In de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen in Nederland van 2010 is er veel gesproken in de pers over het gebruik van social media door politici. Dit onderzoek van het Saxion Kenniscentrum Design en Technologie houdt zich specifiek bezig met het thema social media en de impact op de Tweede Kamerverkiezingen. Voor dit onderzoek is de volgende onderzoeksvraag geformuleerd: “In welke mate is er een (significante) invloed waarneembaar van het (actieve) gebruik van social media door politieke partijen en verkiezingskandidaten op de hoeveelheid stemmen die een politieke partij en een politieke kandidaat tijdens de Tweede Kamer van de Staten Generaal verkiezingen krijgt”? Vanuit Saxion hebben we een social media meetinstrument ontwikkeld dat het social media gebruik en de mate van participatie en interactie van politici kan meten en vergelijken, de Saxion Social Media Indicator (SMI). Voor alle partijen en 676 kandidaten (n = 676) zijn data verzameld aan de hand van de verkiezingsresultaten van het proces verbaal van de Kiesraad (2010) en de SMI vragen. Op basis van dit onderzoek moet geconcludeerd worden dat over het algemeen politici met behulp van social media een voorsprong op kunnen bouwen ten opzichte van hun partijgenoten die daar niets of weinig voor voelen. Vooral binnen de Partij van de Dieren, Piratenpartij, CDA, PVDA en ChristenUnie behalen actieve social media gebruikers over het algemeen meer stemmen. Er komen duidelijke significante verschillen naar voren. Dat social media niet altijd een voorsprong oplevert wordt duidelijk bij partijen als de PVV, SGP, Nieuw Nl, MenS en Partij één. Binnen de ene partij heeft social media gebruik veel meer effect dan in een andere partij. Dit heeft onlosmakelijk te maken met de doelgroep, maar ook met de wijze waarop het medium inhoudelijk wordt ingezet.
MULTIFILE
Bij de Europese verkiezingen van 2019 werden namens Nederland nooit eerder zoveel eurosceptische Europarlementariërs verkozen. Hun geluid is voor kiezers van grote waarde: Europarlementariërs van middenpartijen hebben de neiging te praten over beleidsmatige details. Eurosceptici lichten eerder de grote keuzes in Brussel uit: moet er meer of minder Europese grensbewaking komen? Is Covid-19 een reden om de binnengrenzen te sluiten? Moet er verdere EU i-uitbreiding plaatsvinden? Moet de EU grote techbedrijven aanpakken? Voor herkenbare politiek zijn herkenbare partijen nodig en dat is waar het – nog geen twee jaar na de Europese verkiezingen – totaal misgaat. Bijna al deze Europarlementariërs, behalve die van SGP i en PVV i, zijn inmiddels van partij gewisseld. Op lokaal niveau waren afsplitsingen al een vertrouwd fenomeen, maar nu doet dit zich ook regelmatig in Brussel voor. Het komt de herkenbaarheid van Europese politiek niet ten goede. Laten we kijken naar drie gevallen: Dorien Rookmaker i stapte uit Forum voor Democratie i (FvD), Toine Manders i vertrok bij 50Plus i en onlangs vertrokken nog eens drie FvD-Europarlementariërs. Waar leidt dit toe?
MULTIFILE
