Met de transities in het sociaal domein en de daarmee veranderende rol van de sociaal werker wordt een mensenrechtenbenadering relevanter, omdat deze de neveneffecten van het nieuwe beleid voor cliënten zou kunnen ondervangen. Het sociaal werk wordt steeds vaker geprofileerd als ‘mensenrechtenberoep’ omdat deze professionals een brugfunctie vervullen tussen de leefwereld van burgers en het lokale beleid. Doordat sociaal werkers in wijkteams bepalend zijn geworden voor de toegang tot sociale zorg en ondersteuning, zouden zij een rol kunnen spelen in de manier waarop bepaalde sociaal-economische mensenrechten worden gerealiseerd. Toegang tot sociale zorg en ondersteuning kan worden gezien als onderdeel van het recht op gezondheid, het recht op een behoorlijke levensstandaard, en het recht op sociale zekerheid. Wanneer als gevolg van regelgeving en beleid belemmeringen ontstaan in toegang tot zorg, brengt dit risico’s met zich mee voor de realisatie van deze mensenrechten op lokaal niveau. Dit praktijkonderzoek schept een beeld van de invloed van sociale professionals op dit proces. Aan de hand van interviews met sociaal werkers en teamleiders in wijkteams is in kaart gebracht welke belemmeringen in toegang tot zorg en ondersteuning worden geconstateerd in de praktijk. Vervolgens is gekeken naar hoe sociaal werkers en teamleiders met deze belemmeringen omgaan.
Er vindt een verschuiving plaats van verzorgingsstaat tot participatiemaatschappij (RIVM, 2014). Er wordt van de burgers verlangd zich actief te mengen in kwesties en mee te bouwen aan een leefbare gemeente. In een poging maatschappelijke problemen te verminderen tracht de overheid burgerparticipatie te vergroten, onder andere door een Beweegvriendelijke Inrichting van de Openbare Ruimte (BIOR) (Gemeente Groningen, 2014). Dit is een initiatief waarin de openbare ruimte is ingericht om burgers te stimuleren, faciliteren en uit te dagen om te spelen, bewegen en te ontmoeten (Cammelbeeck, Engbers, Kunen & L'abée, 2013). Hieruit volgt de probleemstelling: “Wat is de relatie tussen BIOR en burgerparticipatie en wat is de rol van sociale cohesie in dit verband?”
Burgers weten weinig over hoe zij hun online veiligheid kunnen vergroten en bij hen ontbreekt vaak het gevoel van urgentie om daadwerkelijk maatregelen te nemen. De gemeente kan burgers ondersteunen met informatiepunten en extra ondersteuning van kwetsbare groepen. Kenniscentrum Cybersecurity van de Haagse Hogeschool deed onderzoek bij twee gemeenten.
