Aim(s): To understand how nurses experience their positioning amidst hospital crises. Background: Nursing leadership literature is predominantly focused on the skills and competencies of nurses and less on the relations in practice with nurses. Nurses are often valued for bedside care but are overlooked in strategic decision-making during crises. Foundational research emphasizes the need for nurses’ equal participation in interprofessional healthcare practices and governance. Methods: We conducted a qualitative interpretive interview and focus group study, amidst the COVID-19 crisis. We interviewed 64 chairs of nurse councils and deepened our understanding of our initial findings in four focus groups with 34 participants. Results: Nurses differ widely on (a) what is important to them in crisis management, (b) how they can contribute to crisis management, and (c) how they value their involvement or lack of it. Furthermore, we uncovered three relational leadership struggles for nurses concerning (1) navigating, (2) positioning, and (3) collaborating, in crisis management structures. Conclusion: The ailing positioning and representation of nurses in crisis management result from their limited participation in strategic decision-making, and the lack of intervention on this by board members, physicians, and managers. Implications for Nursing Management: This study highlights the need for agents such as board members, managers, physicians, and nurses themselves to create clear frameworks and policies that define nurses’ roles in crisis situations, emphasizing the importance of addressing power dynamics and enhancing communication and collaboration in hospital settings. Effective crisis management requires involving nurses from the start, providing regular training, and promoting a more equal approach to teamwork. Understanding relational leadership and its impact during crises can empower nurses and improve overall hospital crisis response.
LINK
Dit proefschrift behandelt de vraag hoe maatschappelijke actoren (‘crisismakelaars’) een sluimerende crisis aan de orde stellen, en hoe, op grond van inzicht in dit soort processen, overheidscommunicatie kan bijdragen aan het eerder identificeren en beter interpreteren van een dergelijke crisis.
DOCUMENT
De psychische stoornis depressie geldt wereldwijd als centraal probleem voor de volksgezondheid. De vraag echter wat depressie precies is, kent nogal uiteenlopende antwoorden. Bovendien ligt het dominante kader waarbinnen men geacht wordt psychische stoornissen te benaderen en te behandelen vanuit verschillende zijden onder vuur. In dit artikel wordt in plaats van een biomedisch en individualiserend perspectief een cultuurfilosofisch licht op het fenomeen geworpen. Wat zegt de zogeheten depressie-epidemie over de aard van onze hedendaagse cultuur en de plaats van het individu daarbinnen? Op welke wijze wordt het individu door deze cultuur beïnvloed of gevormd? Is deze ‘vorming’ wellicht depressogeen, maakt zij ons in zekere zin ontvankelijker voor datgene wat wij ‘depressieve stoornis’ noemen? Dat laatste is inderdaad het geval, zo luidt hier de gedachte. Depressie is in de grond niet zozeer extreme somberheid of geremdheid, maar existentieel isolement. En de hyperindividualistische en ultradynamische aard van onze laatmoderne, ultraliberale cultuur werkt zulk isolement in de hand.
DOCUMENT
In deze contextanalyse voor het onderzoeksproject ‘The Next Level @ Crisis via Crossmedia’ worden vier cases uitgewerkt: 1. Aardgasbevingen in Groningen 2. De vermissingszaak Ruben en Julian 3. Overval op juwelier in Deurne 4. De Eindhovense ‘kopschoppers’ De cases worden eerst apart doorgelicht op de volgende onderdelen: Kenmerken case; crisistype, contextfactoren Contextontwikkeling; kaders, frames Kwesties en sociale media; dilemma’s, geruchten Leerprocessen; leren van en leren in crises Vervolgens wordt voor elk van deze onderdelen geanalyseerd welke verschillen en overeenkomsten er zijn tussen de cases, en welke conclusies kunnen worden getrokken op basis van case-overstijgende inzichten.
DOCUMENT
A tangible proof of the meaning and scope of human flourishing that can change not only organizations but also entire societies, is given by Robert Schuman, the French Minister of Foreign Affairs who launched the Schuman Declaration (1950) that gave birth to the EU. His leitmotiv was to be a faithful instrument in the hands of God in whichever circumstances. A strong personal relationship with God characterized his entire personal and professional life and implied the heroic practice of virtues. He strove for peace on the continent and therefore for reconciliation between France and Germany - countries that had been archenemies since the Treaty of Verdun (843). He previewed a peace project on coal and steel, former instruments of war. Schuman pursued a policy of reconciliation from the moment he became a member of the French Parliament (1919) and even during his captivity during the Second World War. His coherence of life was acknowledged by friend and foe and recognized also professionally. His profound Catholic faith brought human flourishing that changed not only French-German relationships, not only Europe, but the entire world. Schuman’s Europe would strive towards political unification through economic cooperation – as a means! – at the service of man and his transcendence so that man could flourish. These days man seems to be an instrument of the economy and politics instead of the other way round. A good moment to revive the person and thoughts of the Father of Europe.
DOCUMENT
Wie denkt dat het debat over Zwarte Piet een debat over ‘niets’ is, doet er goed aan twee dingen te beseffen. Allereerst dat dit in hoge mate gepolariseerde debat niet op zich staat. Integendeel, het is een voorbeeld (te midden van vele andere) van felle (over)reactie van veranderingsgezinde activisten enerzijds en behoudzuchtige burgers die zich in hun zekerheden bedreigd voelen anderzijds. Bron: Lessen uit crises en mini-crises 2014.
LINK
Abstract Educational escape rooms (EERs) are live-action, team-based games used to teach content-related and generic knowledge and skills. Instead of students just playing the EER, we believed that giving them the opportunity to create their own EERs would augment the learning efects of this teaching method. We report on the feasibility, evaluation, and lessons learned of our assignment on an opioid epidemic-based EER. This original teaching method appealed to most students, but the workload was evaluated to be too high. Our lessons learned include the need for sufcient (extrinsic) motivation, careful explanation of the assignment, and small group sizes.
MULTIFILE
Fulltext via link. Cultureel antropologe Ada Ruis is vertrouwd met Syrië. Ze bezocht het land regelmatig. Hier in Nederland volgt zij het leven van Layla, die als Syrische vluchtelinge samen met man en kinderen haar weg in Nederland zoekt.
LINK
De maat is vol: jonge mensen spijbelen voor het klimaat. Maar de ecologische crisis is een crisis in ons denken, en daarmee ook een crisis in ons onderwijs. Het aangaan van de grote ecologische en economische uitdagingen is niet geholpen met ‘oud denken’. Ze vragen om mensen die minder atomistisch en meer ecologisch kunnen denken over hoe zaken elkaar beïnvloeden en met elkaar verbonden zijn. Leren kritisch te denken is niet genoeg. Ontwerpgericht leren denken en samen nieuwe kennis construeren, is cruciaal. Velen zien leren als een neurologisch of cognitief informatieverwerkingsproces. Leren is vooral een psychologisch proces waarbij kennis in-ter-actie ontstaat. In de rede wordt deze stelling conceptueel besproken en onderbouwd met semantische, sociale netwerkanalyses van student-interacties. De rede eindigt met handreikingen voor studenten en docenten voor responsief en kennisconstruerend leren.
DOCUMENT
Het is zo simpel en voor de hand liggend, dat je je afvraagt waarom niemand het eerder heeft bedacht: het Ready2Help-netwerk van het Rode Kruis. Afgelopen zaterdag lanceerde Het Rode Kruis het netwerk waarin behulpzame burgers zich beschikbaar kunnen stellen om bij een calamiteit de hulpdiensten een helpende hand te bieden. Met simpele activiteiten waarvoor geen training noodzakelijk is. Zoals zandzakken vullen, mensen wegbrengen of tolken in een vreemde taal die je toevallig beheerst. Het Rode Kruis zoekt 50.000 vrijwilligers die – als de nood aan de man is - met een sms’je worden opgeroepen. Het zou mij verbazen als ze dat aantal niet bij elkaar krijgen.
LINK
