This paper describes some explorations on the concept of disassemblability as an important circularity indicator for products because of its severe impact on reuse value. Although usefulness of the concept for determining disassembly strategies and for improving circular product design clearly shows in earlier studies, the link with Industry 4.0 (I4.0)-related process innovation is still underexposed. For further technical development of the field of remanufacturing, research is needed on tools & training for operators, diagnostics, disassembly/repair instructions and forms of operator support. This includes the use of IoT and cobots in remanufacturing lines for automatic disassembly, sorting and recognition methods; providing guidance for operators and reduction of change-over times. A prototype for a disassembly work cell for a mobile phone has been developed together with researchers and students. This includes the removal of screws by means of a cobot using both vision & the available info in the product’s Bill-Of-Materials, the removal of covers, opening of snap fits and replacement of modules. This prototyping demonstrates that it is relatively easy to automate disassembly operations for an undamaged product, that has been designed with repairability in mind and for which product data and models are available. Process innovations like robotisation influence the disassemblability in a positive way, but current indicators like a Disassembly Index (DI) can’t reflect this properly. This study therefore concludes with suggestions for an evaluation of disassemblability by looking at the interaction between product, process and resources in a coherent way.
MULTIFILE
Author supplied: A manufacturing process can be described by a sequence or combination of production steps. Based on this approach a manufacturing system has been developed that is capable to produce several different products in parallel. A batch size of one unit is possible and the production is pull-driven. The manufacturing system is based on agent technology and a special so-called product agent collects information about the assembly process. This agent will be connected to the actual product and can guide the disassembly process at the end of the products life. The agent will show the inverse steps to be taken to take a product apart. This approach can be used in the agent based manufacturing process described in this paper but the concept can also be used for other manufacturing systems. The paper discusses the possibilities as well as the restrictions of the method proposed here.
DOCUMENT
This chapter explains in brief what is needed to achieve more sustainable manufacturing processes. It develops both aspects of sustainable, economic, and technical feasibility with most focus on the latter. Remanufacturing processes are described together with relevant factors that enhance their effectivity and efficiency. An overview is given of what kind of shopfloor innovations are required in the near future and some suggestions on how digital and other Industry 4.0 technologies could help to move toward circular manufacturing.
MULTIFILE
Mkb-bedrijven in de maakindustrie vragen steeds meer om de-assemblage oplossingen, voor het uit elkaar halen van producten als deze End-of-Life zijn. De wens van bedrijven om ‘het goede’ te doen voor mens en klimaat, speelt een rol, maar duurzaamheid wordt natuurlijk ook steeds meer afgedwongen door CSRD, CSDDD, ESPR en andere regelgeving. Gezien de tekorten op de arbeidsmarkt zal dit (deels) geautomatiseerd en m.b.v. digitalisering aangepakt moeten worden. Veel bestaande producten zijn ontwikkeld zonder aandacht te besteden aan de-assemblage (ook wel demanufacturing). Werkvoorbereiding voor demanufacturing is nog niet geprofessionaliseerd. ‘Disassemblability’ ofwel de mate waarin een product gemakkelijk uit elkaar gehaald kan worden is een belangrijke variabele (Turkbay Romano et al., 2024). Kennis hierover, die wel door praktijkervaring aanwezig is, is niet geparametriseerd of gekoppeld aan specifieke producteigenschappen, waardoor elk demanufacturing plan ‘to-order’ gemaakt moet worden. Ook triage (Moeten we dit doen? Hoe gaan we het doen?) bij intake van productseries of individuele producten is belangrijk, maar criteria om te bepalen of hergebruik op product, component of materiaalniveau de moeite waard is ontbreken vaak. De stakeholders van dit project zien de noodzaak om stappen te zetten richting het vormgeven van de ‘demanufacturing guide’ in een productpaspoort, en het slim vullen hiervan, zodat ze benodigde de-assemblage handelingen en tools ‘smart’ kunnen bepalen, op basis van de -nu vaak beperkte- beschikbare productinformatie. Het doel van het project is dan ook te komen tot een gestandaardiseerde beschrijving voor de-assemblage, op basis van o.a. het fysieke product zelf, als onderdeel van een digitaal productpaspoort. Zo’n aanpak draagt bij aan hogere productiviteit, maar ook aan het beter voorspellen van de-assemblage kosten en daarmee het selecteren van producten met een interessante circulaire business case.
