A considerable amount of literature on peer coaching suggests that the professional development of teachers can be improved through experimentation, observation, reflection, the exchange of professional ideas, and shared problem-solving. Reciprocal peer coaching provides teachers with an opportunity to engage in such activities in an integrated form. Even though empirical evidence shows effects of peer coaching and teacher satisfaction about coaching, the actual individual professional development processes have not been studied extensively. This article offers a way to analyze and categorize the learning processes of teachers who take part in a reciprocal peer coaching trajectory by using the Interconnected Model of Teacher Professional Growth as an analytical tool. Learning is understood as a change in the teacher's cognition and/or behavior. The assumption underlying the Interconnected Model of Teacher Professional Growth is that change occurs in four distinct domains that encompass the teacher's professional world: the personal domain, the domain of practice, the domain of consequence and the external domain. Change in one domain does not always lead to change in another, but when changes over domains do occur, different change patterns can be described. Repeated multiple data collection methods were used to obtain a rich description of patterns of change of four experienced secondary school teachers. The data sources were: audiotapes of coaching conferences, audiotapes of semi-structured learning interviews by telephone, and digital diaries with teacher reports of learning experiences. Qualitative analysis of the three data sources resulted in two different types of patterns: including the external domain and not including the external domain. Patterns of change within a context of reciprocal peer coaching do not necessarily have to include reciprocal peer coaching activities. When, however, patterns do include the external reciprocal peer coaching domain, this is often part of a change process in which reactive activities in the domains of practice and consequence are involved as well. These patterns often demonstrate more complex processes of change.
This dissertation describes a research project about the communication between communication vulnerable people and health care professionals in long-term care settings. Communication vulnerable people experience functional communication difficulties in particular situations, due to medical conditions. They experience difficulties expressing themselves or understanding professionals, and/or professionals experience difficulties understanding these clients. Dialogue conversations between clients and professionals in healthcare, which for example concern health-related goals, activity and participation choices, diagnostics, treatment options, and treatment evaluation, are, however, crucial for successful client-centred care and shared decision making. Dialogue conversations facilitate essential exchanges between clients and healthcare professionals, and both clients and professionals should play a significant role in the conversation. It is unknown how communication vulnerable people and their healthcare professionals experience dialogue conversations and what can be done to support successful communication in these conversations. The aim of this research is to explore how communication vulnerable clients and professionals experience their communication in dialogue conversations in long-term care and how they can best be supported in improving their communication in these conversations.
De zogenoemde “21th century skills” worden, aldus het Ministerie van Onderwijs, steeds belangrijker. Het zijn eigenschappen die we terugvinden in de eindtermen van vrijwel alle hbo-opleidingen en die – in de woorden van Donald Schön – de kern zijn van een “reflective practitioner” : een vakvrouw of –man, die zichzelf in complexe situaties kan sturen en daardoor productief blijft. Eerder onderzoek van het lectoraat Pedagogiek van de Beroepsvorming heeft aangetoond dat een leeromgeving gericht op zelfsturing aan drie condities moet voldoen: er moet sprake zijn van praktijkgestuurd onderwijs, studenten moeten de kans krijgen een dialoog aan te gaan over de zin en betekenis van hun ervaringen in het praktijkgestuurde onderwijs en studenten moeten medezeggenschap hebben over hun eigen leerproces. Met name het realiseren van een dialoog blijkt echter heel moeilijk te zijn. Zowel docenten als studenten (en ook de onderwijsmanagers) zijn gewend aan onderwijs waarin zin en betekenis nauwelijks ter discussie staat. Het gevolg is dat ze vooral gericht zijn op reproductief en niet op betekenis-gericht leren. Zelfsturing vereist evenwel deze laatste vorm van leren. Zelfsturing vereist een dialoog over de zin en betekenis van ervaringen die de student “raken”. Dergelijke ervaringen roepen veelal emoties op die in eerste instantie niet begrepen worden. Zin en betekenis zijn “geen dingen in een doosje”; ze worden gaandeweg duidelijk in een gesprek waarin de docent verklaart noch verheldert, maar samen met de student op zoek gaat naar de juiste woorden. Dat zijn woorden waarvan de student voelt dat ze haar in staat stellen iets uit te drukken dat voorheen nog niet onder woorden gebracht kon worden. In dit boek wordt vanuit verschillende perspectieven en op basis van empirisch onderzoek ingegaan op de vraag in hoeverre het hbo er in slaagt een dergelijke dialoog met haar studenten te realiseren. Tevens wordt stilgestaan bij methoden om zo’n dialoog te realiseren.
