Purpose: This study aims to capture the complex clinical reasoning process during tailoring of exercise and dietary interventions to adverse effects and comorbidities of patients with ovarian cancer receiving chemotherapy. Methods: Clinical vignettes were presented to expert physical therapists (n = 4) and dietitians (n = 3). Using the think aloud method, these experts were asked to verbalize their clinical reasoning on how they would tailor the intervention to adverse effects of ovarian cancer and its treatment and comorbidities. Clinical reasoning steps were categorized in questions raised to obtain additional information; anticipated answers; and actions to be taken. Questions and actions were labeled according to the evidence-based practice model. Results: Questions to obtain additional information were frequently related to the patients’ capacities, safety or the etiology of health issues. Various hypothetical answers were proposed which led to different actions. Suggested actions by the experts included extensive monitoring of symptoms and parameters, specific adaptations to the exercise protocol and dietary-related patient education. Conclusions: Our study obtained insight into the complex process of clinical reasoning, in which a variety of patient-related variables are used to tailor interventions. This insight can be useful for description and fidelity assessment of interventions and training of healthcare professionals.
MULTIFILE
Background: Drug resistance is a major problem in ovarian cancer. Triggering apoptosis using death ligands such as tumour necrosis factor-related apoptosis inducing ligand (TRAIL) might overcome chemoresistance. Methods: We investigated whether acquired cisplatin resistance affects sensitivity to recombinant human (rh) TRAIL alone or in combination with cisplatin in an ovarian cancer cell line model consisting of A2780 and its cisplatin-resistant subline CP70. Results: Combining cisplatin and rhTRAIL strongly enhanced apoptosis in both cell lines. CP70 expressed less caspase 8 protein, whereas mRNA levels were similar compared with A2780. Pre-exposure of particularly CP70 to cisplatin resulted in strongly elevated caspase 8 protein and mRNA levels. Caspase 8 mRNA turnover and protein stability in the presence or absence of cisplatin did not differ between both cell lines. Cisplatin-induced caspase 8 protein levels were essential for the rhTRAIL-sensitising effect as demonstrated using caspase 8 small-interfering RNA (siRNA) and caspase-8 overexpressing constructs. Cellular FLICE-inhibitory protein (c-FLIP) and p53 siRNA experiments showed that neither an altered caspase 8/c-FLIP ratio nor a p53-dependent increase in DR5 membrane expression following cisplatin were involved in rhTRAIL sensitisation. Conclusion: Cisplatin enhances rhTRAIL-induced apoptosis in cisplatin-resistant ovarian cancer cells, and induction of caspase 8 protein expression is the key factor of rhTRAIL sensitisation. © 2011 Cancer Research UK All rights reserved.
DOCUMENT
Cancer and its treatments cause significant changes in sexuality that affect the quality of life of both patients and their partners. As these issues are not always discussed with healthcare professionals, cancer patients turn to online health communities to find answers to questions or for emotional support pertaining to sexual issues. By using a discursive psychological perspective, we explore the social actions that participants in online health forums perform when discussing sexuality. Data were collected by entering search terms in the search bars of three online health forums. Our analysis of 213 threads, containing 1,275 posts, provides insight into how participants who present themselves as women with cancer account for their sexual issues and, in doing so, orient to two intertwined norms: Having untroubled sex is part of a couple’s relationship, and male partners are entitled to having untroubled sex. We discuss the potential harmful consequences of orienting to norms related to sexual behaviour. Yet, our findings can also help healthcare professionals in broaching the topic of sexuality in conversations with cancer patients. The insights of this study into what female patients themselves treat as relevant can assist health professionals in better aligning with patients’ interactional concerns.
DOCUMENT
Introduction: Cancer survivors face physical, lifestyle, psychological, and psychosocial challenges. Despite the availability of aftercare services, survivors still have unmet needs. Digital aftercare programs may offer support, but their use is limited. This study aimed to examine what is needed to improve uptake and adoption of these programs. Additionally, it explored sociodemographic and clinical variables that may influence these needs. Methods: A mixed-methods approach was used, involving qualitative interviews and a questionnaire. The research was guided by the COM-B model of behaviour, which considers capability, opportunity, and motivation crucial for behaviour. Qualitative analysis was performed using the framework method. Statistical analyses involved descriptive statistics and regression analysis. Results: Fourteen cancer survivors were interviewed, and 213 participants completed the questionnaire. Findings indicated that most respondents had a positive or neutral attitude towards digital aftercare programs, believing these could address their cancer-related challenges. Still, only a small percentage had experience with them, and most were unaware of their existence. Many expressed a desire to be informed about them. Some were uncertain about their effectiveness. Others were concerned about a lack of reimbursement. No significant influence of the sociodemographic and clinical variables was found. Conclusion: Cancer survivors are generally positive about digital aftercare programs but are often unaware of their availability. Raising awareness, clarifying their value, and providing support and reimbursement could enhance uptake and adoption. Implications for Cancer Survivors: The current insights can help improve participation in digital aftercare programs, ultimately fostering health, well-being, and quality of life of cancer survivors.
MULTIFILE
The thoracic and peritoneal cavities are lined by serous membranes and are home of the serosal immune system. This immune system fuses innate and adaptive immunity, to maintain local homeostasis and repair local tissue damage, and to cooperate closely with the mucosal immune system. Innate lymphoid cells (ILCs) are found abundantly in the thoracic and peritoneal cavities, and they are crucial in first defense against pathogenic viruses and bacteria. Nanomaterials (NMs) can enter the cavities intentionally for medical purposes, or unintentionally following environmental exposure; subsequent serosal inflammation and cancer (mesothelioma) has gained significant interest. However, reports on adverse effects of NMon ILCs and other components of the serosal immune systemare scarce or even lacking. As ILCs are crucial in the first defense against pathogenic viruses and bacteria, it is possible that serosal exposure to NMmay lead to a reduced resistance against pathogens. Additionally, affected serosal lymphoid tissues and cells may disturb adipose tissue homeostasis. This review aims to provide insight into key effects of NMon the serosal immune system.
DOCUMENT
Wat hebben we onderzocht?: Hoop en positief denken zijn begrippen die in het dagelijks taalgebruik van mensen met kanker veelvuldig worden gebruikt. Dit proefschrift wil bijdragen aan meer kennis over en inzicht op het gebied van hoop en positief denken bij mensen met kanker in verschillende stadia van de ziekte én vanuit het perspectief van hulpverleners. Onderzoeksvragen van dit proefschrift waren: 1) Wat is de betekenis van hoop voor mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn? 2) Hoe gaan hulpverleners om met mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn en hopen op zo lang mogelijk leven? 3) Welke factoren worden geassocieerd met hoop bij mensen met kanker die bezig zijn met behandelingen? 4) Welke betekenis heeft positief denken voor mensen met kanker die met curatieve opzet (genezend) worden behandeld. We zochten antwoorden op deze vragen door de ervaringen van mensen met kanker en hulpverleners centraal te plaatsen in de studies van dit proefschrift. Resultaten: Betekenis van hoop bij mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn: Hopen wordt ervaren als stress reducerend en wordt gezien als noodzakelijk om te kunnen omgaan met hun situatie. Hopen geeft mensen met kanker veerkracht en maakt dat ze kunnen genieten in het heden. De sterkte van de hoop wordt vooral bepaald door het belang van het object waarop ze hopen, bijvoorbeeld het willen zien opgroeien van de kinderen. De sterkte van de hoop wordt nauwelijks bepaald door de kans om het doel daadwerkelijk te kunnen bereiken. Hopen geeft energie, maar kost ook energie. Mensen putten hoop uit verschillende bronnen, zoals positieve berichten van artsen. Als mensen de hoop niet uit krachtige bronnen kunnen putten, creëren mensen deze hoop zelf. Mensen gebruiken verschillende strategieën om hoop te creëren, zoals onder andere deel te nemen aan behandelingen en door vertrouwen in hun artsen te hebben. De hoop wordt bedreigd als de mogelijkheid op een negatieve uitkomst groter wordt. Het proces van het koesteren, voeden van de hoop en het verdedigen van de hoop, wanneer deze wordt bedreigd hebben we ‘the work of hope’ genoemd. Ervaringen van hulpverleners in het omgaan met ongeneeslijke zieke mensen met kanker: Onze studie laat zien dat de moeilijkheden die hulpverleners ervaren in het omgaan met hoopvolle palliatieve patiënten gebaseerd lijken te zijn op normatieve ideeën. Deze normatieve ideeën lijken gebaseerd te zijn op een gemeenschappelijk concept: een goede dood. Voor deze hulpverleners is een goede dood gebaseerd op goed afscheid kunnen nemen van hun dierbaren, zodat zij verder met hun leven kunnen. Goed afscheid kunnen nemen betekent dat de waarheid aanvaard dient te worden en dat men daarin berust. Hulpverleners zien het als hun professionele rol om patiënten te begeleiden naar de aanvaarding, berusting van het naderende einde. Hierdoor is de zorg niet altijd afgestemd op de wensen en behoeften van de patiënten. Literatuuronderzoek naar factoren geassocieerd met hoop gedurende behandelingen: Hoop is positief geassocieerd met kwaliteit van leven, sociale steun, spiritueel en existentieel welbevinden. Hoop is negatief geassocieerd met symptoomlast, psychologische distress en depressie. Geen relatie werd aangetoond tussen hoop, demografische en klinische factoren, zoals bijvoorbeeld leeftijd, geslacht en fase van de ziekte. De rol tussen hoop en angst is onduidelijk gebleven. Deze resultaten laten ons zien dat externe factoren (zoals demografische en klinische factoren) niet geassocieerd zijn met hoop. Terwijl intrinsieke factoren, wat wil zeggen factoren die worden ervaren en vastgesteld door patiënten zelf, zoals kwaliteit van leven, symptoomlast, psychologische distress en sociale steun wel geassocieerd zijn met hoop. Hoop lijkt veel meer een cognitief proces te zijn van een persoon, en gestuurd wordt door welke betekenis mensen toekennen aan factoren, dan dat deze van buitenaf wordt beïnvloed. Betekenis van positief denken bij mensen die met curatieve opzet (genezend) worden behandeld: Bij mensen met kanker die met curatieve opzet (genezend) zijn of worden behandeld blijkt niet hoop maar positief denken het centrale concept te zijn. Positief denken wil voor hen zeggen, leven alsof genezing een zekerheid is. Positief denken blijkt een manier te zijn om om te kunnen gaan met de onzekere toekomst. Mensen vinden dat ze positief moeten denken. Door positief te denken lukt het mensen om van het leven te kunnen genieten. Op deze manier kunnen ze ook de negatieve gedachten, die vaak aanwezig zijn, tijdelijk parkeren. Door dit tijdelijk parkeren van negatieve gedachten kan de stress gereduceerd worden en dit geeft ruimte om te leven. Dit leven kan dan op een meer betekenisvolle manier worden ingevuld. De mate waarin er inspanningen geleverd moeten worden om positief te denken kan per individu verschillen. Relatie hoop positief denken: Hoop en positief denken zijn afzonderlijke concepten, die dicht bij elkaar liggen en elkaar deels overlappen. Positief denken verschilt van hoop in de houding die mensen met kanker aannemen ten opzichte van de werkelijkheid. Positief denken wil zeggen dat mensen een negatieve afloop onwaarschijnlijk achten. Bij hoop is, in de ogen van wie hoopt, het bestaan van een negatieve afloop niet uit te sluiten maar daarom niet minder ongewenst. Hoop is er als een negatieve uitkomst ook mogelijk is, en tegen deze mogelijkheid willen mensen zich verzetten. Door te hopen zetten ze deze mogelijkheid als het ware achter een tochtscherm. In de curatieve fase brengt hoop geen rust wat ze met positief denken wel kunnen bewerkstelligen. Voor mensen in de curatieve fase levert hoop hen te weinig op. Hoop veronderstelt meer onzekerheid dan ze kunnen verdragen. Bij positief denken zegt men: “ik ga er vanuit dat het goed zal komen”, Bij hoop zegt men: “het kan ook goed komen”. Bij zowel hoop als positief denken gaat het over ‘iets’ wat ondraaglijk is, maar dat ‘iets’ is voor beide groepen wel iets anders. Aanbevelingen? Implicaties en aanbevelingen voor de praktijk: Het uitgangspunt voor de zorg van mensen met kanker zou moeten zijn om mensen te ondersteunen en helpen om te gaan met de uitdagingen waar ze voor staan. Een manier om zorg te bieden die afgestemd is op de wensen en behoeften van mensen met kanker, vereist in de eerste plaats dat hulpverleners weten wat deze wensen en behoeften zijn. Eenvoudige vragen als: “Wat is voor u belangrijk?” of “wat is, op dit moment, voor u belangrijk?” kunnen hierbij ondersteunend zijn. Patiënten voelen zich ondersteund als ze mogen hopen. Dat de hoop er mag zijn, ook als hetgeen waarop ze hopen, in de ogen van hulpverleners onrealistisch kan zijn. Patiënten waarderen eerlijkheid over de medische feiten die hulpverleners met hen bespreken. Deze eerlijke informatie hebben patiënten ook nodig. Ze willen immers geen valse hoop, patiënten willen weten hoe ze ervoor staan, alleen wel gecommuniceerd op een manier dat mensen hoop kunnen behouden. Hulpverleners kunnen hoop als hoop bevestigen door te zeggen: “Dat hoop ik ook, voor u”. Een helpende benadering zou kunnen zijn dat hulpverleners goed luisteren naar mensen met kanker met oprechte interesse. Door proberen te begrijpen wat mensen zeggen en daar hun boodschappen weer op af te stemmen, met eerbied voor de ambivalenties. Een persoonsgerichte benadering kan hierbij ondersteunend zijn. Implicaties voor onderwijs: Wat het onderwijs betreft, geldt dat hoop en positief denken bij mensen met kanker, of bij mensen met een (mogelijk of waarschijnlijke) ongunstige prognose in het algemeen, een thema moet zijn dat voldoende aandacht krijgt in de opleiding. Dat geldt voor de basisopleiding, maar al helemaal voor nascholingen aan zorgverleners en vrijwilligers werkzaam in de oncologische en palliatieve zorg. Eerlijke informatie geven, of eerlijk op uitspraken van patiënten reageren, en hoop niet wegnemen waar patiënten die koesteren, is niet vanzelfsprekend. Er is meer voor nodig dan vuistregels of communicatietechnieken. Onze ervaring met scholing in deze materie heeft ons geleerd dat positieve leereffecten bereikt kunnen worden door o.a. gebruik te maken van lesvormen waarin bestaande casuïstiek besproken kan worden en waarin de zorgverleners of vrijwilligers met elkaar in kleine groepjes kunnen discussiëren over deze casussen. In ziekenhuizen of andere zorginstellingen kan het ook helpen om deze thematiek te bespreken tijdens de patiëntenbespreking/ het multidisciplinair overleg of moreel beraad. Aanbevelingen voor verder onderzoek: In onze studies hebben we een aanzet gedaan om de relatie tussen de concepten hoop en positief te beschrijven, meer onderzoek naar de overeenkomsten en verschillen tussen beide concepten kan bijdragen aan een verdere conceptuele helderheid. Meer onderzoek kan ook gedaan worden naar de betekenis van hoop en positief denken bij specifieke groepen, zoals bijvoorbeeld naasten, mensen met een migratie achtergrond of bij mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn en daar langdurig (10-15 jaar) mee (moeten) leven.
DOCUMENT
Background Prehabilitation offers patients the opportunity to actively participate in their perioperative care by preparing themselves for their upcoming surgery. Experiencing barriers may lead to non-participation, which can result in a reduced functional capacity, delayed post-operative recovery and higher healthcare costs. Insight in the barriers and facilitators to participation in prehabilitation can inform further development and implementation of prehabilitation. The aim of this review was to identify patient-experienced barriers and facilitators for participation in prehabilitation. Methods For this mixed methods systematic review, articles were searched in PubMed, EMBASE and CINAHL. Articles were eligible for inclusion if they contained data on patient-reported barriers and facilitators to participation in prehabilitation in adults undergoing major surgery. Following database search, and title and abstract screening, full text articles were screened for eligibility and quality was assessed using the Mixed Method Appraisal Tool. Relevant data from the included studies were extracted, coded and categorized into themes, using an inductive approach. Based on these themes, the Capability, Opportunity, Motivation, Behaviour (COM-B) model was chosen to classify the identified themes. Results Three quantitative, 14 qualitative and 6 mixed methods studies, published between 2007 and 2022, were included in this review. A multitude of factors were identified across the different COM-B components. Barriers included lack of knowledge of the benefits of prehabilitation and not prioritizing prehabilitation over other commitments (psychological capability), physical symptoms and comorbidities (physical capability), lack of time and limited financial capacity (physical opportunity), lack of social support (social opportunity), anxiety and stress (automatic motivation) and previous experiences and feeling too fit for prehabilitation (reflective motivation). Facilitators included knowledge of the benefits of prehabilitation (psychological capability), having access to resources (physical opportunity), social support and encouragement by a health care professional (social support), feeling a sense of control (automatic motivation) and beliefs in own abilities (reflective motivation). Conclusions A large number of barriers and facilitators, influencing participation in prehabilitation, were found across all six COM-B components. To reach all patients and to tailor prehabilitation to the patient’s needs and preferences, it is important to take into account patients’ capability, opportunity and motivation.
DOCUMENT
Limited evidence is available about (non)-representativeness of participants in health-promoting interventions. The Dutch Healthy Primary School of the Future (HPSF)-study is a school-based study aiming to improve health through altering physical activity and dietary behaviour, that started in 2015 (registered in ClinicalTrials.gov on14-06-2016, NCT02800616). The study has a response rate of 60%. A comprehensive non-responder analysis was carried out, and responders were compared with schoolchildren from the region and the Netherlands using a cross-sectional design. External sources were consulted to collect non-responder, regional, and national data regarding relevant characteristics including sex, demographics, health, and lifestyle. The Chi-square test, Mann-Whitney U test, or Student's t-test were used to analyse differences.
DOCUMENT
Understanding taste is key for optimizing the palatability of seaweeds and other non-animal-based foods rich in protein. The lingual papillae in the mouth hold taste buds with taste receptors for the five gustatory taste qualities. Each taste bud contains three distinct cell types, of which Type II cells carry various G protein-coupled receptors that can detect sweet, bitter, or umami tastants, while type III cells detect sour, and likely salty stimuli. Upon ligand binding, receptor-linked intracellular heterotrimeric G proteins initiate a cascade of downstream events which activate the afferent nerve fibers for taste perception in the brain. The taste of amino acids depends on the hydrophobicity, size, charge, isoelectric point, chirality of the alpha carbon, and the functional groups on their side chains. The principal umami ingredient monosodium l-glutamate, broadly known as MSG, loses umami taste upon acetylation, esterification, or methylation, but is able to form flat configurations that bind well to the umami taste receptor. Ribonucleotides such as guanosine monophosphate and inosine monophosphate strongly enhance umami taste when l-glutamate is present. Ribonucleotides bind to the outer section of the venus flytrap domain of the receptor dimer and stabilize the closed conformation. Concentrations of glutamate, aspartate, arginate, and other compounds in food products may enhance saltiness and overall flavor. Umami ingredients may help to reduce the consumption of salts and fats in the general population and increase food consumption in the elderly.
MULTIFILE
