In 1896 Svante Arhenius discovered that fossil fuels are a source of carbon dioxide. In 1965 the US Presidents science advisory panel reported that pollution is a major threat to society. In the 1970s atmospheric scientists Manabe, Wetherald and Sawyer confirmed that human activities are contributing factors to climate change. Richard Maxwell and Toby Miller explored the environmental impact of media technology in 2012. Kääpä explored sustainability in media in 2018, yet in 2022 sustainability in Film, TV and Media is still in its infancy, while other sectors are taking strong measures to reduce their carbon footprint. This report synthesis Elkington’s’ triple bottom line with Porters’ value chain in Film, TV, and media production as framework to teach sustainability. Research highlights the importance of Small Medium Enterprises (SMEs) in the sector and underscores Green Production strategies that reduce the carbon footprint. Research reveals that the sector has the unique potential to change the way audiences perceive sustainability using Green Content strategies and highlights the sustainability problem in distribution. Results suggest that educational institutions in Film, TV, and Media must do more to integrate sustainability into their curricula to unleash the full potential beyond sector boundaries.
LINK
Full text via link. Jonge moeders kunnen hulp goed gebruiken. Maar in het tv-programma Vier Handen op een Buik verkopen ze hun sores en privacy aan BNNVARA
LINK
Conference speaker on sustainable strategies in Film & TV.
DOCUMENT
In de periode 1960 tot 1965 werd de TV-serie De bezetting o.l.v. Loe de Jong voor het eerst live uitgezonden op de Nederlandse televisie. In de periode 1966 tot 1968 werd deze serie in ingekorte versie herhaald. In 1989-1990 is er een remake gemaakt van deze serie o.l.v. Ad van Liempt. In 2006 vat Ad van Liempt het plan op om een geheel nieuwe serie te ontwikkelen over de oorlog. Wetenschappelijk onderzoek, nieuw boven water gekomen beeldmateriaal en veranderde inzichten in het publieke debat legitimeren dit project. De redactie van Andere Tijden aangevuld met wetenschappers doen onderzoek naar de onderwerpen die van begin af min of meer vast stonden. In de opzet van de serie is er geprobeerd het verhaal van de oorlog op een andere, meer persoonlijke manier te vertellen. Er is niet gezocht naar het clichématige verhaal. Maar er is steeds geprobeerd aan de hand van persoonlijke notities zoals dagboeken, brieven en uniek, niet eerder uitgezonden materiaal de onderwerpen atypisch te behandelen. Ook is er sterk op gelet geen moraliserend oordeel te vellen over de gebeurtenissen die worden getoond (zoals wel in Loe de Jongs serie). Het project heeft een 9-delige TV-serie, een DVD-box, een website en een boek opgeleverd. De serie is hierbij leidend geweest en de site () en het boek zijn informatief en aanvullend op de serie. Er is geen radioprogramma gemaakt rond de serie hoewel het radioprogramma OVT er regelmatig over bericht heeft. In 2007 is er vervolgens een Spin-off ontstaan. Speciaal voor de jeugd en in samenwerking met Klokhuis is er een dertiendelige serie gemaakt over kinderen in de oorlog. In elke aflevering wordt het verhaal verteld van een kind dat een typerende gebeurtenis uit de oorlog heeft ondervonden of meegemaakt. Hierbij zijn dramascènes gebruikt om het perspectief vanuit het kind te versterken. Naast de serie is er een website ontwikkeld die ook is afgeleid van de serie (). Het spel dat gespeeld kan worden vertelt in grote lijnen de verhalen uit de serie. De serie “De oorlog” en “13 in de oorlog” hebben, hoewel ze (deels) door dezelfde mensen zijn gemaakt weinig relatie met elkaar. Er is uiteraard overlap in onderwerpen, maar de benadering, de vorm en structuur zijn zeer verschillend. Er is slechts een zwakke crossmediale relatie tussen de producten die over de verschillende kanalen zijn gezonden. Slechts indexaal wordt een enkele keer verwezen naar de andere media, maar de bezoeker/kijker hoeft niet te switchen om het verhaal compleet te krijgen. De afzonderlijke producten zijn uitstekend los van elkaar te gebruiken. Dat vermeld hebbende moet ook gezegd worden dat beide series en hun nevenproducten inhoudelijk voortreffelijk zijn gemaakt. De enige kritiek zou kunnen zijn dat de site van De Oorlog puur informatief is en amper mogelijkheden biedt om in dialoog te gaan met de makers en elkaar. Maar daar is (gezien de aard van het onderwerp wellicht terecht) bewust van afgezien. Qua ontwikkeling is wel duidelijk sprake van een crossmediaal project waarbij personen, bronnen en resultaten veelvuldig vanuit een duidelijk regie zijn gebruikt voor de eindproducten. Eindconclusie: Ofschoon het een interessant, goed en fraai uitgevoerd project is, kan het in mijn ogen niet echt dienen als voorbeeldig crossmediaal format, want daarvoor zijn de tv-series te leidend, is de relatie tussen de producten te zwak en wordt de doelgroep niet actief gestimuleerd om gebruik te maken van de verschillende media om zo zijn eigen verhaal te maken.
DOCUMENT
This research paper presents a Screening Room tool, inspired from the Film and TV industry, that is then applied to the game industry. The work involved the creation and development of several in-game prototypes of a Screening Room tool within the game engine Unity 5. The iterative development involved usability testing and benchmarking against an example of current game development quality assurance processes that use BugZilla. The prototype resulting from the third iteration was then tested within a commercial games company CodeGlue and it was found that an overall time saving of approximately 500% was made whilst usability being arguably better for bug finding staff whilst similar to more complex for the bug fixing staff.
DOCUMENT
Met bijdragen van Matthijs Rotte, Niniane Veldhoen, Kevin Oudshoorn, Tom Jansen, Wiel van Horck, Bram Koopman, Joshua Hazelaar. Bevat samenvattingen van de eerste afstudeeropdrachten (2009) van het lectoraat Crossmedia.
DOCUMENT
From June 28 to July 7 the National Arts Festival took place in Grahamstown, South Africa. For the 20th time Cue, a daily print newspaper about the Festival, was produced by Rhodes University journalism students. It was the first time that the newspaper was printed in full color. Cue is at the core of journalistic production during the Festival. But nowadays, what is a newspaper without pictures or without an online edition? Cue Pix, run by the photo department at the School of Journalism and Media Studies in the AMM (African Media Matrix) provides the pictures. Cue Online is run by the NML (New Media Lab) in the same building and is mostly shoveling print content online. Cue Radio and Cue TV take care of the audio and video, and broadcast during the Festival. Up to 2000 copies of Cue newspaper were printed daily with the number of sold copies around 1600. The newspaper was sold in the Grahamstown streets for 3 Rand. The number of pages of Cue ranges from 16 to 20, including advertisements. Cue is produced by students and lecturers of the School of Journalism and consists of about 50 student-reporters, 10 sub-editors, and 2 editors (who are generally University staff). The productions layout is taken care of by a group of design students. Twenty students from the photo department take care of the pictures and rework them with Adobes Photoshop. Cue TV and Cue Radio (with a total of about 10 students) brought their reporting skills to the Festival as well. Reporting about the Festival by Cue is a major happening that has been growing over the years. From print to TV, to radio and online. This is fantastic, but also reflects equal problems in the media industry: each media platform runs their own show. Print, TV, radio and photography: they all have their own targets, content production, and some coordination. In order to take full advantage of the different possibilities of all the media platforms, convergence is the keyword.
DOCUMENT
Nieuw Amerikaans onderzoek laat zien dat in de Verenigde Staten voor het eerst meer streaming video is uitgezonden via krantensites dan via websites van televisiezenders.
DOCUMENT
