Determining the onset of the dying phase is important, because care aims and interventions change once this phase begins. In the dying phase, maximising comfort is paramount, even if doing so causes a deterioration of cognitive functions. In this delicate context, it is necessary to give special attention to the patient's personal wishes, spiritual guidance, and rituals, and to the emotional support of relatives. To initiate a care plan for the dying, health professionals must recognise and acknowledge when a patient enters the dying phase. This article describes hospital nurses' perspectives on the signs and symptoms that herald the onset of the dying phase in oncology patients, obtained via three focus group discussions. A broad range of signs and symptoms were reported and are presented here as a conceptual model. Further research is needed to determine whether the signs and symptoms that mark the onset of the dying phase in oncology patients may be tumour-specific.
LINK
Why are risk decisions sometimes rather irrational and biased than rational and effective? Can we educate and train vocational students and professionals in safety and security management to let them make smarter risk decisions? This paper starts with a theoretical and practical analysis. From research literature and theory we develop a two-phase process model of biased risk decision making, focussing on two critical professional competences: risk intelligence and risk skill. Risk intelligence applies to risk analysis on a mainly cognitive level, whereas risk skill covers the application of risk intelligence in the ultimate phase of risk decision making: whether or not a professional risk manager decides to intervene, how and how well. According to both phases of risk analysis and risk decision making the main problems are described and illustrated with examples from safety and security practice. It seems to be all about systematically biased reckoning and reasoning.
DOCUMENT
Wat hebben we onderzocht?: Hoop en positief denken zijn begrippen die in het dagelijks taalgebruik van mensen met kanker veelvuldig worden gebruikt. Dit proefschrift wil bijdragen aan meer kennis over en inzicht op het gebied van hoop en positief denken bij mensen met kanker in verschillende stadia van de ziekte én vanuit het perspectief van hulpverleners. Onderzoeksvragen van dit proefschrift waren: 1) Wat is de betekenis van hoop voor mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn? 2) Hoe gaan hulpverleners om met mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn en hopen op zo lang mogelijk leven? 3) Welke factoren worden geassocieerd met hoop bij mensen met kanker die bezig zijn met behandelingen? 4) Welke betekenis heeft positief denken voor mensen met kanker die met curatieve opzet (genezend) worden behandeld. We zochten antwoorden op deze vragen door de ervaringen van mensen met kanker en hulpverleners centraal te plaatsen in de studies van dit proefschrift. Resultaten: Betekenis van hoop bij mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn: Hopen wordt ervaren als stress reducerend en wordt gezien als noodzakelijk om te kunnen omgaan met hun situatie. Hopen geeft mensen met kanker veerkracht en maakt dat ze kunnen genieten in het heden. De sterkte van de hoop wordt vooral bepaald door het belang van het object waarop ze hopen, bijvoorbeeld het willen zien opgroeien van de kinderen. De sterkte van de hoop wordt nauwelijks bepaald door de kans om het doel daadwerkelijk te kunnen bereiken. Hopen geeft energie, maar kost ook energie. Mensen putten hoop uit verschillende bronnen, zoals positieve berichten van artsen. Als mensen de hoop niet uit krachtige bronnen kunnen putten, creëren mensen deze hoop zelf. Mensen gebruiken verschillende strategieën om hoop te creëren, zoals onder andere deel te nemen aan behandelingen en door vertrouwen in hun artsen te hebben. De hoop wordt bedreigd als de mogelijkheid op een negatieve uitkomst groter wordt. Het proces van het koesteren, voeden van de hoop en het verdedigen van de hoop, wanneer deze wordt bedreigd hebben we ‘the work of hope’ genoemd. Ervaringen van hulpverleners in het omgaan met ongeneeslijke zieke mensen met kanker: Onze studie laat zien dat de moeilijkheden die hulpverleners ervaren in het omgaan met hoopvolle palliatieve patiënten gebaseerd lijken te zijn op normatieve ideeën. Deze normatieve ideeën lijken gebaseerd te zijn op een gemeenschappelijk concept: een goede dood. Voor deze hulpverleners is een goede dood gebaseerd op goed afscheid kunnen nemen van hun dierbaren, zodat zij verder met hun leven kunnen. Goed afscheid kunnen nemen betekent dat de waarheid aanvaard dient te worden en dat men daarin berust. Hulpverleners zien het als hun professionele rol om patiënten te begeleiden naar de aanvaarding, berusting van het naderende einde. Hierdoor is de zorg niet altijd afgestemd op de wensen en behoeften van de patiënten. Literatuuronderzoek naar factoren geassocieerd met hoop gedurende behandelingen: Hoop is positief geassocieerd met kwaliteit van leven, sociale steun, spiritueel en existentieel welbevinden. Hoop is negatief geassocieerd met symptoomlast, psychologische distress en depressie. Geen relatie werd aangetoond tussen hoop, demografische en klinische factoren, zoals bijvoorbeeld leeftijd, geslacht en fase van de ziekte. De rol tussen hoop en angst is onduidelijk gebleven. Deze resultaten laten ons zien dat externe factoren (zoals demografische en klinische factoren) niet geassocieerd zijn met hoop. Terwijl intrinsieke factoren, wat wil zeggen factoren die worden ervaren en vastgesteld door patiënten zelf, zoals kwaliteit van leven, symptoomlast, psychologische distress en sociale steun wel geassocieerd zijn met hoop. Hoop lijkt veel meer een cognitief proces te zijn van een persoon, en gestuurd wordt door welke betekenis mensen toekennen aan factoren, dan dat deze van buitenaf wordt beïnvloed. Betekenis van positief denken bij mensen die met curatieve opzet (genezend) worden behandeld: Bij mensen met kanker die met curatieve opzet (genezend) zijn of worden behandeld blijkt niet hoop maar positief denken het centrale concept te zijn. Positief denken wil voor hen zeggen, leven alsof genezing een zekerheid is. Positief denken blijkt een manier te zijn om om te kunnen gaan met de onzekere toekomst. Mensen vinden dat ze positief moeten denken. Door positief te denken lukt het mensen om van het leven te kunnen genieten. Op deze manier kunnen ze ook de negatieve gedachten, die vaak aanwezig zijn, tijdelijk parkeren. Door dit tijdelijk parkeren van negatieve gedachten kan de stress gereduceerd worden en dit geeft ruimte om te leven. Dit leven kan dan op een meer betekenisvolle manier worden ingevuld. De mate waarin er inspanningen geleverd moeten worden om positief te denken kan per individu verschillen. Relatie hoop positief denken: Hoop en positief denken zijn afzonderlijke concepten, die dicht bij elkaar liggen en elkaar deels overlappen. Positief denken verschilt van hoop in de houding die mensen met kanker aannemen ten opzichte van de werkelijkheid. Positief denken wil zeggen dat mensen een negatieve afloop onwaarschijnlijk achten. Bij hoop is, in de ogen van wie hoopt, het bestaan van een negatieve afloop niet uit te sluiten maar daarom niet minder ongewenst. Hoop is er als een negatieve uitkomst ook mogelijk is, en tegen deze mogelijkheid willen mensen zich verzetten. Door te hopen zetten ze deze mogelijkheid als het ware achter een tochtscherm. In de curatieve fase brengt hoop geen rust wat ze met positief denken wel kunnen bewerkstelligen. Voor mensen in de curatieve fase levert hoop hen te weinig op. Hoop veronderstelt meer onzekerheid dan ze kunnen verdragen. Bij positief denken zegt men: “ik ga er vanuit dat het goed zal komen”, Bij hoop zegt men: “het kan ook goed komen”. Bij zowel hoop als positief denken gaat het over ‘iets’ wat ondraaglijk is, maar dat ‘iets’ is voor beide groepen wel iets anders. Aanbevelingen? Implicaties en aanbevelingen voor de praktijk: Het uitgangspunt voor de zorg van mensen met kanker zou moeten zijn om mensen te ondersteunen en helpen om te gaan met de uitdagingen waar ze voor staan. Een manier om zorg te bieden die afgestemd is op de wensen en behoeften van mensen met kanker, vereist in de eerste plaats dat hulpverleners weten wat deze wensen en behoeften zijn. Eenvoudige vragen als: “Wat is voor u belangrijk?” of “wat is, op dit moment, voor u belangrijk?” kunnen hierbij ondersteunend zijn. Patiënten voelen zich ondersteund als ze mogen hopen. Dat de hoop er mag zijn, ook als hetgeen waarop ze hopen, in de ogen van hulpverleners onrealistisch kan zijn. Patiënten waarderen eerlijkheid over de medische feiten die hulpverleners met hen bespreken. Deze eerlijke informatie hebben patiënten ook nodig. Ze willen immers geen valse hoop, patiënten willen weten hoe ze ervoor staan, alleen wel gecommuniceerd op een manier dat mensen hoop kunnen behouden. Hulpverleners kunnen hoop als hoop bevestigen door te zeggen: “Dat hoop ik ook, voor u”. Een helpende benadering zou kunnen zijn dat hulpverleners goed luisteren naar mensen met kanker met oprechte interesse. Door proberen te begrijpen wat mensen zeggen en daar hun boodschappen weer op af te stemmen, met eerbied voor de ambivalenties. Een persoonsgerichte benadering kan hierbij ondersteunend zijn. Implicaties voor onderwijs: Wat het onderwijs betreft, geldt dat hoop en positief denken bij mensen met kanker, of bij mensen met een (mogelijk of waarschijnlijke) ongunstige prognose in het algemeen, een thema moet zijn dat voldoende aandacht krijgt in de opleiding. Dat geldt voor de basisopleiding, maar al helemaal voor nascholingen aan zorgverleners en vrijwilligers werkzaam in de oncologische en palliatieve zorg. Eerlijke informatie geven, of eerlijk op uitspraken van patiënten reageren, en hoop niet wegnemen waar patiënten die koesteren, is niet vanzelfsprekend. Er is meer voor nodig dan vuistregels of communicatietechnieken. Onze ervaring met scholing in deze materie heeft ons geleerd dat positieve leereffecten bereikt kunnen worden door o.a. gebruik te maken van lesvormen waarin bestaande casuïstiek besproken kan worden en waarin de zorgverleners of vrijwilligers met elkaar in kleine groepjes kunnen discussiëren over deze casussen. In ziekenhuizen of andere zorginstellingen kan het ook helpen om deze thematiek te bespreken tijdens de patiëntenbespreking/ het multidisciplinair overleg of moreel beraad. Aanbevelingen voor verder onderzoek: In onze studies hebben we een aanzet gedaan om de relatie tussen de concepten hoop en positief te beschrijven, meer onderzoek naar de overeenkomsten en verschillen tussen beide concepten kan bijdragen aan een verdere conceptuele helderheid. Meer onderzoek kan ook gedaan worden naar de betekenis van hoop en positief denken bij specifieke groepen, zoals bijvoorbeeld naasten, mensen met een migratie achtergrond of bij mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn en daar langdurig (10-15 jaar) mee (moeten) leven.
DOCUMENT
Letting go of the firm or “my baby” as some entrepreneurs describe their creation, leads to a certain amount of stress (Rahim 1996, Kets de Vries 1999). Dealing with stress in singular events as the transfer of a business, is hardly been subject of research (Uy et al. 2012). Improving coping strategies in business transfers for the incumbent could be of importance as statistics indicate the continued aging of owners in the European Union. Expanding the possibilities of incumbents to sell their business and move on to their next phase in their life would help to offset such negative effects to each national economy. The number of failed business transfers of viable SMEs now threatens innovative driven European economies (European Commission 2003, Van Teeffelen 2010, Stone et al. 2004). A recent study calculated that the Dutch economy suffers 20,000 unnecessary SME liquidations and approximately 10,000 failed successions per annum, with a projected economic damage of 80,000 jobs, a loss of turnover of almost € 4 billion and a destruction of assets of about € 2 billion yearly (Van Teeffelen 2012). Therefore we believe that coping strategies and psychological barriers in business transfers deserve more academic attention. Our aim is to check and add items to the list of psychological barriers and finally to relate barriers to coping styles. Therefore we engaged in a qualitative study that seeks to explain a particular issue and allows the researcher to study issues in depth and produces detailed data on a small number of individuals (Hyde 2000).
DOCUMENT
One of the authors of this research report participated in an international survey which provided insight into the ethical challenges that social workers faced during the covid-19 pandemic. However, this study did not show the prevalence of the challenges described. Were they widespread, or was it more a matter of individual cases? We conducted an additional survey among Dutch social professionals to shed more light on this matter, seeking an answer to our main question: what is the nature and extent of the ethical burden on social professionals in the Netherlands during the first phase of the covid-19 pandemic?
MULTIFILE
This is a conceptual article in which we try to connect some of our previous publications into a coherent new model of learner identity. The first phase of our research concerns the research and theories about professional and work-related learning, followed by work on the learning landscape: a metaphor for organizational learning. The third phase looks at added learning preferences: five ways of work-related learning. Phase four introduces the concept of the learning professional, and phase five looks at research and theories about professional identity: what inalienably connects: who you are (person), the work you do (profession) and the context in which you shape it. In the discussion, we try to explain how the various models can be connected, differentiated and integrated. Professional identity is the basis for all the other approaches. In an integrated set of questions, we bring it all together, introducing the new concept of learner identity and focusing on consequences for facilitating a professional learning culture.
DOCUMENT
In this paper, we explore the desires that play a role at the palliative stage and relate them to various approaches to patient autonomy. What attitude can physicians and other caregivers take to the desires of patients at the palliative stage? We examine this question by introducing five physicians who are consulted by Jackie, an imaginary patient with metastatic lung carcinoma. By combining the models of the physician-patient relationship developed by Emanuel and Emanuel (1992) and the Hellenistic approaches to desires analyzed by Nussbaum (1994), five different ways of dealing with desires in the context of palliative care are sketched. The story of Jackie shows that desires are to a certain extent responsive to reasoning. In the palliative process, that can be a reason to devote attention to the desires of patients and caregivers and to determine which desires need to be fulfilled, which are less important, and how they are linked to emotions the patient has.
DOCUMENT
With an increasingly ageing population there will be a rising demand for palliative care, including from older migrants and ethnic minorities. While many (future) physicians are unfamiliar with specific needs of older migrants and ethnic minorities regarding care and communication in palliative care, this may be challenging for them to deal with. Moreover, even many medical teachers also feel unprepared to teach palliative care and culturally sensitive communication to students. In order to support medical teachers, we suggest twelve tips to teach culturally sensitive palliative care to guide the development and implementation of teaching this topic to medical students. Drawn from literature and our own experiences as teachers, these twelve tips provide practical guidance to both teachers and curriculum designers when designing and implementing education about culturally sensitive palliative care.
MULTIFILE
Organizing entrepreneurial collaboration in small, self-directed teams is gaining popularity. The underlying co-creation processes of developing a shared team vision were analyzed with a core focus on three underlying processes that originate from the shared mental models framework. These processes are: 1) the emergence of individual visions and vision integration, 2) conflict solving, and 3) redesigning the emerging knowledge structure. Key in the analysis is the impact of these three processes on two outcome variables: 1)the perceived strength of the co-creation process, 2) the final team vision. The influence of business expertise and the relationship between personality traits and intellectual synergy was also studied. The impact of the three quality shared mental model (SMM) variables proves to be significant and strong, but indirect. To be effective, individual visions need to be debated during a second conflict phase. Subsequently, redesigning the shared knowledge structure resulting from the conflict solving phase is a key process in a third elaboration phase. This sequence positively influences the experienced strength of the co-creation process, the latter directly enhancing the quality of the final team vision. The indirect effect reveals that in order to be effective, the three SMM processes need to be combined, and that the influence follows a specific path. Furthermore, higher averages as well as a diversity of business expertise enhance the quality of the final team vision. Significant relationships between personality and an intellectual synergy were found. The results offer applicable insights for team learning and group dynamics in developing an entrepreneurial team vision. LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/rainer-hensel-phd-8ba44a43/ https://www.linkedin.com/in/ronald-visser-4591034/
DOCUMENT
Background: Increasing attention to palliative care for the general population has led to the development of various evidence-based or consensus-based tools and interventions. However, specific tools and interventions are needed for people with severe mental illness (SMI) who have a life-threatening illness. The aim of this systematic review is to summarize the scientific evidence on tools and interventions in palliative care for this group. Methods: Systematic searches were done in the PubMed, Cochrane Library, CINAHL, PsycINFO and Embase databases, supplemented by reference tracking, searches on the internet with free text terms, and consultations with experts to identify relevant literature. Empirical studies with qualitative, quantitative or mixed-methods designs concerning tools and interventions for use in palliative care for people with SMI were included. Methodological quality was assessed using a critical appraisal instrument for heterogeneous study designs. Stepwise study selection and the assessment of methodological quality were done independently by two review authors. Results: Four studies were included, reporting on a total of two tools and one multi-component intervention. One study concerned a tool to identify the palliative phase in patients with SMI. This tool appeared to be usable only in people with SMI with a cancer diagnosis. Furthermore, two related studies focused on a tool to involve people with SMI in discussions about medical decisions at the end of life. This tool was assessed as feasible and usable in the target group. One other study concerned the Dutch national Care Standard for palliative care, including a multicomponent intervention. The Palliative Care Standard also appeared to be feasible and usable in a mental healthcare setting, but required further tailoring to suit this specific setting. None of the included studies investigated the effects of the tools and interventions on quality of life or quality of care. Conclusions: Studies of palliative care tools and interventions for people with SMI are scarce. The existent tools and intervention need further development and should be tailored to the care needs and settings of these people. Further research is needed on the feasibility, usability and effects of tools and interventions for palliative care for people with SMI.
DOCUMENT
