De ontwikkelingen in de Arabische regio gaan momenteel erg snel, waardoor sommige informatie in dit rapport bij het lezen mogelijk al is achterhaald door de actualiteit. De AIV meent dat de politieke omwentelingen in de Arabische regio belangrijke kansen bieden voor een betere, meer op rechtsstaat en democratie gerichte omgang van westerse landen met autocratische regimes die verantwoordelijk zijn voor ernstige schendingen van mensenrechten. Weliswaar nopen zwaarwegende geopolitieke belangen tot het onderhouden van diplomatieke betrekkingen met autocratische regimes, maar dialoog en (beperkte) samenwerking op regeringsniveau mogen niet ten koste gaan van de ondersteuning van hervormingsgezinden en het maatschappelijk middenveld in die landen. Teveel hebben westerse regeringen zich in het verleden geïdentificeerd met autoritaire regimes, op basis van de onjuist gebleken veronderstelling dat dergelijke regimes voor politieke stabiliteit zouden kunnen zorgen. Ook nu is er het gevaar dat het beleid van westerse landen wordt beheerst door een taxatie van de overlevingskansen van een autocratisch regime, los van de vraag wat in het belang is van respectering van de rechten van de mens en de democratische en sociaaleconomische aspiraties van de bevolking. De AIV is van oordeel dat de Nederlandse regering zich niet moet laten gijzelen door de angst dat radicale islamitische groeperingen een greep naar de macht doen. De kans daarop neemt eerder toe dan af door een politiek van – al dan niet heimelijke – steun aan regimes die blijvend vervreemd zijn geraakt van de legitieme eisen van de burgers in de Arabische samenlevingen. De AIV concludeert dat de recente ontwikkelingen in Tunesië, Egypte en andere Arabische landen het belang onderstrepen van een gerichte versterking van het maatschappelijk middenveld (politieke partijen, maatschappelijke organisaties en vakbonden). De opbouw van een krachtig maatschappelijk middenveld vergt een lange adem, maar sorteert uiteindelijk het meeste effect bij het bevorderen van vrijheid, gerechtigheid en democratie. De AIV merkt op dat zowel Nederland als de EU reeds beschikken over passende beleidsinstrumenten ter versterking van de civil society. Echter, vooral de EU heeft in het recente verleden verzuimd de instrumenten uit het Europees Nabuurschapsbeleid (ENB) op de juiste wijze toe te passen. Zo heeft de Unie in de politieke dialoog met zuidelijke buurstaten onvoldoende nadruk gelegd op de onvolkomenheden (of zelfs afwezigheid) van de rechtsstaat en de ontwikkeling van een onafhankelijke particuliere sector die gevrijwaard is van politieke beïnvloeding. De opkomst van hervormingsbewegingen in verschillende Arabische landen verschaft de EU nieuwe kansen. Nederland beschikt met het Mensenrechtenfonds en het Fonds Ontwikkeling Pluriformiteit en Participatie in islamitische landen over passende bilaterale hulpinstrumenten waarmee een stem gegeven kan worden aan maatschappelijke organisaties die het huidige transitieproces in de Arabische regio kunnen dragen. De AIV meent echter dat investeringen in additionele expertise en analysecapaciteit noodzakelijk zijn om de regering goed te kunnen adviseren over mogelijke Nederlandse bijdragen aan versterking van de civil society in de Arabische regio. Voldoende analysecapaciteit op ambassades in de regio en nauwere samenwerking van de regering met (Nederlandse) NGO’s, instellingen voor capaciteitsopbouw van politieke partijen en de vakbeweging zijn het meest doelmatig om in deze behoefte aan expertise en analysecapaciteit te voorzien [tot besluit - conclusie van een rapport uitgebracht door commissie onder voorzitterschap van F. Korthals Altes]
The emergence of organic planning practices in the Netherlands introduces new, non-conventional, local actors initiating bottom-up urban developments. Dissatisfied with conventional practices and using opportunities during the 2008 financial crisis, these actors aim to create social value, thus challenging prevailing institutions. Intrigued by such actors becoming more present and influential in urban planning and development processes, we aim to identify who they are. We use social entrepreneurship and niche formation theories to analyse and identify three types of social entrepreneurs. The first are early pioneers, adopting roles of a developer and end-user, but lacking position and power to realize goals. Secondly, by acting as boundary spanners and niche entrepreneurs, they evolve towards consolidated third sector organizations in the position to realize developments. A third type are intermediate agents facilitating developments as boundary spanners and policy entrepreneurs, without pursuing urban development themselves but aiming at realizing broader policy goals. Our general typology provides a rich picture of actors involved in bottom-up urban developments by applying theories from domains of innovation management and business transition management to urban planning and development studies. It shows that the social entrepreneurs in bottom-up urban development can be considered the result of social innovation, but this social innovation is set within a neoliberal context, and in many cases passively or actively conditioned by states and markets.
MULTIFILE
Across European cities local entrepreneurs are joining forces in new ways, forming collectives to stimulate business growth and innovation and to create a more attractive business environment. The value of such collectives is increasingly recognized by local governments and policy measures to stimulate these initiatives are being developed. Amsterdam hosts different collaborative initiatives, including 39 business improvement districts (BIDs).The Knowledge Mile is such a collective in which shopkeepers, other local SMEs, residents work together to collectively improve a large retail area. The city of Amsterdam is also a stakeholder. Government can fill an important role in enabling the creation of collective resource management in urban settings. However, if effective regulation is missing, citizens and governing bodies have to look for incentives to find new means of addressing governance. As such, the potential for collective management of urban commons may be greater than realized so far, as there is still a lack of knowledge in this area. In this paper, we aim to bridge this gap. By means of an embedded case study approach, we analyze the interaction between the stakeholders in their development of a green zone, the Knowledge Mile Park, in the Wibautstraat. In the coming years, roofs, facades and ground level will be changed through a collaboration of residents, entrepreneurs, researchers, civil servants and students in a metropolitan Living Lab. In this Living Lab, solutions for a healthy and social environment, climate resistance and biodiversity are jointly developed, tested and shown. In our study, we will analyze the role of the governing bodies in such initiatives, and make recommendations how collectives can become more mainstream with new kinds of institutions, without an undue burden on the community.
MULTIFILE
