In the fall of 1999, we started, the Integrated Product Development- Collaborative Engineering ( IPD-CE) project as a first pilot. We experimented with modern communication technology in order to find useful tools for facilitating the cooperative work and the contacts of all the participants. Teams have been formed with engineering students from Lehigh University in the US, the Fontys University in Eindhoven, The Netherlands and from the Otto-von-Guericke University in Magdeburg, Germany. In the fall of 2000 we continued and also cooperated with the Finnish Oulu Polytechnic. It turned out that group cohesion stayed low (students did not meet in real life), and that Internet is not mature enough yet for desktop video conferencing. Chatting and email were in these projects by far the most important communication media. We also found out that the use of a Computer Support for Cooperative Work (CSCW) server is a possibility for information interchange. The server can also be used as an electronic project archive. Points to optimise are: 1. We didn't fully match the complete assignments of the groups; 2. We allowed the groups to divide the work in such parts that those were developed and prototyped almost locally; 3. We haven't guided the fall 2000 teams strong enough along our learning curve and experiences from previous groups. 4. We didn't stick strong enough to the, by the groups developed, protocols for email and chat sessions. 5. We should facilitate video conferencing via V-span during the project to enhance the group performance and commitment.
In the fall of 1999, an international integrated product development pilot project based on collaborative engineering was started with team members in two international teams from the United States, The Netherlands and Germany. Team members interacted using various Internet capabilities, including, but not limited to, ICQ (means: I SEEK YOU, an internet feature which immediately detects when somebody comes "on line"), web phones, file servers, chat rooms and Email along with video conferencing. For this study a control group with all members located in the USA only also worked on the same project.
In the current discourses on sustainable development, one can discern two main intellectual cultures: an analytic one focusing on measuring problems and prioritizing measures, (Life Cycle Analysis (LCA), Mass Flow Analysis (MFA), etc.) and; a policy/management one, focusing on long term change, change incentives, and stakeholder management (Transitions/niches, Environmental economy, Cleaner production). These cultures do not often interact and interactions are often negative. However, both cultures are required to work towards sustainability solutions: problems should be thoroughly identified and quantified, options for large change should be guideposts for action, and incentives should be created, stakeholders should be enabled to participate and their values and interests should be included in the change process. The paper deals especially with engineering education. Successful technological change processes should be supported by engineers who have acquired strategic competences. An important barrier towards training academics with these competences is the strong disciplinarism of higher education. Raising engineering students in strong disciplinary paradigms is probably responsible for their diminishing public engagement over the course of their studies. Strategic competences are crucial to keep students engaged and train them to implement long term sustainable solutions.
The pace of technology advancements continues to accelerate, and impacts the nature of systems solutions along with significant effects on involved stakeholders and society. Design and engineering practices with tools and perspectives, need therefore to evolve in accordance to the developments that complex, sociotechnical innovation challenges pose. There is a need for engineers and designers that can utilize fitting methods and tools to fulfill the role of a changemaker. Recognized successful practices include interdisciplinary methods that allow for effective and better contextualized participatory design approaches. However, preliminary research identified challenges in understanding what makes a specific method effective and successfully contextualized in practice, and what key competences are needed for involved designers and engineers to understand and adopt these interdisciplinary methods. In this proposal, case study research is proposed with practitioners to gain insight into what are the key enabling factors for effective interdisciplinary participatory design methods and tools in the specific context of sociotechnical innovation. The involved companies are operating at the intersection between design, technology and societal impact, employing experts who can be considered changemakers, since they are in the lead of creative processes that bring together diverse groups of stakeholders in the process of sociotechnical innovation. A methodology will be developed to capture best practices and understand what makes the deployed methods effective. This methodology and a set of design guidelines for effective interdisciplinary participatory design will be delivered. In turn this will serve as a starting point for a larger design science research project, in which an educational toolkit for effective participatory design for socio-technical innovation will be designed.
Artificial Intelligence (AI) wordt realiteit. Slimme ICT-producten die diensten op maat leveren accelereren de digitalisering van de maatschappij. De grote innovaties van de komende jaren –zelfrijdende auto’s, spraakgestuurde virtuele assistenten, autodiagnose systemen, robots die autonoom complexe taken uitvoeren – zijn datagedreven en hebben een AI-component. Dit gaat de rol van professionals in alle domeinen, gezondheidzorg, bouwsector, financiële dienstverlening, maakindustrie, journalistiek, rechtspraak, etc., raken. ICT is niet meer volgend en ondersteunend (een ‘enabling’ technologie), maar de motor die de transformatie van de samenleving in gang zet. Grote bedrijven, overheidsinstanties, het MKB, en de vele startups in de Brainport regio zijn innovatieve datagedreven scenario’s volop aan het verkennen. Dit wordt nog eens versterkt door de democratisering van AI; machine learning en deep learning algoritmes zijn beschikbaar zowel in open source software als in Cloud oplossingen en zijn daarmee toegankelijk voor iedereen. Data science wordt ‘applied’ en verschuift van een PhD specialisme naar een HBO-vaardigheid. Het stadium waarin veel bedrijven nu verkeren is te omschrijven als: “Help, mijn AI-pilot is succesvol. Wat nu?” Deze aanvraag richt zich op het succesvol implementeren van AI binnen de context van softwareontwikkeling. De onderzoeksvraag van dit voorstel is: “Hoe kunnen we state-of-the-art data science methoden en technieken waardevol en verantwoord toepassen ten behoeve van deze slimme lerende ICT-producten?” De postdoc gaat fungeren als een linking pin tussen alle onderzoeksprojecten en opdrachten waarbij studenten ICT-producten met AI (machine learning, deep learning) ontwikkelen voor opdrachtgevers uit de praktijk. Door mee te kijken en mee te denken met de studenten kan de postdoc overzicht en inzicht creëren over alle cases heen. Als er overzicht is kan er daarna ook gestuurd worden op de uit te voeren cases om verschillende deelaspecten samen met de studenten te onderzoeken. Deliverables zijn rapporten, guidelines en frameworks voor praktijk en onderwijs, peer-reviewed artikelen en kennisdelingsevents.
De markt vraagt om steeds meer productvariëteit. Veel bedrijven realiseren productvariëteit nu met veel klant-specifiek engineeringswerk (Engineer-to-Order/EtO). Dit zet druk op alle afdelingen in het bedrijf zoals sales, engineering, productie en service. Een uitdagende manier voor deze bedrijven, om beter met het spanningsveld tussen externe en interne eisen om te gaan, is het ontwikkelen van meer configureerbare producten (lego principe}. Hiervoor is een modulaire opbouw van het product nodig waarin verschillende productonderdelen gestandaardiseerd zijn en gebruikt kunnen worden in verschillende eindproducten. Zo kan, met minder engineeringsactiviteiten, een product geconfigureerd worden (Configure-to-Order/CtO) en de klant productvariëteit worden geboden zonder alle interne druk. Voor diverse bedrijven vormen ook de mogelijkheden van Industry 4.0 en sustainabilty ambities belangrijke drivers in hun streven naar meer CtO. Het implementeren van CtO is echter niet eenvoudig. Het vraagt om aanzienlijke capaciteit, kennis en kunde op het gebied van productontwikkeling, procesontwikkeling en het veranderproces. Betrokkenheid van medewerkers uit alle belangrijke afdelingen (verkoop, engineering, productie, service etc.) is een vereiste. Mkb-bedrijven worstelen hiermee en hebben behoefte aan goede tools en technieken, zowel inhoudelijk, over de ontwikkeling van de productarchitectuur en de impact hiervan op de bedrijfsprocessen, als veranderkundig, hoe deze transitie tot stand te brengen. In dit Sia RAAK-mkb onderzoek willen wij samen met productie mkb-bedrijven, kennisinstellingen en brancheorganisaties een integrale aanpak ontwikkelen om CtO op een goede manier te implementeren. De deelnemende mkb-bedrijven hebben de duidelijke wens om dit de komende jaren te doen. Voor de specifieke casussen zullen met casestudies en interventieonderzoek aanpakken ontwikkeld worden. Studentprojecten zullen ondersteuning geven aan de verschillende interventies. Vervolgens zal systematisch case-vergelijkend onderzoek worden uitgevoerd om inzicht te krijgen in wat in welke situatie werkt. Op basis van het case-vergelijkend onderzoek worden tools en technieken ontwikkeld die enerzijds generiek zijn en anderzijds kunnen worden aangepast aan specifieke bedrijfssituaties.
