Like a marker pen on a map, the Covid-19 pandemic drastically highlighted the persisting existence of borders that used to play an ever decreasing role in people´s perception and behavior over the last decades. Yes, inner European borders are open in normal times. Yes, people, goods, services and ideas are crossing the border between Germany and the Netherlands freely. Yet we see that the border can turn into a barrier again quickly and effectively and it does so in many dimensions, some of them being not easily visible. Barriers hinder growth, development and exchange and in spite of our progress in creating a borderless Europe, borders still create barriers in many domains. Differing labor law, social security and tax systems, heterogeneous education models, small and big cultural differences, language barriers and more can impose severe limitations on people and businesses as they cross the border to travel, shop, work, hire, produce, buy, sell, study and research. Borders are of all times and will therefore always exist. But as they did so for a long time, huge opportunities can be found in overcoming the barriers they create. The border must not necessarily be a dividing line between two systems. It has the potential to become a center of growth and progress that build on joint efforts, cross-border cooperation, mutual learning and healthy competition. Developing this inherent potential of border regions asks for politics, businesses and research & education on both sides of the border to work together. The research group Cross-Border Business Development at Fontys University of Applied Science in Venlo conducts applied research on the impact of the national border on people and businesses in the Dutch-German border area. Students, employees, border commuters, entrepreneurs and employers all face opportunities as well as challenges due to the border. In collaboration with these stakeholders, the research chair aims to create knowledge and provide solutions towards a Dutch-German labor market, an innovative Dutch-German borderland and a futureproof Cross-Border economic ecosystem. This collection is not about the borderland in times of COVID-19. Giving meaning to the borderland is an ongoing process that started long before the pandemic and will continue far beyond. The links that have been established across the border and those that will in the future are multifaceted and so are the topics in this collection. Vincent Pijnenburg outlines a broader and introductory perspective on the dynamics in the Dutch-German borderland.. Carla Arts observes shopping behavior of cross-border consumers in the Euregion Rhine-Meuse-North. Jan Lucas explores the interdependencies of the Dutch and German economies. Jean Louis Steevensz presents a cross-border co-creation servitization project between a Dutch supplier and a German customer. Vincent Pijnenburg and Patrick Szillat analyze the exitence of clusters in the Dutch-German borderland. Christina Masch and Janina Ulrich provide research on students job search preferences with a focus on the cross-border labor market. Sonja Floto-Stammen and Natalia Naranjo-Guevara contribute a study of the market for insect-based food in Germany and the Netherlands. Niklas Meisel investigates the differences in the German and Dutch response to the Covid-19 crisis. Finally, Tolga Yildiz and Patrick Szillat show differences in product-orientation and customer-orientation between Dutch and German small and medium sized companies. This collection shows how rich and different the links across the border are and how manifold the perspectives and fields for a cross-border approach to regional development can be. This publication is as well an invitation. Grasping the opportunities that the border location entails requires cooperation across professional fields and scientific disciplines, between politics, business and researchers. It needs the contact with and the contribution of the people in the region. So do what we strive for with our cross-border research agenda: connect!
DOCUMENT
Economische impact World Rowing Championships 2014 Van 24 tot 31 augustus 2014 vond op de Bosbaan in Amsterdam de World Rowing Championships (WRC) plaats. Met het oog op de verdere ontwikkeling van het evenement wil de World Rowing Federation (FISA inzicht krijgen in de economische impact van dit evenement. Zij heeft de Hogeschool van Amsterdam in samenwerking met Hogeschool Inholland en Sport2B gevraagd hier onderzoek naar te doen. Daarnaast heeft de FISA enkele aanvullende vragen geformuleerd over de tevredenheid van bezoekers en vrijwilligers. Bezoekers Het bezoekersaantal wordt geschat op 40.000, waarvan 30.000 unieke bezoekers. Buitenlandse bezoekers besteedden gemiddeld 77 euro per dag, Nederlandse bezoekers 27 euro en Amsterdamse bezoekers 20 euro. De bezoekers waren goed voor 28.500 overnachtingen in de dagen rondom het evenement. De totale bestedingsimpuls gerealiseerd door bezoekers bedroeg 3,1 miljoen. Deelnemers In totaal namen 1.800 atleten en begeleiders deel aan het evenement. Conservatief geschat gaven de deelnemers gemiddeld 25 euro per dag uit. De totale additionele uitgaven van atleten en begeleiders komen daarmee op 534.000 euro. In totaal waren de atleten goed voor 19.500 overnachtingen. De totale uitgaven voor de accommodatie komen daarmee op meer dan 2 miljoen euro. Zes nationale teams hebben als voorbereiding op WRC in juni deelgenomen aan de International Rowing Regatta Amsterdam (IRRA), dit genereerde een lokale economische impact van 149.000 euro. De totale bestedingsimpuls gerealiseerd door deelnemers bedroeg 2,7 miljoen euro. Organisatie en media Het saldo van in- en uitgaande geldstromen veroorzaakt door de organisatie en de media bedroeg 0,8 miljoen euro. De totale directe en indirecte economische impact: 9,2 miljoen euro.
DOCUMENT
Standard SARS-CoV-2 testing protocols using nasopharyngeal/throat (NP/T) swabs are invasive and require trained medical staff for reliable sampling. In addition, it has been shown that PCR is more sensitive as compared to antigen-based tests. Here we describe the analytical and clinical evaluation of our in-house RNA extraction-free saliva-based molecular assay for the detection of SARS-CoV-2. Analytical sensitivity of the test was equal to the sensitivity obtained in other Dutch diagnostic laboratories that process NP/T swabs. In this study, 955 individuals participated and provided NP/T swabs for routine molecular analysis (with RNA extraction) and saliva for comparison. Our RT-qPCR resulted in a sensitivity of 82,86% and a specificity of 98,94% compared to the gold standard. A false-negative ratio of 1,9% was found. The SARS-CoV-2 detection workflow described here enables easy, economical, and reliable saliva processing, useful for repeated testing of individuals.
LINK
Abstract Purpose To determine the predictive value of quality of life for mortality at the domain and item levels. Methods This longitudinal study was carried out in a sample of 479 Dutch people aged 75 years or older living independently, using a follow-up of 7 years. Participants completed a self-report questionnaire. Quality of life was assessed with the WHOQOL-BREF, including four domains: physical health, psychological, social relationships, and environment. The municipality of Roosendaal (a town in the Netherlands) indicated the dates of death of the individuals. Results Based on mean, all quality of life domains predicted mortality adjusted for gender, age, marital status, education, and income. The hazard ratios ranged from 0.811 (psychological) to 0.933 (social relationships). The areas under the curve (AUCs) of the four domains were 0.730 (physical health), 0.723 (psychological), 0.693 (social relationships), and 0.700 (environment). In all quality of life domains, at least one item predicted mortality (adjusted). Conclusion Our study showed that all four quality of life domains belonging to the WHOQOL-BREF predict mortality in a sample of Dutch community-dwelling older people using a follow-up period of 7 years. Two AUCs were above threshold (psychological, physical health). The findings offer health care and welfare professionals evidence for conducting interventions to reduce the risk of premature death.
DOCUMENT
Wat hebben we onderzocht?: Hoop en positief denken zijn begrippen die in het dagelijks taalgebruik van mensen met kanker veelvuldig worden gebruikt. Dit proefschrift wil bijdragen aan meer kennis over en inzicht op het gebied van hoop en positief denken bij mensen met kanker in verschillende stadia van de ziekte én vanuit het perspectief van hulpverleners. Onderzoeksvragen van dit proefschrift waren: 1) Wat is de betekenis van hoop voor mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn? 2) Hoe gaan hulpverleners om met mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn en hopen op zo lang mogelijk leven? 3) Welke factoren worden geassocieerd met hoop bij mensen met kanker die bezig zijn met behandelingen? 4) Welke betekenis heeft positief denken voor mensen met kanker die met curatieve opzet (genezend) worden behandeld. We zochten antwoorden op deze vragen door de ervaringen van mensen met kanker en hulpverleners centraal te plaatsen in de studies van dit proefschrift. Resultaten: Betekenis van hoop bij mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn: Hopen wordt ervaren als stress reducerend en wordt gezien als noodzakelijk om te kunnen omgaan met hun situatie. Hopen geeft mensen met kanker veerkracht en maakt dat ze kunnen genieten in het heden. De sterkte van de hoop wordt vooral bepaald door het belang van het object waarop ze hopen, bijvoorbeeld het willen zien opgroeien van de kinderen. De sterkte van de hoop wordt nauwelijks bepaald door de kans om het doel daadwerkelijk te kunnen bereiken. Hopen geeft energie, maar kost ook energie. Mensen putten hoop uit verschillende bronnen, zoals positieve berichten van artsen. Als mensen de hoop niet uit krachtige bronnen kunnen putten, creëren mensen deze hoop zelf. Mensen gebruiken verschillende strategieën om hoop te creëren, zoals onder andere deel te nemen aan behandelingen en door vertrouwen in hun artsen te hebben. De hoop wordt bedreigd als de mogelijkheid op een negatieve uitkomst groter wordt. Het proces van het koesteren, voeden van de hoop en het verdedigen van de hoop, wanneer deze wordt bedreigd hebben we ‘the work of hope’ genoemd. Ervaringen van hulpverleners in het omgaan met ongeneeslijke zieke mensen met kanker: Onze studie laat zien dat de moeilijkheden die hulpverleners ervaren in het omgaan met hoopvolle palliatieve patiënten gebaseerd lijken te zijn op normatieve ideeën. Deze normatieve ideeën lijken gebaseerd te zijn op een gemeenschappelijk concept: een goede dood. Voor deze hulpverleners is een goede dood gebaseerd op goed afscheid kunnen nemen van hun dierbaren, zodat zij verder met hun leven kunnen. Goed afscheid kunnen nemen betekent dat de waarheid aanvaard dient te worden en dat men daarin berust. Hulpverleners zien het als hun professionele rol om patiënten te begeleiden naar de aanvaarding, berusting van het naderende einde. Hierdoor is de zorg niet altijd afgestemd op de wensen en behoeften van de patiënten. Literatuuronderzoek naar factoren geassocieerd met hoop gedurende behandelingen: Hoop is positief geassocieerd met kwaliteit van leven, sociale steun, spiritueel en existentieel welbevinden. Hoop is negatief geassocieerd met symptoomlast, psychologische distress en depressie. Geen relatie werd aangetoond tussen hoop, demografische en klinische factoren, zoals bijvoorbeeld leeftijd, geslacht en fase van de ziekte. De rol tussen hoop en angst is onduidelijk gebleven. Deze resultaten laten ons zien dat externe factoren (zoals demografische en klinische factoren) niet geassocieerd zijn met hoop. Terwijl intrinsieke factoren, wat wil zeggen factoren die worden ervaren en vastgesteld door patiënten zelf, zoals kwaliteit van leven, symptoomlast, psychologische distress en sociale steun wel geassocieerd zijn met hoop. Hoop lijkt veel meer een cognitief proces te zijn van een persoon, en gestuurd wordt door welke betekenis mensen toekennen aan factoren, dan dat deze van buitenaf wordt beïnvloed. Betekenis van positief denken bij mensen die met curatieve opzet (genezend) worden behandeld: Bij mensen met kanker die met curatieve opzet (genezend) zijn of worden behandeld blijkt niet hoop maar positief denken het centrale concept te zijn. Positief denken wil voor hen zeggen, leven alsof genezing een zekerheid is. Positief denken blijkt een manier te zijn om om te kunnen gaan met de onzekere toekomst. Mensen vinden dat ze positief moeten denken. Door positief te denken lukt het mensen om van het leven te kunnen genieten. Op deze manier kunnen ze ook de negatieve gedachten, die vaak aanwezig zijn, tijdelijk parkeren. Door dit tijdelijk parkeren van negatieve gedachten kan de stress gereduceerd worden en dit geeft ruimte om te leven. Dit leven kan dan op een meer betekenisvolle manier worden ingevuld. De mate waarin er inspanningen geleverd moeten worden om positief te denken kan per individu verschillen. Relatie hoop positief denken: Hoop en positief denken zijn afzonderlijke concepten, die dicht bij elkaar liggen en elkaar deels overlappen. Positief denken verschilt van hoop in de houding die mensen met kanker aannemen ten opzichte van de werkelijkheid. Positief denken wil zeggen dat mensen een negatieve afloop onwaarschijnlijk achten. Bij hoop is, in de ogen van wie hoopt, het bestaan van een negatieve afloop niet uit te sluiten maar daarom niet minder ongewenst. Hoop is er als een negatieve uitkomst ook mogelijk is, en tegen deze mogelijkheid willen mensen zich verzetten. Door te hopen zetten ze deze mogelijkheid als het ware achter een tochtscherm. In de curatieve fase brengt hoop geen rust wat ze met positief denken wel kunnen bewerkstelligen. Voor mensen in de curatieve fase levert hoop hen te weinig op. Hoop veronderstelt meer onzekerheid dan ze kunnen verdragen. Bij positief denken zegt men: “ik ga er vanuit dat het goed zal komen”, Bij hoop zegt men: “het kan ook goed komen”. Bij zowel hoop als positief denken gaat het over ‘iets’ wat ondraaglijk is, maar dat ‘iets’ is voor beide groepen wel iets anders. Aanbevelingen? Implicaties en aanbevelingen voor de praktijk: Het uitgangspunt voor de zorg van mensen met kanker zou moeten zijn om mensen te ondersteunen en helpen om te gaan met de uitdagingen waar ze voor staan. Een manier om zorg te bieden die afgestemd is op de wensen en behoeften van mensen met kanker, vereist in de eerste plaats dat hulpverleners weten wat deze wensen en behoeften zijn. Eenvoudige vragen als: “Wat is voor u belangrijk?” of “wat is, op dit moment, voor u belangrijk?” kunnen hierbij ondersteunend zijn. Patiënten voelen zich ondersteund als ze mogen hopen. Dat de hoop er mag zijn, ook als hetgeen waarop ze hopen, in de ogen van hulpverleners onrealistisch kan zijn. Patiënten waarderen eerlijkheid over de medische feiten die hulpverleners met hen bespreken. Deze eerlijke informatie hebben patiënten ook nodig. Ze willen immers geen valse hoop, patiënten willen weten hoe ze ervoor staan, alleen wel gecommuniceerd op een manier dat mensen hoop kunnen behouden. Hulpverleners kunnen hoop als hoop bevestigen door te zeggen: “Dat hoop ik ook, voor u”. Een helpende benadering zou kunnen zijn dat hulpverleners goed luisteren naar mensen met kanker met oprechte interesse. Door proberen te begrijpen wat mensen zeggen en daar hun boodschappen weer op af te stemmen, met eerbied voor de ambivalenties. Een persoonsgerichte benadering kan hierbij ondersteunend zijn. Implicaties voor onderwijs: Wat het onderwijs betreft, geldt dat hoop en positief denken bij mensen met kanker, of bij mensen met een (mogelijk of waarschijnlijke) ongunstige prognose in het algemeen, een thema moet zijn dat voldoende aandacht krijgt in de opleiding. Dat geldt voor de basisopleiding, maar al helemaal voor nascholingen aan zorgverleners en vrijwilligers werkzaam in de oncologische en palliatieve zorg. Eerlijke informatie geven, of eerlijk op uitspraken van patiënten reageren, en hoop niet wegnemen waar patiënten die koesteren, is niet vanzelfsprekend. Er is meer voor nodig dan vuistregels of communicatietechnieken. Onze ervaring met scholing in deze materie heeft ons geleerd dat positieve leereffecten bereikt kunnen worden door o.a. gebruik te maken van lesvormen waarin bestaande casuïstiek besproken kan worden en waarin de zorgverleners of vrijwilligers met elkaar in kleine groepjes kunnen discussiëren over deze casussen. In ziekenhuizen of andere zorginstellingen kan het ook helpen om deze thematiek te bespreken tijdens de patiëntenbespreking/ het multidisciplinair overleg of moreel beraad. Aanbevelingen voor verder onderzoek: In onze studies hebben we een aanzet gedaan om de relatie tussen de concepten hoop en positief te beschrijven, meer onderzoek naar de overeenkomsten en verschillen tussen beide concepten kan bijdragen aan een verdere conceptuele helderheid. Meer onderzoek kan ook gedaan worden naar de betekenis van hoop en positief denken bij specifieke groepen, zoals bijvoorbeeld naasten, mensen met een migratie achtergrond of bij mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn en daar langdurig (10-15 jaar) mee (moeten) leven.
DOCUMENT
Background and purpose The aim of this study is to investigate changes in movement behaviors, sedentary behavior and physical activity, and to identify potential movement behavior trajectory subgroups within the first two months after discharge from the hospital to the home setting in first-time stroke patients. Methods A total of 140 participants were included. Within three weeks after discharge, participants received an accelerometer, which they wore continuously for five weeks to objectively measure movement behavior outcomes. The movement behavior outcomes of interest were the mean time spent in sedentary behavior (SB), light physical activity (LPA) and moderate to vigorous physical activity (MVPA); the mean time spent in MVPA bouts ≥ 10 minutes; and the weighted median sedentary bout. Generalized estimation equation analyses were performed to investigate overall changes in movement behavior outcomes. Latent class growth analyses were performed to identify patient subgroups of movement behavior outcome trajectories. Results In the first week, the participants spent an average, of 9.22 hours (67.03%) per day in SB, 3.87 hours (27.95%) per day in LPA and 0.70 hours (5.02%) per day in MVPA. Within the entire sample, a small but significant decrease in SB and increase in LPA were found in the first weeks in the home setting. For each movement behavior outcome variable, two or three distinctive subgroup trajectories were found. Although subgroup trajectories for each movement behavior outcome were identified, no relevant changes over time were found. Conclusion Overall, the majority of stroke survivors are highly sedentary and a substantial part is inactive in the period immediately after discharge from hospital care. Movement behavior outcomes remain fairly stable during this period, although distinctive subgroup trajectories were found for each movement behavior outcome. Future research should investigate whether movement behavior outcomes cluster in patterns.
MULTIFILE
Sensors in offices mainly measure environmental data, missing qualitative insights into office workers’ perceptions. This opens the opportunity for active individual participation in data collection. To promote reflection on office well-being while overcoming experience sampling challenges in terms of privacy, notification, and display overload, and in-the-moment data collection, we developed Click-IO. Click-IO is a tangible, privacy-sensitive, mobile experience sampling tool that collects contextual information. We evaluated Click-IO for 20-days. The system enabled real-time reflections for office workers, promoting self-awareness of their environment and well-being. Its non-digital design ensured privacy-sensitive feedback collection, while its mobility facilitated in-the-moment feedback. Based on our findings, we identify design recommendations for the evelopment of mobile experience sampling tools. Moreover, the integration of contextual data with environmental sensor data presented a more comprehensive understanding of individuals’ experiences. This research contributes to the development of experience sampling tools and sensor integration for understanding office well-being.
DOCUMENT
Purpose: The aim of this study was to assess physiotherapists’ clinical use and acceptance of a novel telemonitoring platform to facilitate the recording of measurements during rehabilitation of patients following anterior cruciate ligament reconstruction. Additionally, suggestions for platform improvement were explored. Methods: Physiotherapists from seven Dutch private physiotherapy practices participated in the study. Data were collected through log files, a technology acceptance questionnaire and focus group meetings using the “buy a feature” method. Data regarding platform use and acceptance (7-point/11-point numeric rating scale) were descriptively analysed. Total scores were calculated for the features suggested to improve the platform, based on the priority rating (1 = nice to have, 2 = should have, 3 = must have). Results: Participating physiotherapists (N = 15, mean [SD] age 33.1 [9.1] years) together treated 52 patients during the study period. Platform use by the therapists was generally limited, with the number of log-ins per patient varying from 3 to 73. Overall, therapists’ acceptance of the platform was low to moderate, with average (SD) scores ranging from 2.5 (1.1) to 4.9 (1.5) on the 7-point Likert scale. The three most important suggestions for platform improvement were: (1) development of a native app, (2) system interoperability, and (3) flexibility regarding type and frequency of measurements. Conclusions: Even though health care professionals were involved in the design of the telemonitoring platform, use in routine care was limited. Physiotherapists recognized the relevance of using health technology, but there are still barriers to overcome in order to successfully implement eHealth in routine care.
DOCUMENT
Purpose: To examine the development of multidimensional frailty, including physical, psychological and socialcomponents, over a period of seven years. To determine the effects of sociodemographic factors (gender, age, marital status, education, income) on the development of frailty. Methods: : This longitudinal study was conducted in sample of 479 community-dwelling people aged ≥ 75 years living in the municipality of Roosendaal, the Netherlands. The Tilburg Frailty Indicator (TFI), a self-report questionnaire, was used to collect data about frailty. Frailty was assessed annually. Results: : Frailty increased significantly over seven years among the people who completed the entire TFI all years (n = 121), the average score was 3.75 (SD 2.80) at baseline and 5.05 (SD 3.18) after seven years. Regarding frailty transitions, most participants remained unchanged from their baseline status. The transition from non-frail to frail was present in 8.3% to 12.6% of the participants and 5.1% to 10.7% made a transition from frail to nonfrail. Gender (woman), age (≥80 years), marital status (not married/cohabiting), high level of education, and incomes from €601-€1800 were significantly associated with a higher frailty score. Conclusion: : This study showed that multidimensional frailty, assessed with the TFI, increased among Dutch community-dwelling people aged ≥75 years using a follow-up of seven years. Gender, age, marital status, education, and income were associated with frailty transitions. These findings provide healthcare professionals clues to identify people at increased risk of frailty, and target interventions which aim to prevent or delay frailty and its adverse outcomes, such as disability and mortality.
DOCUMENT
Background: Although research on children's motor competence is a growing field of interest, especially among young children (4-6 years), several questions remain to be answered. Differences in children’s motor competence and their determinants, must be made transparent since early childhood is a critical period for the development of fundamental movement skills, and thereby a lifelong active lifestyle and health. Objective: The purpose of this cross-sectional study was to determine differences in actual motor competence (AMC), perceived motor competence (PMC) and enjoyment of physical activity among young children with different weight status. Methods: AMC, PMC and enjoyment were measured among 1708 children (50.4% male, mean age: 5.34 ± 0.73 years) from 36 primary schools in The Netherlands. AMC was measured by using the Athletic Skills Track (AST-1). The Pictorial Scale of Perceived Movement Skill Competence for Young Children was used for determining PMC and enjoyment of physical activity was measured using a Visual Analogue Scale. The data were analyzed using a three-way ANOVA to examine the differences between AMC, PMC and enjoyment by sex (boys/girls), age (4, 5, 6 years) and weight status (normal, overweight, obesity). Results: Overall, AMC was ranked as ‘average motor gifted’. Average PMC and enjoyment scores were 3.31 (SE 0.01) (1-4 scale) and 4.41 (SE 0.02) (1-5 scale) respectively. No interaction effects were found between sex, age and weight status on AMC or PMC. However, there was a statistically significant two-way interaction effect for enjoyment between age and weight status (F (4,1454) =2.464, p =.043). Relative enjoyment scores for normal weight and overweight groups between high and low enjoyment were distributed 99% to 1%. However, in the obese group there was a distribution of 92% to 8% between high and low enjoyment. Conclusions: The results of this study suggest that there are no significant differences in AMC and PMC between children of different sex, ages (4, 5 and 6 years), and weight status in this age group. However, children with obesity more often experience less enjoyment during physical activity than children with another weight status. Targeted intervention for increasing enjoyment during physical activity in combination with reducing obesity seems advisable even at young age.
DOCUMENT
