 as a future profession, and 2 on the reasons underlying student preference. Principal axis factoring yielded two factors in the affective component scale reflecting ‘enjoyment’ and ‘utility’, two in the placement scale reflecting ‘learning possibilities’ and ‘personal satisfaction’, and four in the profession scale: ‘professional development’, ‘collaboration’, ‘caregiving’, and ‘complexity and workload’. Cronbach’s α of the complete scale was .892 and of the subscales .862, .696, and .810 respectively. SCOPE is a psychometrically sound instrument for measuring students’ perceptions of community care. By determining these perceptions, it becomes possible to positively influence them with targeted curriculum redesign, eventually contributing to decreasing the workforce shortage in community nursing.
Het is essentieel dat cliënten na een opname in een ziekenhuis of revalidatiecentrum blijven werken aan een actieve leefstijl die bijdraagt aan preventie, participatie en kwaliteit van leven. Hoewel gezondheid en gedrag primair de verantwoordelijkheid is van mensen zelf, is niet iedereen in staat na thuiskomst het geleerde zelfstandig voort te zetten. Na een opname wordt de transitie naar de thuissituatie door patiënten als moeilijk ervaren, soms met achteruitgang en heropnames als gevolg. Zorgprofessionals herkennen dit ook en willen de transitie naar huis beter vormgeven. De centrale vraag die Hogeschool Leiden (Lectoraat Eigen Regie bij Fysiotherapie en Beweegzorg), Haagse Hogeschool (Lectoraat Revalidatie en Technologie), Hanze Hogeschool (Lectoraat Healthy Ageing, Allied Health & Nursing Care), zorginstellingen Basalt (revalidatiecentrum) en Nij Smellinghe (ziekenhuis) en fysiotherapiepraktijken Medifit en Havenfysio (MKB-bedrijf) willen beantwoorden is: WAT is, gezien vanuit het perspectief van de ervaringsdeskundige cliënt, bepalend voor het fysiek actief blijven en integreren van duurzaam beweeggedrag in de eigen thuissituatie tot 1 jaar na transitie vanuit de intramurale zorg. Vanuit positieve gezondheid wordt breed onderzocht hoe mensen de fysieke, sociale en emotionele uitdagingen in relatie tot fysieke activiteit hebben benaderd en ervaren in hun thuissituatie na intramurale zorgopname. Cliënten wordt gevraagd naar hun meest waardevolle en frustrerende ervaringen en activiteiten met betrekking tot fysiek actief blijven in de eerste 3 tot 12 maanden na thuiskomst. Door het gebruik van storytelling worden de ervaringsdeskundigheid en dieperliggende motivaties van cliënten centraal gesteld binnen hun persoonlijke thuissituatie. We brengen vervolgens beïnvloedbare factoren van fysieke activiteit in de thuissituatie van mensen in kaart vanuit de perspectieven positieve gezondheid, eigen regie en gedrag. Op basis van de bevindingen wordt in co-creatie een innovatieve interventie agenda opgeleverd over hoe de betrokken partners fysieke activiteit in de thuissituatie kunnen ondersteunen en hoe de samenwerking in de zorgketen beter georganiseerd kan worden.
Ouderen hebben bij een stijgende leeftijd een grotere kans op frailty (kwetsbaarheid), een toestand van verminderde reservecapaciteit die ontstaat door afname van fysieke, psychologische en sociale capaciteit. Een relatief kleine aandoening of gebeurtenis kan een sterke achteruitgang in functioneren en zorgafhankelijkheid veroorzaken, waardoor ernstige complicaties kunnen ontstaan, zoals valincidenten, ziekenhuisopname en vroegtijdig overlijden. Het is daarom van belang dat (toekomstige) zorgverleners vroegtijdig en adequaat ingrijpen om frailty te voorkomen/verminderen. Dit project is ingebed in het Centre of Expertise Healthy Ageing (speerpunt FRAILTY), het Lectoraat Healthy Ageing, Allied Health Care and Nursing (LAHC) en het SPRONG-onderzoeksprogramma FAITH, welke focust op frailty. Praktijkpartners maken structureel onderdeel uit van FAITH en van het lectoraat. Het onderzoek sluit aan bij bestaande innovatie-/kenniswerkplaatsen waarin onderwijs, onderzoek en praktijk al samenwerken. Op dit moment worden o.a. de behoeften van werkveldpartners geïnventariseerd door een student aan de hand van interviews. Er zijn veel instrumenten voorhanden om de frailty status van een cliënt te bepalen. Echter deze worden in de praktijk vaak niet gebruikt. De (toekomstige) professional beoordeelt frailty soms helemaal niet of alleen globaal op eigen oordeel. Het gevolg hiervan is dat de cliënt niet optimaal behandeld wordt met alle medische en economische (kosten) gevolgen van dien. Het doel van dit project is om: • Het professioneel handelen te versterken door het concept frailty toepasbaar te maken voor de zorgpraktijk en het zorgonderwijs • Toepasbare assessmenttools te ontwikkelen waarmee frailty beoordeeld kan worden en leidend kunnen zijn in de keuze voor interventies en dit te implementeren in het onderwijs • Te analyseren wat de kostenbesparing is voor de gezondheidszorg als de professional het bruikbare meetinstrument of set instrumenten tijdig en optimaal inzet vergeleken met de huidige situatie waarin dit niet gebeurt (zoals boven beschreven). Bedoeling is om de postdoc-positie na 2 jaar te continueren en structureel te maken.
In the Netherlands, 125 people suffer a stroke every day, which annually results in 46.000 new stroke patients Stroke patients are confronted with combinations of physical, psychological and social consequences impacting their long term functioning and quality of live. Fortunately many patients recover to their pre-stroke level of functioning, however, almost half of them never will. Consequently, rehabilitation often means that patients need to adapt to a new reality in their lives, requiring not only physical but also psychosocial adjustments. Nurses play a key role during rehabilitation of stroke patients. However, when confronted with psychosocial problems, they often feel insecure about identifying the specific psycho-social needs of the individual patient and providing adequate care. In our project ‘Early Detection of Post-Stroke Depression’, (SIA RAAK; 2010-12-36P), we developed a toolkit focusing on early identification of depression after stroke continued with interventions nurses can use during hospitalisation. During this project it became clear that evidence regarding possible interventions is scarce and inclusive. Moreover feasibility of interventions is often not confirmed. Our project showed that during the period of hospital admission patients and health care providers strongly focus on surviving the stroke and on the physical rehabilitation. Therefore, we concluded that to make one step beyond we first have to go one step back. To strengthen psychosocial care for patients after stroke we have to add, reconsider and shape knowledge in context of health care practices in a systematic way, resulting in evidence based and practice informed stepping stones. With this project we aim to collect these stepping stones and develop a nursing care programme that improves psychosocial well-being of patients after stroke, is tailored to the particular concerns and needs of patients, and is considered feasible for use in the usual care process of nurses in the stroke rehabilitation pathway.
