Overgewaaid uit de VS begint in Nederland spoken word ook steeds meer vaste voet aan de grond te krijgen. Dichter en onderzoeker Anne Braakman legde zijn oor te luister in de spoken word-scene en beschrijft in dit artikel zijn bevindingen. Hij zag dat drie waarden centraal staan: expressie, community en (maatschappelijke) beïnvloeding. Dit artikel gaat over spoken word. In de spoken word-scene dragen mensen – die zichzelf afwisselend aanduiden als woordkunstenaar, spoken word-artiest, dichter, poëet, schrijver, performer, schrijvende performer of performende schrijver – gedichten voor aan een publiek. Soms is hier muzikale begeleiding bij, maar doorgaans niet. De gedichten zijn geschreven ‘om (vooral) gehoord te worden’ (Van der Starre, 2019, p. 1). Er is groeiende academische aandacht voor spoken word. Vooral in de Engelstalige literatuur, die vaak gaat over de situatie in de Verenigde Staten, bestaan bijvoorbeeld studies over slam poetry (Somers-Willett, 2005) en over spoken word in educatieve contexten als scholen, buurthuizen of volwassenenonderwijs (Merriweather, 2011; Williams, 2015; Fisher, 2003). Soms wordt het besproken als critical pedagogy in de context van rap en hiphop (Biggs-El, 2012) of als alternatieve en kritische kennisbron voor de dominante cultuur (Fisher, 2003; Chepp, 2012). Er lijkt echter relatief weinig aandacht te zijn voor spoken word als op zich staand fenomeen. Ook is er in de literatuur geen eenstemmige definitie of een afbakening van het genre, en is er evenmin onderzoek over (het relatieve belang van) de verschillende historische wortels. In Nederland bestaat zo goed als geen academische literatuur over spoken word. Aan het voordragen van poëzie wordt wel aandacht besteed (Dera, 2014; Franssen, 2012), maar spoken word is nog amper zichtbaar. Van der Starre (2021) besteedt in haar proefschrift over wat gedichten betekenen voor mensen in het voorbijgaan aandacht aan spoken word, vooral in relatie tot het literaire establishment. In een eerdere publicatie (Van der Starre, 2017) besteedt ze aandacht aan slam poetry en performance.Dit artikel beschrijft een (auto-)etnografisch geïnspireerde exploratieve casestudie naar de Nederlandse spoken word-scene en maakt daarmee een begin met het vullen van de kennislacune. Centrale onderzoeksvraag in dit artikel luidt: Wat is de waarde van participatie voor de beoefenaars van spoken word? Om die waarde te onderzoeken richt ik me uitgebreid op het tweede compartiment uit het in de inleiding van dit themanummer besproken model van Bisschop Boele. Daarnaast besteed ik en passant ook aandacht aan de andere drie compartimenten. Zo begin ik met korte beschrijvingen van twee spoken word-bijeenkomsten, gebaseerd op mijn veldwerkaantekeningen: een bewust gefragmenteerde versie van een thick description (compartiment 1uit het model). Ik vul deze eerste blik op de scene aan met een beknopte beschrijving van de geschiedenis en de maatschappelijke situering (compartiment 4) van het genre. Vervolgens beschrijf ik de gekozen theoretische achtergronden en de methodologie en de bevindingen van mijn onderzoek. De teksten in kaders zijn mijn eigen poëtische reflecties tijdens mijn onderzoek.
Social scientists of conservation typically address sources of legitimacy of conservation policies in relation to local communities’ or indigenous land rights, highlighting social inequality and environmental injustice. This chapter reflects on the underlying ethics of environmental justice in order to differentiate between various motivations of conservation and its critique. Conservation is discussed against the backdrop of two main ethical standpoints: preservation of natural resources for human use, and protection of nature for its own sake. These motivations will be examined highlighting mainstream conservation and alternative deep ecology environmentalism. Based on this examination, this chapter untangles concerns with social and ecological justice in order to determine how environmental and human values overlap, conflict, and where the opportunity for reconciliation lies, building bridges between supporters of social justice and conservation. https://www.springer.com/gp/book/9783319713113#aboutBook LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/helenkopnina/
MULTIFILE
According to the critics of conventional sustainability models, particularly within the business context, it is questionable whether the objective of balancing the social, economic and environmental triad is feasible, and whether human equality and prosperity (as well as population growth) can be achieved with the present rate of natural degradation (Rees 2009). The current scale of human economic activity on Earth is already excessive; finding itself in a state of unsustainable ‘overshoot’ where consumption and dissipation of energy and material resources exceed the regenerative and assimilative capacity of supportive ecosystems (Rees 2012). Conceptualizing the current ‘politics of unsustainability’, reflected in mainstream sustainability debates, Blühdorn (2011) explores the paradox of wanting to ‘sustain the unsustainable, noting that the socio-cultural norms underpinning unsustainability support denial of the gravity of our planetary crises. This denial concerns anything from the imminence of mass extinctions to climate change. As Foster (2014) has phrased it: ‘There was a brief window of opportunity when the sustainability agenda might, at least in principle, have averted it’. That agenda, however, has failed. Not might fail, nor even is likely to fail – but has already failed. Yet, instead of acknowledging this failure and moving on from the realization of the catastrophe to the required radical measures, the optimists of sustainable development and ecological modernization continue to celebrate the purported ‘balance' between people, profit and planet. This is an Accepted Manuscript of a book chapter published by Routledge/CRC Press in "A Future Beyond Growth: Towards a Steady State Economy" on 4/14/16 ,available online: https://doi.org/10.4324/9781315667515 LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/helenkopnina/
MULTIFILE
