Health professionals’ attitudes to substance abusers have been reported as suboptimal with potential adverse consequences for the quality of health care provided. Less is known about professionals working with addicted clients in mandated contexts. The aim of this study is to gain insight into forensic social professionals’ attitudes to substance use and examine differences between subgroups of professionals. An online survey including the Brief Substance Abuse Attitude Scale was completed by 314 Dutch forensic social professionals. Overall, forensic social professionals’ attitudes to substance use and treatability were positive, but there were differences regarding needed treatment interventions and ways of controlling substance use. Professionals who work within specialist addiction services had less moralistic and stereotypical attitudes. Professionals who have personal experiences with addiction reported to be more tolerant, but at the same time more convinced of strict control of substances use of their clients
DOCUMENT
The Short-Term Assessment of Risk and Treatability: Adolescent Version (START:AV) is a risk assessment instrument for adolescents that estimates the risk of multiple adverse outcomes. Prior research into its predictive validity is limited to a handful of studies conducted with the START:AV pilot version and often by the instrument’s developers. The present study examines the START:AV’s field validity in a secure youth care sample in the Netherlands. Using a prospective design, we investigated whether the total scores, lifetime history, and the final risk judgments of 106 START:AVs predicted inpatient incidents during a 4-month follow-up. Final risk judgments and lifetime history predicted multiple adverse outcomes, including physical aggression, institutional violations, substance use, self-injury, and victimization. The predictive validity of the total scores was significant only for physical aggression and institutional violations. Hence, the short-term predictive validity of the START:AV for inpatient incidents in a residential youth care setting was partially demonstrated and the START:AV final risk judgments can be used to guide treatment planning and decision-making regarding furlough or discharge in this setting.
DOCUMENT
Background. Violent criminal offenders with personality disorders (PD’s) can cause immense harm, but are often deemed untreatable. This study aimed to conduct a randomized clinical trial to test the effectiveness of long-term psychotherapy for rehabilitating offenders with PDs. Methods. We compared schema therapy (ST), an evidence-based psychotherapy for PDs, to treatment-as-usual (TAU) at eight high-security forensic hospitals in the Netherlands. Patients in both conditions received multiple treatment modalities and differed only in the individual, study-specific therapy they received. One-hundred-three male offenders with antisocial, narcissistic, borderline, or paranoid PDs, or Cluster B PD-not-otherwise specified, were assigned to 3 years of ST or TAU and assessed every 6 months. Primary outcomes were rehabilitation, involving gradual reintegration into the community, and PD symptoms. Results. Patients in both conditions showed moderate to large improvements in outcomes. ST was superior to TAU on both primary outcomes – rehabilitation (i.e. attaining supervised and unsupervised leave) and PD symptoms – and six of nine secondary outcomes, with small to moderate advantages over TAU. ST patients moved more rapidly through rehabilitation (supervised leave, treatment*time: F(5308) = 9.40, p < 0.001; unsupervised leave, treatment*- time: F(5472) = 3.45, p = 0.004), and showed faster improvements on PD scales (treatment*- time: t(1387) = −2.85, p = 0.005). Conclusions. These findings contradict pessimistic views on the treatability of violent offenders with PDs, and support the effectiveness of long-term psychotherapy for rehabilitating these patients, facilitating their re-entry into the community
DOCUMENT
De sector Beschermd Wonen en Maatschappelijke Opvang (BW/MO) heeft te maken met een groeiend aantal forensische cliënten. Er is behoefte aan een overzicht van best practices, do’s en don’ts in het methodisch handelen bij deze doelgroep. De vraag die we met dit onderzoek willen beantwoorden is: Welke best practices zijn er in de BW/MO-sector voor de begeleiding van en zorg aan forensische cliënten? In het huidige onderzoek zijn - na een literatuurverkenning - op systematische wijze de ervaringen van forensisch sociaal werkers en cliënten verzameld en bestudeerd. Dit werd op verschillende manieren gedaan in drie fases: Fase 1: Verkenning: groepsinterviews bij 15 BW/MO-instellingen Fase 2: Verdieping: 11 casuïstiekbesprekingen bij BW/MO-instellingen Fase 3: Uitwisseling: een onlinebijeenkomst (forensisch carrousel) De forensische doelgroep binnen de BW/MO bestaat voornamelijk uit mannen met multiproblematiek, zoals verslaving, agressie en psychiatrische problemen. Ze wonen in verschillende beschermde woonvormen met meer of minder zelfstandigheid en (ambulante) begeleiding. De belangrijkste best practices die professionals tijdens de verkenning noemden zijn: het bieden van een duidelijke structuur en heldere kaders, investeren in de werkalliantie (onder andere vanuit de presentiebenadering), goede samenwerking met ketenpartners met duidelijke afspraken over ieders taken en verantwoordelijkheden, herstelgericht werken aan kleine doelen, werken aan destigmatisering, werken met signaleringsplannen en risicotaxaties, zorgvuldig plaatsen van cliënten en de inzet van vrijwilligers en forensische ervaringsdeskundigen. Een deel van de instellingen plaatst forensische cliënten bij elkaar (geclusterd) omdat forensische expertise dan gerichter kan worden ingezet, andere instellingen plaatsen forensische cliënten bij andere cliënten (gespikkeld) om normalisering in de hand te werken. In de verdiepingsfase kwamen de volgende best practices aan de orde met betrekking tot ketensamenwerking: duidelijkheid scheppen over rollen en verantwoordelijkheden, de cliënt zelf laten beslissen bij uitstroom na detentie met bajes-uit begeleiding, en driegesprekken organiseren met toezichthouder, begeleider en cliënt. Best practices met betrekking tot krachtgericht werken zijn: duidelijke grenzen stellen, zoeken naar datgene waar de cliënt zelf regie op kan voeren en bekrachtigen wat iemand bereikt binnen het kader van de bijzondere voorwaarden. Overige best practices zijn: zorgvuldige matching van cliënt en vrijwilliger en werken aan destigmatisering op verschillende niveaus. Tijdens het forensisch carrousel is de bredere toepasbaarheid van de verzamelde best practices verkend. Werkzame elementen van goede ketensamenwerking, krachtgericht en herstelgericht werken in relatie tot risico’s en probleemgedrag, de inzet van vrijwilligers en ervaringsdeskundigen en werken aan destigmatisering werden breed onderkend, maar er zijn ook uitdagingen. Deskundigheidsbevordering is daarmee zowel een best practice als een aanbeveling.
MULTIFILE
Research shows that most of the variance in depression severity levels in late life can be explained by the unmet psychological needs of patients, more in particular the care needs of patients related with psychological distress. This case report describes the treatment of an 84-year-old patient suffering from depression. Her complaints faded upon the use of nursing interventions that were defined on the basis of a systematic assessment of her care needs with the Camberwell Assessment of Needs for the Elderly. The methodical attention to her needs for care and the interventions carried out led to the patient feeling acknowledged and to a diminished need for care and a better quality of life. Although there is no scientific evidence to date, a systematic assessment of care needs may well be a meaningful addition to the nursing diagnostic process. Moreover, alleviating distress in patients by fulfilling unmet care needs through tailored interventions can be seen as an essential element of an effective multidisciplinary depression treatment process.
DOCUMENT
Dit is het eindrapport van de Global mOralHealth bijeenkomst georganiseerd door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en de universiteit van Montpellier. Docent Mondzorgkunde - Janneke Scheerman en lid van het lectoraat GGZ verpleegkunde - woonde deze bijeenkomst in oktober 2018 bij en droeg bij aan het rapport: https://www.inholland.nl/nieuws/be-helthy-be-mobile/ Als vervolg op de Global mOralHealth bijeenkomst wordt het mOralHealth handboek ontwikkeld, waaraan Janneke meeschrijft. In het handboek worden de procedures voor het ontwikkelen van mOralHealth interventies beschreven.
LINK
