Zoekresultaten

Validation and refinement of prediction models to estimate exercise capacity in cancer survivors using the steep ramp test

OBJECTIVE: To further test the validity and clinical usefulness of the steep ramp test (SRT) in estimating exercise tolerance in cancer survivors by external validation and extension of previously published prediction models for peak oxygen consumption (Vo2peak) and peak power output (Wpeak).DESIGN: Cross-sectional study.SETTING: Multicenter.PARTICIPANTS: Cancer survivors (N=283) in 2 randomized controlled exercise trials.INTERVENTIONS: Not applicable.MAIN OUTCOME MEASURES: Prediction model accuracy was assessed by intraclass correlation coefficients (ICCs) and limits of agreement (LOA). Multiple linear regression was used for model extension. Clinical performance was judged by the percentage of accurate endurance exercise prescriptions.RESULTS: ICCs of SRT-predicted Vo2peak and Wpeak with these values as obtained by the cardiopulmonary exercise test were .61 and .73, respectively, using the previously published prediction models. 95% LOA were ±705mL/min with a bias of 190mL/min for Vo2peak and ±59W with a bias of 5W for Wpeak. Modest improvements were obtained by adding body weight and sex to the regression equation for the prediction of Vo2peak (ICC, .73; 95% LOA, ±608mL/min) and by adding age, height, and sex for the prediction of Wpeak (ICC, .81; 95% LOA, ±48W). Accuracy of endurance exercise prescription improved from 57% accurate prescriptions to 68% accurate prescriptions with the new prediction model for Wpeak.CONCLUSIONS: Predictions of Vo2peak and Wpeak based on the SRT are adequate at the group level, but insufficiently accurate in individual patients. The multivariable prediction model for Wpeak can be used cautiously (eg, supplemented with a Borg score) to aid endurance exercise prescription.

Efficacy of Physical Exercise to Offset Anthracycline‐Induced Cardiotoxicity: A Systematic Review and Meta‐Analysis of Clinical and Preclinical Studies

BackgroundPhysical exercise is an intervention that might protect against doxorubicin‐induced cardiotoxicity. In this meta‐analysis and systematic review, we aimed to estimate the effect of exercise on doxorubicin‐induced cardiotoxicity and to evaluate mechanisms underlying exercise‐mediated cardioprotection using (pre)clinical evidence.Methods and ResultsWe conducted a systematic search in PubMed, Embase, and Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL) databases. Cochrane's and Systematic Review Centre for Laboratory Animal Experimentation (SYRCLE) risk‐of‐bias tools were used to assess the validity of human and animal studies, respectively. Cardiotoxicity outcomes reported by ≥3 studies were pooled and structured around the type of exercise intervention. Forty articles were included, of which 3 were clinical studies. Overall, in humans (sample sizes ranging from 24 to 61), results were indicative of exercise‐mediated cardioprotection, yet they were not sufficient to establish whether physical exercise protects against doxorubicin‐induced cardiotoxicity. In animal studies (n=37), a pooled analysis demonstrated that forced exercise interventions significantly mitigated in vivo and ex vivo doxorubicin‐induced cardiotoxicity compared with nonexercised controls. Similar yet slightly smaller effects were found for voluntary exercise interventions. We identified oxidative stress and related pathways, and less doxorubicin accumulation as mechanisms underlying exercise‐induced cardioprotection, of which the latter could act as an overarching mechanism.ConclusionsAnimal studies indicate that various exercise interventions can protect against doxorubicin‐induced cardiotoxicity in rodents. Less doxorubicin accumulation in cardiac tissue could be a key underlying mechanism. Given the preclinical evidence and limited availability of clinical data, larger and methodologically rigorous clinical studies are needed to clarify the role of physical exercise in preventing cardiotoxicity in patients with cancer.RegistrationURL: https://www.crd.york.ac.uk/prospero; Unique identifier: CRD42019118218.

Physical education's contribution to levels of physical activity in children and adolescents

Toenemende prevalentie van overgewicht en obesitas onder jeugd wordt, in ieder geval ten dele, veroorzaakt door te weinig fysieke activiteit. Omdat ieder kind een groot deel van zijn of haar jeugdige leven op school doorbrengt kunnen scholen een centrale rol spelen in het tegengaan van deze bewegingsarmoede. Het meest voor de hand liggende schoolvak lijkt hierbij de lichamelijke opvoeding1 (LO) te zijn. De belangrijkste doelstelling van het schoolvak LO is immers om leerlingen dusdanig te motiveren en enthousiast te maken voor sport en bewegen zodat dit uiteindelijk resulteert in een actieve leefstijl, zowel buiten school als in het verdere leven. Daarnaast is LO tevens het enige verplichte schoolvak waar fysieke activiteit een centrale plek inneemt; de les zelf is in potentie ook een structurele bron van fysieke activiteit. Globaal gezien kan LO dus op een indirecte en een directe manier bijdragen aan de fysieke activiteit van leerlingen, een tweedeling die werd geïntroduceerd in hoofdstuk 1. Waar echter tot op heden onduidelijkheid over bestaat, zeker wat betreft de Nederlandse situatie, is hoe groot de bijdrage van de LO aan dagelijkse fysieke activiteit feitelijk is. De vraag die daarom centraal staat in dit proefschrift is in hoeverre het vak LO, zoals dat op dit moment gegeven wordt op basis- en voortgezet onderwijs, een bijdrage levert aan de fysieke activiteit van kinderen en adolescenten, zowel direct (de les als bron van fysieke activiteit), als indirect (motivatie voor een actieve leefstijl). Voor de beantwoording van deze vraag zijn een aantal studies uitgevoerd. Allereerst is in hoofdstuk 2 door middel van een literatuurstudie onderzocht in hoeverre interventies met een LO-component effectief zijn in het stimuleren van fysieke activiteit. Hieruit blijkt dat er alleen overtuigend bewijs bestaat voor een directe bijdrage van de les LO aan de fysieke activiteit van kinderen en adolescenten. Oftewel, in de les LO zelf wordt er matig-tot-intensief bewogen. De effecten van interventies met een LO component op de fysieke activiteit buiten school of in het latere leven zijn minder overtuigend of zelfs afwezig. In hoofdstuk 3 wordt een cross-sectionele studie beschreven waarin middels het combineren van gegevens vanuit een hartslag-versnellingsmeter met de gegevens uit een activiteitendagboek voor het eerst inzicht verkregen wordt in de daadwerkelijke bijdrage van een reguliere les LO (naast andere fysieke activiteiten zoals fietsen) aan de totale dagelijkse fysieke activiteit van middelbare scholieren. De resultaten wijzen uit dat 17% van de totale hoeveelheid beweging onder schooltijd zijn oorsprong vindt in de lessen LO en dat op dagen dat een leerling een les LO heeft, deze les verantwoordelijk is voor ongeveer 30% van de totale fysieke activiteit op die dag. Opvallend is daarnaast dat 15% van de totale fysieke activiteit op een weekdag zijn oorsprong vindt in het actief transport naar school, voornamelijk fietsen. Hoofdstuk 4 beschrijft een studie waarin de focus ligt op de intensiteit van lessen LO in het voortgezet onderwijs (VO) en het basisonderwijs (BO). Tevens is gekeken naar factoren die de intensiteit van een les beïnvloeden. De resultaten wijzen uit dat 47% en 40% van een les LO op respectievelijk het VO en het BO voldoet aan de intensiteit van bewegen zoals omschreven in de Nederlandse Norm voor Gezond Bewegen (matig-tot-intensief fysiek actief). Dit komt overeen met ongeveer een derde van de dagelijks aanbevolen hoeveelheid beweging voor deze doelgroep. Opvallend is dat op het VO jongens significant actiever zijn tijdens de lessen LO dan meisjes. Dit verschil blijkt zijn oorsprong te hebben in lessen waarin competitieve spelvormen (basketbal, voetbal etc.) centraal staan. Mogelijkerwijs verhindert de dominantie van jongens tijdens spelvormen dat meisjes in een les even actief kunnen zijn als jongens. Dit is een serieuze beperking van de mate waarin een les LO kan bijdragen aan het totale beweeggedrag van meisjes, gezien het feit dat ongeveer 60% van het Nederlandse LO curriculum uit (veelal competitieve) spelvormen bestaat.

Physical Fitness and Chemotherapy Tolerance in Patients with Early-Stage Breast Cancer

INTRODUCTION: An optimal relative dose intensity (RDI) of adjuvant chemotherapy is associated with better survival in patients with breast cancer. Little is known about the role of physical fitness in attaining an adequate RDI in patients with early stage breast cancer. We investigated the association between pre-treatment physical fitness and RDI in this population.METHODS: We pooled individual patient data from two randomized exercise trials that studied exercise programs in early breast cancer: the PACES (n = 230) and the PACT (N = 204) study. Logistic regression models were used to evaluate the association between pre-treatment fitness and achieving an optimal RDI (≥85%). In addition, we added an interaction term to the model to explore the potential moderating effect of participating in an exercise program.RESULTS: Data were available for 419 patients (mean age at diagnosis 50.0 ± 8.6 years). In the total sample, lower pre-treatment physical fitness was associated with significantly lower odds of achieving ≥85% RDI: age-adjusted OR 0.66 [95%CI 0.46-0.94]. In patients allocated to the supervised exercise intervention during chemotherapy (n = 173), the association between pretreatment physical fitness and RDI was almost completely mitigated (OR 0.95 (95%CI 0.54-1.56)), while it was more pronounced in patients who received care as usual (n = 172, OR 0.31 (95%CI 0.13-0.63) pinteraction: 0.022).CONCLUSION: Early stage breast cancer patients with relatively lower levels of pretreatment physical fitness have lower odds of achieving an optimal dose of chemotherapy. Given that physical fitness is modifiable and our results suggest that following a moderate-to-high intensity exercise training during chemotherapy could improve treatment completion, clinicians should not refrain from referring patients to supportive exercise programs because of low fitness.

Longitudinal development of cancer‐related fatigue and physical activity in childhood cancer patients

PurposeCancer‐related fatigue is one of the most distressing side effects of childhood cancer treatment. Physical activity can decrease fatigue and has positive effects on other health outcomes. Most research on physical activity pertains to adults, and the few studies that focus on children have limited follow‐up time. This study evaluates cancer‐related fatigue in children and its association with physical activity over a one‐year time period.MethodsSixty‐eight children with cancer (7–18 years) were recruited during or within the first year after treatment. Physical activity (Actical activity monitor) and cancer‐related fatigue (Pediatric Quality‐of‐Life Questionnaire Multidimensional Fatigue Scale (PedsQL‐MFS), self‐ and parent‐ reports) were assessed at baseline, 4 months, and 12 months. PedsQL‐MFS scores were compared with Dutch norms. Longitudinal association of cancer‐related fatigue with physical activity was evaluated (No. NTR 1531).ResultsGenerally, PedsQL‐MFS scores were worse than norms at baseline and 4 months, and recovered by 12 months except for the parent‐proxy scores in adolescents. Younger children (≤12 years) self‐reported comparable or better scores than norms. Physical activity generally improved over time, but patients mostly remained sedentary. During follow‐up, increased physical activity was associated with less cancer‐related fatigue.ConclusionCancer‐related fatigue in children improves over time, and increased physical activity is associated with less cancer‐related fatigue. Given the sedentary lifestyle of this population, the positive effect of physical activity on cancer‐related fatigue, and the many other health benefits of an active lifestyle, it is important to stimulate physical activity in childhood cancer patients and survivors.

Effects of a combined physical and psychosocial training for children with cancer