Op 29 december 2022 overleed modeontwerper Vivienne Westwood op 81-jarige leeftijd. Ze was nauw betrokken bij de punkbeweging in Londen in de jaren zeventig, en haar partner was de manager van de Sex Pistols. Haar doe-het-zelf creaties waren subversief bedoeld en poogden met taboes en tradities te breken. Samen met muziek, mode, literatuur, film, zines, grafisch ontwerp en een gelieerde kunstscene maakte de mode van Westwood deel uit van een tegencultuur. Een schril pleidooi het oude omver te werpen en te zoeken naar iets nieuws. Haar systeemkritiek hield levenslang stand, ook al maakte datzelfde systeem haar tot multimiljonair.
MULTIFILE
Een superdiverse samenleving biedt nieuwe kansen, maar ‘super’ verwijst niet zozeer naar super goed als wel naar super complex. Toekomstig onderzoek naar praktijken van burgerschap en diversiteit staat daarom voor grote uitdagingen. De eerste uitdaging betreft ons taalgebruik. Ik stel voor dat we als onderzoekers voortaan het bijvoeglijk naamwoord ‘cultureel’ zoveel mogelijk vermijden. We kunnen constateren dat het bij Surinaamse gezinnen de gewoonte is om in huis je schoenen uit te doen, of dat Nederlanders gehecht zijn aan de traditie van Sinterklaas. Maar wat voegt de mededeling dat het gaat om een culturele gewoonte of traditie aan deze beweringen toe? Niets anders dan de suggestie dat die gewoonte of traditie veroorzaakt zou worden door een onderliggende Surinaamse of Nederlandse cultuur, terwijl het er alleen maar een (helemaal niet zo essentieel) onderdeel van uit maakt. Een tweede uitdaging is een epistemische uitdaging. In het onderzoek naar omgangsvormen in de grootstedelijke samenleving moeten we, naast aandacht voor de relatie tussen immigranten en de autochtone bevolking, veel meer aandacht gaan besteden aan de relaties tussen immigrantengroepen onderling: onder welke voorwaarden ontstaan vruchtbare samenwerkings- en samenlevingsverbanden, en hoe te voorkomen dat groepen tegenover elkaar komen te staan? Welke symbolische en materiële machtsverhoudingen ontwikkelen zich, en welke rol spelen hierbij factoren als inkomen, opleiding, taal, religie en habitus? Het lijkt erop dat voor het begrijpen van deze sociale dynamiek zowel het conceptuele raamwerk van gevestigden en buitenstaanders van Elias en Scotson, als de noties van economisch, sociaal en cultureel kapitaal van Bourdieu nog steeds heel bruikbaar zijn. De derde, en misschien wel grootste uitdaging is een normatieve uitdaging. Op grond van de hier voorgestelde constructivistische conceptie van cultuur kunnen we constateren dat het geen enkele zin heeft om de vraag te stellen of ‘een cultuur’ in zijn geheel moreel beter of minder is dan andere culturen. Het is daarentegen uitermate zinvol, zelfs noodzakelijk, dat we een bepaalde traditie of praktijk onder de loep nemen, en gezamenlijk exploreren hoe rechtvaardig of hoe waardevol deze (nog) is binnen de nieuwe verhoudingen van een superdiverse samenleving. Bestuurders, beleidsmakers en professionals kunnen een positieve bijdrage leveren aan de onderlinge integratie in majority-minority steden, aan de verbetering van verstandhoudingen op de werkvloer, in het onderwijs, de gezondheidszorg, het publieke debat of de openbare ruimte, wanneer ze hun rol als normatieve professional serieus nemen. Het recente debat over de rol van de figuur van zwarte Piet in de Nederlandse Sinterklaas traditie is, hoe pijnlijk ook, een mooi voorbeeld hiervan. Een ander zinvol initiatief aan De Haagse Hogeschool is de start van een ‘dilemmabank’ een interactieve databank waar medewerkers, aan de hand van het (in overleg met veel betrokkenen ontwikkeld) Handelingskader Diversiteit, dilemma’s en oplossingen uit hun eigen praktijk kunnen indienen: als bron van discussie en reflectie.
Mechanisms that drive the intergenerational transmission of poverty have been studied widely, but to understand how these mechanisms are at work in real life we require studies on perspectives of families who themselves are living in poverty. In this study, we combine the perspectives of multiple generations of family households in a rural area in the Netherlands. We want to understand from their own perspective what prevents these families from escaping poverty. Twenty-three family households participated in intergenerational interviews. Results show that recurrent mechanisms were often perceived to relate to rearing practices, norm-setting and geographical mechanisms (immobility and perceived place-based stigma). Family habitus structures the mechanisms that prolong and perpetuate poverty.
LINK
In leaving the more traditional territories of the concert performance for broader societal contexts, professional musicians increasingly devise music in closer collaboration with their audience rather than present it on a stage. Although the interest for such forms of devising co-creative musicking within the (elderly) health care sector is growing, the work can be considered relatively new. In terms of research, multiple studies have sought to understand the impact of such work on musicians and participants, however little is known about what underpins the musicians’ actions in these settings. With this study, I sought to address this gap by investigating professional musicians’ emerging practices when devising co-creative musicking with elderly people. Three broad concepts were used as a theoretical background to the study: Theory of Practice, co-creative musicking, and Praxialism. Firstly, I used Theory of Practice to help understand the nature of emerging practices in a wider context of change in the field of music and habitus of musicians and participants. Theory of Practice enabled me to consider a practice as “a routinized type of behaviour which consists of several elements, interconnected to one another: forms of bodily activities, forms of mental activities, ‘things’ and their use, a background knowledge in the form of understanding, know-how, states of emotion, and motivational knowledge” (Reckwitz, 2002, p. 249). Secondly, I drew the knowledge from co-creative musicking, which is a concept I gathered from two existing concepts: co-creation and musicking. Musicking (Small, 1998), which considers music as something we do (including any mode of engagement with music), provided a holistic and inclusive way of looking at participation in music-making. The co-creation paradigm encompasses a view on enterprise that consists of bringing together parties to jointly create an outcome that is meaningful to all (Prahalad & Ramaswamy, 2004; Ramaswamy & Ozcan, 2014). The concept served as a lens to specify the jointness of the musicking and challenge issues of power in the engagement of participants in the creative-productive process. Thirdly, Praxialism considers musicking as an activity that encompasses “musical doers, musical doing, something done and contexts in which the former take place” (Elliott, 1995). Praxialism sets out a vision on music that goes beyond the musical work and includes the meanings and values of those involved (Silverman, Davis & Elliott, 2014). The concept allowed me to examine the work and emerging relationships as a result of devising co-creative musicking from an ethical perspective. Given the subject’s relative newness and rather unexplored status, I examined existing work empirically through an ethnographic approach (Hammersley & Atkinson, 2007). Four cases were selected where data was gathered through episodic interviewing (Flick, 2009) and participant observation. Elements of a constructivist Grounded Theory (Charmaz, 2014) were used for performing an abductive analysis. The analysis included initial coding, focused coding, the use of sensitizing concepts (Blumer 1969 in Hammersley, 2013) and memoing. I wrote a thick description (Geertz, 1973) for each case portraying the work from my personal experience. The descriptions are included in the dissertation as one separate chapter and foreshadow the exposition of the analysis in a next chapter. In-depth study of the creative-productive processes of the cases showed the involvement of multiple co-creative elements, such as a dialogical interaction between musicians and audience. However, participants’ contributions were often adopted implicitly, through the musicians interpreting behaviour and situations. This created a particular power dynamic and challenges as to what extent the negotiation can be considered co-creative. The implicitness of ‘making use’ of another person’s behaviour with the other not (always) being aware of this also triggered an ethical perspective, especially because some of the cases involved participants that were vulnerable. The imbalance in power made me examine the relationship that emerges between musicians and participants. As a result of a closer contact in the co-creative negotiation, I witnessed a contact of a highly personal, sometimes intimate, nature. I recognized elements of two types of connections. One type could be called ‘humanistic’, as a friendship in which there is reciprocal care and interest for the other. The other could be seen as ‘functional’, which means that the relationship is used as a resource for providing input for the creative musicking process. From this angle, I have compared the relationship with that of a relationship of an artist with a muse. After having examined the co-creative and relational sides of the interaction in the four cases, I tuned in to the musicians’ contribution to these processes and relationships. I discovered that their devising in practice consisted of a continuous double balancing act on two axes: one axis considers the other and oneself as its two ends. Another axis concerns the preparedness and unpredictability at its ends. Situated at the intersection of the two axes are the musicians’ intentionality, which is fed by their intentions, values and ethics. The implicitness of the co-creation, the two-sided relationship, the potential vulnerability of participants, and the musicians’ freedom in navigating and negotiation, together, make the devising of co-creative musicking with elderly people an activity that involves ethical challenges that are centred around a tension between prioritizing doing good for the other, associated with a eudaimonic intention, and prioritizing values of the musical art form, resembling a musicianist intention. The results therefore call for a musicianship that involves acting reflectively from an ethical perspective. Doctoral study by Karolien Dons
